LADY OF BURLESQUE (1943): Από τα πρώτα φιλμ που ασχολήθηκαν με το στριπτίζ, αυτό το αστυνομικό μυστήριο βασίστηκε στο βιβλίο της πραγματικής στρίπερ Gypsy Rose Lee (την υποδύεται η Barbara Stanwyck) και περιστρέφεται γύρω από τους φόνους που διαπράττονται σε ένα καμπαρέ. Μη φαντάζεστε τίποτα το έξαλλο, ο αυστηρός κώδικας Hayes της εποχής απαγόρευε την παραμικρή επίδειξη σάρκας στην οθόνη.
GILDA (1946): Εντάξει, δεν είναι ταινία για το στριπτίζ αλλά ποιος μπορεί να αφήσει στην απ’ έξω το ίσως πιο αισθησιακό ξεγύμνωμα της οθόνης, με τη Rita Hayworth να βγάζει μόνο ένα γάντι;
ΤΑ ΜΥΣΤΙΚΑ ΤΗΣ ΑΜΑΡΤΩΛΗΣ ΑΘΗΝΑΣ (1966). Σ’ αυτό το «τολμηρό» για την εποχή του δράμα του Κώστα Καραγιάννη ο Άλκης Γιαννακάς είναι το φτωχό επαρχιωτόπουλο που κατεβαίνει στην Αθήνα για να πλουτίσει και μπλέκεται με έναν άνθρωπο του υποκόσμου (Σταύρος Ξενίδης), ενώ παράλληλα στήνει διάφορα κόλπα στα οποία χρησιμοποιεί μια στριπτιζέζ. Την τελευταία υποδύεται η Ζέτα Αποστόλου και είναι υπεύθυνη για μερικές από τις πιο αισθησιακές σκηνές στριπτίζ (και όχι μόνο) στην ιστορία του ελληνικού σινεμά.
A NIGHT IN HEAVEN (1983). «Το πρωί μαθητής, το βράδυ στρίπερ» θα μπορούσε να είναι ο ελληνικός τίτλος αυτού του τυπικού δείγματος chessy δράματος των 80’s, εάν δεν προλάβαινε να βγει πρώτος ο πιο πιασάρικος με τη μαθήτρια και την πόρνη. Ο εν λόγω (μέτριος) μαθητής είναι ο Christopher Atkins (του Blue Lagoon) που τα βράδια βγαίνει από τα ρούχα του, ενώ τα φτιάχνει με την καθηγήτριά του (Lesley Ann Warren).
FLASHDANCE (1983): Η Jennifer Beals είναι η hot εργάτρια(!) που τα βράδια δουλεύει ως στρίπερ που ρίχνει κουβάδες με νερό πάνω της, ενώ ονειρεύεται να γίνει μπαλαρίνα, σε μια eightίλα που δεν κράτησε περισσότερο απ’ όσο οι βάτες, τα oversized πουλόβερ
και τα leg-warmers. Παρόλα αυτά, υπάρχει κάτι σ’ αυτό το προβλέψιμο μουσικοχορευτικό δράμα του Adrian Lyne που το κάνει ελκυστικό ακόμα και σήμερα. Ίσως τα δύο all-time-classics τραγούδια του soundtrack (το βραβευμένο με Όσκαρ «Maniac» και το υποψήφιο «What a Feeling»), ίσως και το γεγονός ότι οι κινήσεις της Beals ενέπνευσαν τους απελπισμένους τύπους του «The Full Monty».
SHOWGIRLS (1995): Το trashy ανοσιούργημα του Paul Verhoeven σίγουρα βρίσκεται στην κορυφή κάθε λίστας για strip movies, αφού παραμένει ίσως η πιο διεισδυτική και «κίτρινη» ματιά στον χώρο που έχει γυριστεί. Παράλληλα είναι και σε κάθε λίστα με τις χειρότερες ταινίες όλων των εποχών γιατί… εχμμ.. είναι αυτό ακριβώς! Ναι, το να βλέπεις την Elizabeth Berkley (έτη φωτός μακριά από το «Saved by the Bell») και την Gina Gershon να ξεγυμνώνονται, είναι κάτι που δεν θέλεις να χάσεις, όμως σενάριο και ερμηνείες είναι τόσο άθλια που ούτε οι αναρίθμητες σκηνές στριπτίζ, lap dances και cat fights δεν σώζουν αυτό το φιάσκο από την απόλυτη βαρεμάρα.
