SUPERMAN (1978): Αν και ταινίες με σούπερ ήρωες υπάρχουν σχεδόν από την απαρχή του κινηματογράφου (θυμηθείτε τα περίφημα serials), είναι το φιλμ του Richard Donner με την πρώτη σέλιλοϊντ περιπέτεια του «ανθρώπου από ατσάλι» που έθεσε τα στάνταρντ για το υπο-είδος. Θεαματικά για την εποχή τους εφέ, εμβάθυνση στην ψυχοσύνθεση του ήρωα, το ακριβότερο cameo στην ιστορία (14 εκατ. δολάρια τότε για τα 10 λεπτά του Marlon Brando στην οθόνη!) και φυσικά η χαρισματική persona του Christopher Reeve που ταυτίστηκε με τον ρόλο μέχρι το τέλος. Κι ακόμα να ξεπεραστεί. Το φιλμ βγήκε αυτή την εβδομάδα ξανά στις αίθουσες σε επανέκδοση με αφορμή τη 40χρονη επέτειό του.
SUPERMAN II (1980): Ο Richard Donner ξανακάθισε στην καρέκλα του σκηνοθέτη για το sequel στη μεγάλη επιτυχία του 1978 όμως διαφώνησε έντονα με τους παραγωγούς που ήθελαν μια καθαρόαιμη περιπέτεια φαντασίας χωρίς βαθύτερα νοήματα και συμβολισμούς αλλά με περισσότερη δράση, γραφικούς κακούς, πολλά εφέ και κωμικές πινελιές. Ο Donner έχασε τη διαφωνία και αποχώρησε και αντικαταστάθηκε από τον Richard Lester που παρέδωσε αυτό ακριβώς που ήθελε το στούντιο. Έτσι η έμφαση δίνεται στο θέαμα και τη μία δαπανηρή σκηνή ειδικών εφέ πίσω από την άλλη με αποκορύφωμα τη σκηνή με τη θύελλα που χτυπά η Μητρόπολη.
BATMAN (1989): Ένα νεαρό αγόρι που γίνεται μάρτυρας της δολοφονίας των γονιών του στους δρόμους του Γκόθαμ Σίτι, όταν μεγαλώνει μεταμορφώνεται σε άνθρωπο-νυχτερίδα και πολεμά το έγκλημα. Η μεταφορά του δημοφιλή ήρωα από τον Tim Burton πήρε την παγκόσμια pop κουλτούρα παραμάζωμα με το νεομπαρόκ Gotham City, τη γοτθική ατμόσφαιρα και τον προβληματικό και μονίμως moody υπερήρωα (έξοχος ο Michael Keaton) αλλά που θα θυμόμαστε αιώνια για τον ψυχωτικό Joker του Jack Nicholson που σχεδόν ισοφάρισε σε τρέλα τον Jack Torrance του «The Shining».
BATMAN RETURNS (1992): Ο Tim Burton ξεπερνά τον ίδιο του τον εαυτό (δηλαδή το πρώτο Batman) χαρίζοντας στους απανταχού σινεφίλ και τους λάτρεις του κόμικ, την κινηματογραφική ενσάρκωση που αρμόζει σε έναν από τους πιο προβληματικούς σούπερ ήρωες των κόμικ. Σκοτεινότερο, με έντονα αλλόκοτη (σχεδόν γοτθική) ατμόσφαιρα και ίσως τους πιο ενδιαφέροντες κακούς που είδαμε ποτέ. Ο Danny DeVito σχεδόν σε τρομάζει ως μοχθηρός Πιγκουίνος, η Michelle Pfeiffer είναι το απόλυτο φετίχ ως σέξι Catwoman (με ενδυμασία που παραπέμπει ευθέως σε S&M πάρτι!) και ο Christopher Walken δείχνει να το απολαμβάνει ως άπληστος Μαξ Σρεκ.
BATMAN BEGINS (2005) Μετά τις δύο φρικαλεότητες του Joel Schumacher που έκαναν τον Batman καρικατούρα, η Warner -πολύ σοφά- άφησε τους fans να ηρεμήσουν και μετά τους βάρεσε στο κεφάλι με την βαριοπούλα που ονομάζεται Christopher Nolan! Εξαιρετική απεικόνιση της σκοτεινής ψυχοσύνθεσης του ήρωα, ενδελεχής ανάλυση των κινήτρων, της κάθε ενέργειας και του παραμικρού συναισθήματος κι ένας καμβάς όπου συνυπάρχουν πάνω η καλογυρισμένη δράση και η πολυπόθητη ουσία. Και θα μιλούσαμε για τον «Citizen Kane των ταινιών με σούπερ ήρωες» εάν ο Nolan δεν ξεπερνούσε τον εαυτό του με το «The Dark Knight».
