Με αφορμή το Zobieland: Double tap ανατρέχουμε στις πιο μακάβρια αστείες κωμωδίες με ζωντανούς νεκρούς.
RE-ANIMATOR (1985): Από ένα διήγημα του άρχοντα του αλλόκοτου H.P. Lovecraft, μία από τις ευφάνταστες και πιο διασκεδαστικές σπλατεριές των 80s. Ο Jeffrey Combs υποδύεται έναν φοιτητή ιατρικής που ανακαλύπτει έναν ορό που ζωντανεύει νεκρούς οργανισμούς και φυσικά όλα πάνε κατά διαόλου – ή πιο σωστά, στην κόλαση και πάλι πίσω. Και μόνο για τη σκηνή όπου ένα κομμένο κεφάλι επιχειρεί να κάνει στοματικό έρωτα στη γυμνή Barbara Crampton κέρδισε μια θέση στην αιωνιότητα.
RETURN OF THE LIVING DEAD (1985): Γραμμένο και σκηνοθετημένο από τον συν-σεναριογράφο του «Alien» Dan O’Bannon το «Return» (που είναι περισσότερο γνωστό με τον καλτ ελληνικό τίτλο “Τα ζόμπι δεν είναι χορτοφάγα”) ξεκίνησε ως μέρος της σειράς ζομποταινιών του George Romero, όμως στην πορεία μετατράπηκε σε καθαρόαιμη παρωδία – ευτυχώς. Οι ήρωες αναφέρονται στο «Night of the Living Dead», τα ζόμπι ζητάνε «περισσότερα μυαλά» και κάποιοι πανκ πηδιούνται στο γειτονικό νεκροταφείο.
BRAINDEAD (1992): Πολύ πριν το όνομα του Peter Jackson γίνει συνώνυμο με το έργο του Tolkien, ήταν συνυφασμένο με την άγρια σπλατεριά και την υστερική κωμωδία φρίκης. Το «Braindead» (ή «Dead Alive» όπως διανεμήθηκε στις ΗΠΑ) συνδυάζει και τα δύο εξίσου πετυχημένα και ακόμα και σήμερα θεωρείται μία από τις πιο αιματηρές ταινίες που γυρίστηκαν ποτέ. Εξωτική ποντικο-μαϊμού μολύνει τους κατοίκους του Ουέλινγκτον των late 50s και μετατρέπονται σε ανθρωποφάγα ζόμπι. Με έναν παπά-καρατέκα, ένα μωρό-ζόμπι και νεκραναστημένα εντόσθια και σπονδυλικές στήλες που κυνηγούν τους ήρωες. Ελπίζουμε μόλις τελειώσει με τα «Hobbit» να επιστρέψει στο είδος που τον ανέδειξε.
SHAUN OF THE DEAD (2004): Πεινασμένα ζόμπι αλωνίζουν τους δρόμους του Λονδίνου, αλλά ο Shaun (Simon Pegg) νοιάζεται περισσότερο για την κοπέλα του, που μόλις τον έχει παρατήσει, σ’ αυτή την έξυπνη βρετανική ρομαντική κομεντί (κάτι ανάμεσα στο «Love Actually» και το «Dawn Of The Dead»), διανθισμένη με μαύρο χιούμορ, άφθονο σπλάτερ και πάμπολλες αναφορές σε ταινίες του είδους (με καλύτερη την κράτηση στο εστιατόριο Fulci’s).
ZOMBIELAND (2009): Αυτή η κατάμαυρη, πανέξυπνη και υπερκινητική ζομπο-κωμωδία δεν είναι μόνο το πιο πετυχημένο εισπρακτικά φιλμ με ζωντανούς νεκρούς στην ιστορία, αλλά κι εκείνο που ανέδειξε το ταλέντο του Jesse Eisenberg και της Emma Stone, ενώ χάραξε τον δρόμο για την μετέπειτα «zombie culture» που ενισχύθηκε και με την επιτυχία του τηλεοπτικού «The Walking Dead». Σε έναν κόσμο κυριευμένο από ζόμπι, μια χούφτα επιζώντες διασχίζουν τις ΗΠΑ αναζητώντας καταφύγιο. Μια τηλεοπτική σειρά (με διαφορετικούς πρωταγωνιστές) ήταν να δημιουργηθεί από την Amazon όμως ματαιώθηκε την τελευταία στιγμή.