STRIPTEASE (1996): Λες και δεν έφτανε ο πάτος του «Showgirls», το Χόλιγουντ αποφάσισε να επενδύσει ξανά σε στριπτιζάδικο μόλις την επόμενη χρονιά σκάζοντας $12,5 εκατομμύρια στην Demi Moore (η πιο ακριβοπληρωμένη ηθοποιός τότε) για να τα πετάξει έξω ως single μητέρα που το γυρνά στο στριπτίζ προκειμένου να μεγαλώσει το παιδί της και μπλέκεται με εγκληματίες. Το αληθινό έγκλημα εδώ βέβαια είναι το περουκίνι του Burt Reynolds, όμως και η no-shit προσέγγιση της Moore στον ρόλο δεν πάει πίσω, αφού αφαιρεί τον όποιο αισθησιασμό.
THE FULL MONTY (1997): Επιτέλους και μια καλή ταινία με θέμα το στριπτίζ – ίσως γιατί είναι περισσότερο μια πικρή κωμωδία παρά πικάντικο θέαμα (μια ματιά, άλλωστε, σ’ αυτούς που ξεγυμνώνονται, θα σας πείσει). Σε μια προσπάθειά τους να βγάλουν κανένα φράγκο έξι άνεργοι φίλοι σχηματίζουν μια ομάδα στριπτίζ, άσχετα εάν ούτε ένας δεν διαθέτει το κατάλληλο σώμα. Φοβερή αξιοποίηση του «The Hot Stuff» πάντως.
ZOMBIE STRIPPERS (2008): Συνδυάζοντας δύο αγαπημένες θεματικές του ανδρικού κοινού -στρίπερ και ζόμπι- αυτή η κακοφτιαγμένη κωμωδία τρόμου θα περνούσε στη λήθη εάν δεν ήταν το, ας το πούμε, ερμηνευτικό όχημα για τη θρυλική πορνοστάρ Jenna Jameson. Αρκετά είπαμε.
MAGIC MIKE (2012): Ηθικοπλαστικό, «άνοδος και πτώση ενός στρίπερ» δράμα του Steven Soderbergh με πρωταγωνιστή τον Channing Tatum (που είναι και το καλύτερο στοιχείο της ταινίας). Ο Soderbergh ακροβατεί επιδέξια ανάμεσα στο δράμα και την ελαφριά κομεντί, ενώ το προικισμένο καστ περιλαμβάνει, εκτός του χαρισματικού Tatum, τον βετεράνο Matthew McConaughey (ο ιδιοκτήτης του στριπτιζάδικου) και τον ανερχόμενο Alex Pettyfer. Σε ένα μικρότερο ρόλο και ο μορφονιός του «White Collar» Matt Bomer.
MAGIC MIKE XXL (2015): Αυτό το χωρίς σοβαρό λόγο ύπαρξης sequel -πέρα από το τρελό χρήμα που έβγαλε το πρώτο φιλμ- διαθέτει μία από τις ισχνότερες πλοκές που είδαμε ποτέ σε mainstream παραγωγή. Βασικά είναι η παλιοπαρέα των strippers του πρώτου φιλμ (χωρίς τον Matthew McConaughey που το έπαιξε έξυπνα και την έκανε alright alright alright) που πάνε από το σημείο Α στο σημείο Β (ένα συνέδριο στρίπερ – δεν ήξερα καν ότι υπάρχει κάτι τέτοιο) και στην πορεία αμπελοφιλοσοφούν, τσακώνονται, τα βρίσκουν, κάνουν σεξ, δένονται και ενίοτε ξεγυμνώνονται και χορεύουν, γιατί πολύ απλά βρίσκονται σε ταινία με άνδρες στρίπερ και το κοινό πληρώνει για να δει μούσκουλα και κοιλιακούς.