THE DARK KNIGHT (2008) Ναι, με συνοπτικές διαδικασίες αυτός είναι ο «Πολίτης Κέιν των σούπερ ηρώων». O Christopher Nolan κατάφερε το σχεδόν αδύνατο: Μια ταινία με σούπερ ήρωα που θα μπορούσε άνετα να σταθεί αντάξια ανάμεσα σε κορυφαία δράματα, όπως το «Godfather» ή το «Taxi Driver». Και είναι τα πάντα που συμβάλλουν σ’ αυτό: Η σκηνοθεσία, το σενάριο, η ατμόσφαιρα και φυσικά οι ερμηνείες. Ο Christian Bale ξεπερνάει εαυτόν και ο Heath Ledger ως Joker τον ίδιο τον θάνατο.
THE DARK KNIGHT RISES (2012): Φαίνεται πως ο πήχης με το «The Dark Knight» τέθηκε τόσο ψηλά που στάθηκε αδύνατο ακόμα και για τον Christopher Nolan να τον ξεπεράσει. Αυτό που θα μπορούσε να είναι η καλύτερη superhero ταινία όλων των εποχών και ένα εκρηκτικό φινάλε σε μια κλασική -πλέον- τριλογία καταλήγει ένα μάλλον φλύαρο και άνισο φιλμ που πατάει σε δύο βάρκες (του σκοτεινού ψυχοδράματος και της εύπεπτης δράσης) χωρίς να πετυχαίνει ισορροπία. Διαθέτει φυσικά πολλά καλά στοιχεία, όμως ο Bane του Tom Hardy με την κουραστική ακατάληπτη ομιλία του τραβάει το χαλί κάτω από τα πόδια του συνόλου.
WONDER WOMAN (2017): Της πήρε κοντά 76 χρόνια αλλά πραγματικά άξιζε την αναμονή. Δεν είναι μόνο το ότι η Gal Gadot τα σπάει στον επώνυμο ρόλο, αλλά και το γεγονός ότι χρειάστηκε μία γυναίκα σκηνοθέτης (η Patty Jenkins) για να δείξει στα αγόρια πως κάνεις μια γαμ**η ταινία με σούπερ ήρωες χωρίς να θυσιάζεις πλοκή, χαρακτήρες και ουσία και -το κυριότερο- χωρίς να αδικείς κανένα από τα δύο φύλα. Και το πιο δυνατό σημείο της; Όταν η κάμερα εστιάζει στην ηρωίδα, όταν τη χαϊδεύει σε αργή κίνηση αναδεικνύοντας την εξωτερική ομορφιά και την εσωτερική δύναμη.
ΣΤΙΣ ΑΙΘΟΥΣΕΣ
Joker
Μη γελαστείτε, το «Joker» παρά τον on line θόρυβο που προκάλεσε με τα μηνύματά του περί εξύμνησης της βίας και της αναρχίας (που διογκώθηκαν, παρερμηνεύτηκαν ή απλά λήφθηκαν υπερβολικά σοβαρά) είναι με διαφορά η καλύτερη ταινία από κόμικ της DC, στην ίδια λίγκα με το «The Dark Night» αν και έχει στενότερη συγγένεια με το σινεμά του Martin Scorsese (ειδικότερα τα «Taxi Driver» και «The King of Comedy» απ’ τα οποία εμπνέεται) παρά με το είδος του superhero movie στο οποίο τυπικά και μόνο ανήκει. Κύρια ατραξιόν φυσικά η μανιακή φιγούρα του Joaquin Phoenix στον επώνυμο ρόλο, ένας αποτυχημένος κλόουν και stand up comedian με ένα κάρο ψυχολογικά που συνθλίβεται απ’ το σύστημα (εργοδότες, φτώχεια, αλήτες του δρόμου, τον κροίσο μπαμπά του μετέπειτα Μπάτμαν) και αντιδρά αρχικά με αιματηρά ξεσπάσματα βίας και στη συνέχεια ως έμπνευση (και ηγέτης) ενός αναρχικού κινήματος που απειλεί να διαλύσει τα πάντα. Ζοφερό, νιχιλιστικό, υπερβίαιο και καταθλιπτικό, το «Joker» αν και διαδραματίζεται στο Γκόθαμ (Νέα Υόρκη βασικά) του 1981 θα μπορούσε να είναι καθρέφτης του σήμερα και ο Arthur Fleck του Phoenix ο τύπος που νιώθει ότι του χρωστάει ο κόσμος και μπουκάρει με το Καλάσνικοφ στο mall. Κι αυτό ακριβώς κάνει το φιλμ ακριβώς όπως τον κεντρικό του ήρωα: Ρεαλιστικά ανατριχιαστικό αλλά ταυτόχρονα νοσηρά σαγηνευτικό που σε κάνει ταυτόχρονα να λυπάσαι και να φοβάσαι, να ταυτίζεσαι και να αποστασιοποιείσαι, να ψυχαγωγείσαι και να προβληματίζεσαι. Εννοείται πως ο Phoenix σκόραρε ήδη Όσκαρ απ’ τα αποδυτήρια.
Φιλgood, τεύχος 240.
