Το Β’ μέρος του φετινού Πολιτιστικού Φεστιβάλ της Αξιοθέας ήταν κατά γενική ομολογία όσων το παρακολούθησαν ένα από τα πιο δυνατά και ωραία, σε ποιότητα, ομορφιά όπως επίσης και στο επίπεδο των μηνυμάτων, καθώς έντονο υπήρξε σε αρκετές εκδηλώσεις και το στοιχείο του διδακτισμού.
Στεκόμαστε εδώ στην παράσταση του Θεατρικού Εργαστηρίου «Το Άσμα του Γιοφυριού», όπου η εναγώνια προσπάθεια του ανθρώπου να δαμάσει τα στοιχεία της φύσης με βάση τις δυνάμεις της τέχνης του οδηγεί στην ακραία επιλογή της ανθρωποθυσίας. Τόσο στο «Γιοφύρι» όμως, όσο και με τη συναυλία του Ψαραντώνη, η οποία συνέπεσε φέτος με τις πρώτες βροχές του φθινοπώρου, η Τέχνη έδειξε ότι «σε τέτοιαν ομορφιά ενίκησε τη Φύση» για να θυμηθούμε τον απαράμιλο στίχο του Κορνάρου.
Έτσι, ωσάν να ήσαν όλα ρυθμισμένα από εναν αόρατο σκηνοθέτη, μισή ώρα μετά την έναρξη της συναυλίας, κ’ εκεί που οι 200 και πλέον θεατές είχαν αρχίσει να αισθάνονται τον παλμό της Φύσης που εκλύεται από τη λύρα του Ψαραντώνη, τα κρουστά της κόρης του Νίκη και τα λαγούτα των Νεκτάριου Κοντογιάννη και Γιάννη Παξιμαδάκη, στο ανοικτό θεατράκι του Πολιτιστικού Κέντρου του Πανεπιστημίου Κύπρου άρχισε να βρέχει για τα καλά.
Ωστόσο, η μια κάποια αρχική μελαγχολία συνετελεστών και θεατών, ότι η Φύση συνωμότησε ενάντια στην Τέχνη και θέλησε να τη διακόψει, μετατράπηκε γρήγορα σε μια χαρμόσυνη διάθεση καθώς καλλιτέχνες και θεατές μαζεύτηκαν κάτω από τις καμάρες του Αρχοντικού Αξιοθέας (κάποιοι ανέβηκαν στα μπαλκόνια και κάποιοι έμειναν όρθιοι στη βροχή) και η συνάντηση με την αυθεντική και αρχέγονη τέχνη του Ψαραντώνη συνέχισε σε μιαν Αξιοθέα που έγινε ξανά ένα πλεούμενο που ταξίδευε μέσα στη βροχή φορτωμένο με τις καλές πραμάτειες της Τέχνης.
Εκείνο που ακολούθησε, δεν ήταν πλέον απλά μια συναυλία· ήταν μια ζεστή και ανθρώπινη συγκέντρωση φίλων, ένα μοναδικό δρώμενο στο οποίο κοινό και μουσικοί έδιναν και έπαιρναν αμφίδρομα αγάπη, ενθουσιασμό και ενέργεια. Κανείς δεν έφυγε, κανείς δεν παραπονέθηκε, κανείς δεν πτοήθηκε από τη βροχή. Η τέχνη, στη δύναμη και στην ομορφιά της, ενίκησε τη φύση.
Υπάρχει κάτι συμβολικό στη προχθεσινή νεροποντή η οποία επέλεξε τη συναυλία του Ψαραντώνη για να παρουσιαστεί, ωσάν να γνώριζε ότι ο καλλιτέχνης αυτός έχει μια ιδιαίτερη σχέση με τη Φύση, ότι παίρνει έμπνευση και δυνάμεις από τα στοιχεία της και τα μετουσιώνει μέσα του σε μια μουσική τόσο βαθιά ανθρώπινη και συγκινητική που δεν αφήνει κανέναν ανεπηρέαστο και αδιάφορο.
Η όμορφη αυτή βραδιά ήταν το αντίδωρο για τους διοργανωτές του Πολιτιστικού Φεστιβάλ του Πανεπιστημίου Κύπρου που παρά τις όποιες δυσκολίες, εν πολλοίς αναμενόμενες για ένα τέτοιο εγχείρημα, εδώ και 22 χρόνια επιμένουν στην ποιότητα της αφομοιωμένης τέχνης και στην αυθεντικότητα του μη εμπορικού. Η ανταπόκριση του κοινού είναι η καλύτερη ένδειξη για την αξία και το εκτόπισμα αυτού του Φεστιβάλ.
