SORRY, WRONG NUMBER (1948): Η Barbara Stanwyck είναι η ανήμπορη σύζυγος που βρίσκεται μόνη στο σπίτι και προσπαθεί απελπισμένα να βρει τον άντρα της (Burt Lancaster) τηλεφωνώντας σε διάφορους. Από ένα μπέρδεμα των γραμμών ακούει κατά λάθος κάτι που μοιάζει με πλεκτάνη για φόνο, όμως κανείς δεν φαίνεται να την πιστεύει. Το μεγαλύτερο μέρος αυτού του κλειστοφοβικού θρίλερ δωματίου (από ένα ραδιοφωνικό θεατρικό) αναλώνεται στις προσπάθειες της ηρωίδας να εντοπίσει τον άνδρα της και ταυτόχρονα να εξιχνιάσει το μυστήριο του σχεδιαζόμενου φόνου.
DIAL M FOR MURDER (1954): Όπως σε όλες τις ταινίες του Alfred Hitchcock, έτσι κι εδώ, το σχέδιο του Ray Milland να ξεφορτωθεί τη μοιχαλίδα σύζυγό του (Grace Kelly) κρίνεται στις λεπτομέρειες και μία από αυτές είναι το υποψήφιο θύμα να απαντήσει το τηλέφωνο σε μια πολύ συγκεκριμένη στιγμή. Φυσικά, όπως σε όλες τις ταινίες του Hitchcock, τα πράγματα δεν πάνε ακριβώς όπως τα σχεδιάζει κανείς και η πρώτη συνεργασία του μετρ του σασπένς με τη μέλλουσα πριγκίπισσα του Μονακό θεωρείται μέχρι σήμερα ένα από τα πιο αριστοτεχνικά δομημένα θρίλερ δωματίου, που πετυχαίνει πολλά με ελάχιστα μέσα.
BLACK CHRISTMAS (1974): Οι φοιτήτριες που ξεμένουν στον κοιτώνα κατά τη διάρκεια του χριστουγεννιάτικου break, τρομοκρατούνται από έναν μανιακό που το έσκασε από το τρελάδικο, αρχικά με creepy, απειλητικά τηλεφωνήματα πριν ξεκινήσει να τις σκοτώνει μία-μία, στο καλοφτιαγμένο πρώιμο slasher του Bob Clark, που βγήκε πριν απογειωθεί η δημοτικότητα του είδους με το «Halloween».
WHEN A STRANGER CALLS (1979): Ρουτινιάρικο slasher που δεν θα συμπεριλαμβανόταν ποτέ σε καμία λίστα εάν δεν διέθετε την ίσως τρομακτικότερη έναρξη στην ιστορία: Μπέιμπι σίτερ λαμβάνει απειλητικά τηλεφωνήματα από άγνωστο (Did you check the children?) για να ανακαλύψει πως οι κλήσεις προέρχονται μέσα από το σπίτι. Creepy as hell!
RINGU (1998) & THE RING (2002): Είτε το γιαπωνέζικο original (μία από τις πιο τρομακτικές ταινίες ever) είτε το πολύ καλό αμερικανικό remake, είτε την πεις Sadako είτε Samara, το πλάνο με το ασπρουλιάρικο, μακρυμάλλικο δαιμονικό κορίτσι που βγαίνει από την τηλεόραση έχει στοιχειώσει για πάντα τη μνήμη μας. Ναι μεν το στόρι αφορά μία καταραμένη βιντεοκασέτα που όποιος τη δει πεθαίνει μέσα σε μια εβδομάδα, όμως δεν νομίζω να ξέχασε κανείς τον ήχο του τηλεφώνου που χτυπά αμέσως μετά για να σε προειδοποιήσει για τη μοίρα σου. Έκανε πολύ κοσμάκη να παθαίνει καρδιακό έτσι και χτυπούσε το τηλέφωνο κατά τη διάρκεια της θέασης!
PHONE BOOTH (2002): O Colin Farrell παγιδεύεται σε έναν τηλεφωνικό θάλαμο, όταν ακούει από την άλλη άκρη της γραμμής κάποιον να του λέει ότι θα τον πυροβολήσει αν το κλείσει, στο αγωνιώδες, ασφυκτικό θρίλερ του Joel Schumacher σε σενάριο του καλτ σκηνοθέτη Larry Cohen. Παρά το περιορισμένο setting και τη λεπτή σαν τσιγαρόχαρτο πλοκή, ο Schumacher πετυχαίνει να μας κρατήσει για 80 λεπτά στην τσίτα επιστρατεύοντας κάθε γνωστό τέχνασμα, εύρημα και ανατροπή (συν την απειλητική φωνή του Kiefer Sutherland).
ONE MISSED CALL (2003): Με τις βιντεοκασέτες να έχουν πλέον ξεπεραστεί, οι γιαπωνέζικες ταινίες τρόμου έστρεψαν την προσοχή τους στο νέο κυρίαρχο τεχνολογικό trend: τα κινητά. Διάφοροι άνθρωποι λαμβάνουν sms από τους μελλοντικους εαυτούς τους που τους ενημερώνουν πότε, πού και πώς θα πεθάνουν. Ο προβοκάτορας Takashi Miike αντισταθμίζει ένα μέτριο σενάριο με ζοφερή, moody ατμόσφαιρα και μερικές τρομακτικές σκηνές, αλλά αυτή η κλήση καλύτερα να μείνει αναπάντητη. Το αμερικανικό remake του 2008 είναι πολύ χειρότερο.
