ALPHAVILLE (1965): Πρωτοπόρος ο Jean-Luc Godard συνδυάζει το είδος της δυστοπικής επιστημονικής φαντασίας με το φιλμ νουάρ, τοποθετώντας τον λογοτεχνικό ήρωα, ντεντέκτιβ Lemmy Caution (τον οποίο ενσάρκωνε με επιτυχία εκείνη την εποχή ο Eddie Constantine) σε έναν άλλο πλανήτη και στην πόλη του Alphaville η οποία διοικείται από μια τεχνοκρατική δικτατορία. Εκεί ο ήρωας μας συγκρούεται με τον δυνάστη, έναν παρανοϊκό επιστήμονα ο οποίος έχει απαγορεύσει την αγάπη και την έκφραση οποιουδήποτε συναισθήματος.
FAHRENHEIT 451 (1966): Στον ζοφερό φουτουριστικό κόσμο που οραματίστηκε ο συγγραφέας Ray Bradbury και ζωντάνεψε τόσο εύστοχα o François Truffaut, η λογοτεχνία, το διάβασμα και η ανεξάρτητη σκέψη έχουν απαγορευτεί και ένα ειδικό σώμα πυροσβεστών αναλαμβάνει να καίει όσα βιβλία ανακαλύπτει (ο τίτλος αναφέρεται στη θερμοκρασία που καίγεται το χαρτί). Ένας από αυτούς συναντά μια επαναστάτρια που τον κάνει να αναθεωρήσει και τον φέρνει αντιμέτωπο με ό,τι πίστευε έως τότε.
2001: A SPACE ODYSSEY (1968): Στο αθάνατο sci fi αριστούργημα του Stanley Kubrick (από το βιβλίο του Arthur C. Clarke που συνεργάστηκε και στο σενάριο) κεντρικός πρωταγωνιστής είναι ο HAL 9000 ο νοήμων υπολογιστής του διαστημικού σκάφους Discovery One που στέλνεται σε αποστολή στον Δία για να ερευνήσει τους μυστηριώδεις μονόλιθους που φαίνεται να επηρεάζουν την εξέλιξη του ανθρώπινου είδους. Στην πορεία ο HAL (που εκπροσωπείται από ένα φωτεινό κόκκινο “μάτι”) αρχίζει να το χάνει και εντέλει θα προσπαθήσει να σκοτώσει τους δύο επιβαίνοντες αστροναύτες. Πέρα από τα όποια θεολογικά και φιλοσοφικά ζητήματα εγείρει, το φιλμ του Kubrick είναι από τα πρώτα που έθιξαν το θέμα μιας υπερβολικά έξυπνης μηχανής που μπορεί να στραφεί εναντίον του ανθρώπου.
STALKER (1979): Σε μια απροσδιόριστη μελλοντική κοινωνία τρεις άντρες διεισδύουν σε μια απαγορευμένη ζώνη και έρχονται αντιμέτωποι με βασικά υπαρξιακά και φιλοσοφικά ερωτήματα στο βαθιά (και βαριά) αλληγορικό οδοιπορικό του Andrei Tarkovski με στοιχεία επιστημονικής φαντασίας και ντοστογιεφκικούς διαλόγους. Ένα γοητευτικό κινηματογραφικό αίνιγμα που θέτει σοβαρά υπαρξιακά ερωτήματα για την πίστη, την ελπίδα και τον Θεό χωρίς απαραίτητα να δίνει και απαντήσεις. Όλα αφήνονται στην κρίση του θεατή που παρακολουθεί εμβρόντητος μια ταινία sci fi χωρίς το παραμικρό εφέ ή ίχνος δράσης αλλά παρ’ όλα αυτά σαγηνευτικό και καθηλωτικό.
1984 (1984): Η απόλυτη “μαυρίλα”, τόσο το μυθιστόρημα του George Orwell (γραμμένο το 1948) όσο και η κινηματογραφική μεταφορά του Michael Radford μάς μεταφέρουν σε μια τυραννική κοινωνία του μέλλοντος όπου ο Μεγάλος Αδελφός παρακολουθεί τα πάντα, ελέγχει την ανθρώπινη σκέψη, αλλοιώνει την ιστορία και αλλάζει ακόμα και το νόημα των λέξεων προκειμένου να εξυπηρετήσει τους σκοπούς της. Σας θυμίζει κάτι; Μήπως γιατί ζούμε κάτι παρόμοιο τώρα;
GATTACA (1997): Όλοι μας δεν θέλουμε το τέλειο μωρό με το λευκό δέρμα, τα ξανθά μαλλιά και τα γαλάζια μάτια; Το εντυπωσιακό ντεμπούτο του σεναριογράφου του “The Truman Show” Andrew Niccol τοποθετεί τη δράση του σε ένα όχι-και-τόσο-μακρινό μέλλον όπου πολυεθνικές ελέγχουν τους υπαλλήλους τους μέσω του γενετικού τους κώδικα. Ένας από αυτούς, με πρόβλημα καρδιάς προσπαθεί να οικειοποιηθεί την ταυτότητα ενός πρώην αθλητή με τέλεια γονίδια προκειμένου να καταφέρει να ταξιδέψει στο διάστημα.