DEAD SNOW (2009): «Πόσες ταινίες ξεκινούν με μια παρέα καθ’ οδόν για μια ερημική καλύβα και χωρίς τηλεφωνικό σήμα;», αναρωτιέται σε κάποια φάση ένας από τους χαρακτήρες δίνοντας και το στίγμα αυτής τη εξωφρενικής αλλά καθ’ όλα ψυχαγωγικής νορβηγικής ζομποταινίας όπου νεκροζώντανοι ναζί βγαίνουν απ’ το χιόνι για να φάνε την τυπική παρέα ανεγκέφαλων νεαρών. Ίσες δόσεις χαβαλέ και splatter σε μια από τις καλύτερες ζομποκωμωδίες ever που σπάει πλάκα με όλα τα κλισέ του είδους. Το sequel «Dead Snow 2: Red vs Dead» (2014) είναι ακόμα πιο παρανοϊκό με τα ναζόμπι να έχουν πλέον τανκς(!) ενώ έρχονται αντιμέτωπα με επίσης νεκραναστημένους Σοβιετικούς στρατιώτες. Είναι τρελοί οι Νορβηγοί.
PARANORMAN (2012): Ο 11χρονος Νόρμαν, που έχει την ικανότητα να επικοινωνεί με τα φαντάσματα, βρίσκεται ξαφνικά αντιμέτωπος με μια πανίσχυρη κατάρα του παρελθόντος, η οποία ξυπνάει μια στρατιά από ζόμπι. Ολίγον dark αλλά άκρως διασκεδαστικό animation που συνδυάζει την κωμωδία με τον ελεγχόμενο τρόμο και παίζει με τα είδη, τις θεματικές και τις σινεφίλ αναφορές. Από το στούντιο Laika που μας χάρισε το υπέροχο «Coraline».
WARM BODIES (2013): Το concept ενός νεκροζώντανου να ερωτευτεί(!) μία θνητή είναι από μόνο του γελοίο και η αλήθεια είναι πως παρά γουρουνότριχα, δεν μιλάμε για την «πατάτα της δεκαετίας». Αντ’ αυτού έχουμε ένα καλογραμμένο (η αφήγηση του ζόμπι ονόματι «R» είναι εφευρετική και αστεία) και με έξυπνη εξέλιξη b movie που ισορροπεί επιδέξια ανάμεσα στην ζομποταινία και τη ρομαντική κομεντί και παρά τα όποια ολισθήματα (μια μικρή κοιλιά στη μέση, ένας εγκληματικά αναξιοποίητος Τζον Μάλκοβιτς) καταφέρνει να διατηρηθεί ζεστή και φρέσκια μέχρι το τέλος.
PRIDE & PREJUDICE & ZOMBIES (2016): «It is a truth universally acknowledged that a zombie in possession of brains must be in want of more brains». Το κλασικό έργο της Jane Austen ξαναγραμμένο με… ζόμπι να καταβροχθίζουν μεγάλο μέρος της πλοκής. Το διάσημο mashup μυθιστόρημα του Seth Grahame-Smith έγινε μια εξίσου διασκεδαστική ζομποκωμωδία εποχής, με τη Lily James ως Elizabeth Bennet η οποία μαζί με τις αδελφές της χειρίζονται άψογα το σπαθί τους και μαθαίνουν πολεμικές τέχνες στην Αγγλία του 19ου αιώνα. Καθώς η μητέρα τους προσπαθεί να βρει γαμπρούς για τα κορίτσια, ένας περίεργος λοιμός πανούκλας σαρώνει την πόλη. Οι πεθαμένοι επιστρέφουν στην ζωή και επιτίθενται στους ζωντανούς. Ένας νέος άνδρας, ο κύριος Ντάρσι (Sam Riley) έρχεται να μείνει στο χωριό και μία δυνατή έλξη φουντώνει ανάμεσα σε αυτόν και τη Λίζι, όμως οι προκαταλήψεις και τα ζόμπι τους εμποδίζουν να γνωριστούν καλύτερα.
ANNA AND THE APOCALYPSE (2018): Στην πρώτη χριστουγεννιάτικη νεανική μιούζικαλ ζομποκωμωδία η έφηβη Άννα και οι φίλοι της ζουν τα first world problems τους στο κοιμισμένο αγγλικό χωριό τους μέχρι που ξεσπά ζόμπι αποκάλυψη και αναγκάζονται να τρέξουν, να πετσοκόψουν και να τραγουδήσουν στο δρόμο προς την επιβίωση. Σ’ ένα τέτοιο concept, η γραμμή που χωρίζει το ευφυές από το γελοίο είναι πολύ λεπτή, όμως στο φιλμ του John McPhail, όλως παραδόξως, όλα λειτουργούν στην εντέλεια. Συμπαθητικοί χαρακτήρες, κοφτερό χιούμορ, ευφάνταστα μουσικά νούμερα κι εκεί που λες αποκλείεται να γίνει καλύτερο να’ σου ζόμπι, κουβάδες αίματος και η γλυκιά πρωταγωνίστρια να σπάει ζομποκόκκαλα με ένα διακοσμητικό χριστουγεννιάτικο μπαστουνάκι.