CELLULAR (2004): Γυναίκα έχει πέσει θύμα απαγωγής, αλλά καταφέρνει να επικοινωνήσει με ένα τυχαίο νούμερο κινητού. Ο κάτοχος –ένας ανέμελος νεαρός Chris Evans πολύ πριν γίνει Captain America– αποτελεί τη μοναδική της ελπίδα. «Αν χαθεί το σήμα, χάνεται κι εκείνη», φώναζε το διαφημιστικό, εννοώντας προφανώς την… καριέρα της Kim Basinger, που εδώ είναι τόσο κακή ώστε σκέφτεσαι αν είναι το ίδιο πρόσωπο που τσίμπησε το Όσκαρ για το LA Confidential ή κάποια διαβολική σωσίας της. Το σενάριο του Larry Cohen (έγραψε και το επίσης τηλεφωνικό θρίλερ Phone Booth), παρά το γεγονός ότι έχει τρύπες απ’ όπου περνά άνετα τριαξονικό, καταφέρνει να σε κρατά κολλημένο, κυρίως για το τι… εξωπραγματικό έχουν σκεφτεί να βάλουν στην επόμενη σκηνή!
THE CALL (2013): Η Halle Berry είναι η χειρίστρια κλήσεων έκτακτης ανάγκης η οποία γίνεται η μοναδική ελπίδα ενός θύματος απαγωγής (η Abigail Breslin του Little Miss Sunshine), που επικοινωνεί μαζί της μέσα από το πορτμπαγκάζ του οχήματος που είναι κλεισμένη. Γρήγορο και σφιχτοδεμένο θριλεράκι που, χωρίς να αποτελεί κάτι το ιδιαίτερο, είναι ό,τι πρέπει για ένα τεμπέλικο βραδάκι μπροστά από την τηλεόραση. Η πλοκή μπορεί να σας θυμίσει δεκάδες άλλες ταινίες (κυρίως το Cellular), όμως ο ρυθμός είναι ο σωστός, ο μηχανισμός του θρίλερ καλά κουρντισμένος και η ώρα θα περάσει χάρμα.
CELL (2016): Σ’ αυτή τη μετριότατη μεταφορά του ομώνυμου μυθιστορήματος του Stephen King, ένα μυστηριώδες σήμα που μεταδίδεται παγκοσμίως μέσα από τα δίκτυα κινητής τηλεφωνίας μετατρέπει τους χρήστες σε δολοφονικά ζόμπι. Μέσα στο χάος, ένας καλλιτέχνης (John Cusack) προσπαθεί να επανασυνδεθεί με τον γιο του και, στην πορεία, θα συμμαχήσει με έναν οδηγό τρένου (Samuel L. Jackson) και μερικούς ακόμα αγνώστους, προκειμένου να επιβιώσουν από τους μανιακούς συμπολίτες τους και ταυτόχρονα να ανακαλύψουν την αιτία της καταστροφής.
THE GUILTY (2018): Από τις ευχάριστες εκπλήξεις της περσινής χρονιάς, αυτό το αφόρητα αγωνιώδες θρίλερ δωματίου από τη Δανία έχει ως μοναδικό ήρωα έναν αστυνομικό που δουλεύει στο τηλεφωνικό κέντρο της Άμεσης Δράσης, ο οποίος προσπαθεί να εντοπίσει και να σώσει μια γυναίκα που έχει απαχθεί, με μοναδική γέφυρα το κινητό της. Ο Gustav Möller διατηρεί τον ρυθμό στην κόψη του ξυραφιού, χτίζοντας το σασπένς λεπτό προς λεπτό (διαδραματίζεται σε πραγματικό χρόνο), συνεπικουρούμενος από την κλειστοφοβική ατμόσφαιρα του γραφείου, την κλιμάκωση της πλοκής και φυσικά τον εξαιρετικό πρωταγωνιστή Jakob Cedergren, που σηκώνει όλο το βάρος πάνω του με την παραμικρή έκφραση, κίνηση και βλέμμα. Είναι τόσο καθηλωτικό που στο τέλος συνειδητοποίησα –χωρίς υπερβολή– ότι κρατούσα γι’ αρκετή ώρα την αναπνοή μου.
ΣΤΙΣ ΑΙΘΟΥΣΕΣ
Countdown
Αν υπήρχε μια εφαρμογή που θα σου έλεγε πότε θα πεθάνεις… θα την κατέβαζες; Όταν μια νοσοκόμα (η Elizabeth Lail της σειράς You) κατεβάζει μια εφαρμογή στο κινητό της που ισχυρίζεται πως μπορεί να προβλέψει πότε θα πεθάνει ένας άνθρωπος, η εφαρμογή της την προειδοποιεί πως της απομένουν μονάχα τρεις μέρες ακόμα. Καθώς ο χρόνος κυλάει και ο θάνατος πλησιάζει, πρέπει να βρει έναν τρόπο να σώσει τη ζωή της πριν να είναι πολύ αργά.
Φιλgood, τεύχος 244.