CONTACT (1997): Νεαρή αστρονόμος εντοπίζει ραδιοσήματα από το μακρινό διάστημα, τα οποία φαίνεται να είναι σημάδια κάποιας άγνωστης ύπαρξης και αποφασίζει να έρθει σε επαφή με εξωγήινα όντα προκαλώντας αντιδράσεις σε όλο τον πλανήτη. Φιλόδοξη απόπειρα του Robert Zemeckis να ρεαλιστικοποιήσει την επιστημονική φαντασία και συγκεκριμένα να μας δείξει πώς θα γινόταν η πρώτη επαφή μας με τους εξωγήινους με τρόπο επιστημονικό ή τουλάχιστον αληθοφανές μακριά από υπερβολές και καταστροφολαγνεία. Και τα καταφέρνει με μια επιδέξια και προσεγμένη σκηνοθεσία και έχοντας συμμάχους το μοναδικό μυθιστόρημα που έγραψε ο Carl Sagan για πρώτη ύλη και μια εξαιρετική Jodie Foster που πείθει απόλυτα με την προσεκτική και στιβαρή ερμηνεία της.
SOLARIS (2002): Διακεκριμένος ψυχολόγος στέλνεται στο διαστημικό σταθμό που βρίσκεται σε τροχιά γύρω από τον πλανήτη Solaris για να μελετήσει την ανεξήγητη συμπεριφορά των επιστημόνων που ζουν εκεί και πέφτει θύμα μιας μεταφυσικής ερωτικής εμμονής με ένα αγαπημένο πρόσωπο του παρελθόντος. Βασισμένη στην κλασική νουβέλα επιστημονικής φαντασίας του Stanisław Lem, η μαγευτική ιστορία που απογείωσε πρώτος ο Andrei Tarkovsky το 1971 επαναδιατυπώνει τα μεταφυσικά ερωτήματά της μέσα από τη σκηνοθετική ματιά του οραματιστή Steven Soderbergh, ενώ παράλληλα διαθέτει έναν εκπληκτικό George Clooney στον πρωταγωνιστικό ρόλο.
SUNSHINE (2007): Στο έτος 2057 ο ήλιος πεθαίνει και μαζί του πεθαίνει και η ανθρώπινη ζωή. Μοναδική και τελευταία ελπίδα αποτελεί το θαρραλέο πλήρωμα ενός διαστημόπλοιου που θα αγωνιστεί για το μέλλον της Γης. Αυτό το sci fi για σκεπτόμενους σε σκηνοθεσία Danny Boyle είναι πιο κοντά στο “2001” παρά στο «Armageddon» και προσφέρει αρκετό υλικό για σκέψη (ψυχολογικές συγκρούσεις, θεολογικές αναζητήσεις, ο φόβος και η γοητεία του θανάτου) ενώ παράλληλα συναρπάζει με το σφιχτοδεμένο μοντάζ και τις πειστικές ερμηνείες του πολυποίκιλου καστ.
INCEPTION (2010): Ό,τι κι αν πει κανείς για το απόλυτο mind fuck του Christopher Nolan θα είναι λίγο: το “Inception” είχε τη σφραγίδα του all time classic από τη σύλληψή του ακόμα στο μυαλό ενός από τους πιο προβοκατόρικους σκηνοθέτες της εποχής μας. Κάτι ανάμεσα σε sci fi, heist movie και μεταφυσικού θρίλερ, το φιλμ επιζητά την αναπόσπαστη προσοχή σου από το πρώτο κιόλας λεπτό κι όταν το πετύχει σου κεντρίζει το ενδιαφέρον, τόσο με τη δαιδαλώδη πλοκή και τους αιχμηρούς διαλόγους όσο με απόκοσμα εφέ που σου ρίχνουν την κάτω σιαγόνα στο πάτωμα – ακόμα και σε μια εποχή που υποτίθεται ότι τα έχεις δει όλα. Η θέαση του παραμένει μια ομαδική υπνοθεραπεία ή ένα εξαιρετικό κουλ
τριπάκι. Διαλέγετε και παίρνετε.
INTERSTELLAR (2014): Μια ομάδα εξερευνητών αναλαμβάνουν την πιο σημαντική και ηρωική αποστολή στην ανθρώπινη ιστορία: να ταξιδέψουν μέσω μιας πύλης στο χρόνο, πέραν από τους φυσικούς περιορισμούς, για να ανακαλύψουν το μέλλον της ανθρωπότητας. Το sci fi έπος του Christopher Nolan, δεν είναι εύκολη εμπειρία. Στη σχεδόν 3ωρη διάρκεια του είναι παραγεμισμένο με μεταφυσικά, θεολογικά και υπαρξιακά ζητήματα, δυσνόητες αστροφυσικές θεωρίες, διαστημικές εικόνες που προκαλούν ίλιγγο και αρκετό συναίσθημα για να γεμίσει δέκα βιβλία του Νίκολας Σπαρκς. Λίγες ταινίες μπορούν να σου προκαλέσουν μια τόσο ραγδαία εναλλαγή συναισθημάτων: χαρά, φόβο, συγκίνηση, δέος, θαυμασμό, ικανοποίηση, πανικό, αγωνία, αγαλλίαση.
Φιλgood, τεύχος 239.
