THE 10th VICTIM (1965): Πρόδρομος των ταινιών με τηλεοπτικούς αγώνες μέχρι θανάτου (αλλά και των ίδιων των ριάλιτι) αυτή η εκκεντρική ιταλο-γαλλική συμπαραγωγή επιστημονικής φαντασίας μάς μεταφέρει στο μακρινό μέλλον όπου οι πόλεμοι έχουν αντικατασταθεί με ένα τεράστιο τηλεοπτικό event που ονομάζεται “Το Μεγάλο Κυνήγι”. Όσοι αναζητούν έντονες συγκινήσεις, θέλουν να ικανοποιήσουν τα αιμοβόρικα ένστικτά τους ή απλά να γίνουν διάσημοι (ή και τα τρία) δηλώνουν συμμετοχή στους δέκα γύρους, πέντε ως κυνηγοί και πέντε ως θηράματα. Ευρωπαϊκή αισθητική, ψυχεδελικά σκηνικά και κοστούμια και ένα εξαιρετικό πρωταγωνιστικό δίδυμο (Marcello Mastroianni και Ursula Andress).
HARD TARGET (1993): Το αμερικανικό ντεμπούτο του βιρτουόζου Ασιάτη John Woo (A Better Tomorrow, Hard Boiled) δανείζεται από το διήγημα που μας σύστησε με τον Jean-Claude van Damme να βρίσκεται αντιμέτωπος με ένα σαδιστή βετεράνο πολέμου, που οργανώνει ιδιόμορφα σαφάρι για πλούσιους, με θηράματα ανθρώπους. Η εξέλιξη είναι καθαρά μπρατσαράς-κατατροπώνει-τους-κακούς-και-σώζει-το-κορίτσι, όμως το φιλμ διασώζεται από την υπερκινητική και στυλιζαρισμένη σκηνοθεσία του Woo – ο άνθρωπος δεν σκηνοθετεί απλά σκηνές δράσης, κεντάει! Με κατάχρηση slow motion (σήμα κατατεθέν του σκηνοθέτη), καλοδεχούμενες εξάρσεις σπλάτερ και τον πάντα fun-to-watch Lance Henriksen στο ρόλο του αρχικακού.
CUBE (1997): Αν δεν είδατε μέχρι τώρα το πανούργο θρίλερ τρόμου του Vincenzo Natali πρέπει να κλειστείτε κι εσείς στον κύβο του τίτλου. Επτά άγνωστοι μεταξύ τους άνθρωποι βρίσκονται παγιδευμένοι σε μια παράξενη κυβική κατασκευή (φανταστείτε έναν κύβο του Ρούμπεκ από την κόλαση) όπου κάθε δωμάτιο περιέχει και μια διαφορετική παγίδα θανάτου. Για τα ποιος, πού και γιατί θα πρέπει να περιμένετε μέχρι το φινάλε αλλά μέχρι τότε θα ζήσετε μια εφιαλτική εμπειρία που θα σας κάνει να σκεφτείτε διπλά και τριπλά πριν πάτε ξανά σε κάποιο Escape Room.
BATTLE ROYALE (2000): Καρακάλτ γιαπωνέζικη σπλατεριά που αποτέλεσε τη βασική έμπνευση για τα Hunger Games. Κάπου στο μέλλον η γιαπωνέζικη κυβέρνηση, έχοντας σιχαθεί τη μαθητική βία, επιλέγει κάθε χρόνο ένα σχολείο στην τύχη, φοράει στους μαθητές εκρηκτικά κολάρα, τους εφοδιάζει με κάθε λογής όπλο (από σπαθιά μέχρι ημιαυτόματα) και τους στέλνει σε ένα νησί να αλληλοεξοντωθούν μέχρι να μείνει ένας. Κάθε μαθητής αντιδρά διαφορετικά μπροστά στο ενδεχόμενο να σκοτώσει ή να σκοτωθεί αλλά μη νομίζετε ότι πιάνουν την κάμερα οι ντροπές της επειδή έχουμε να κάνουμε με γυμνασιόπαιδα: Η βία είναι γραφική, σοκαριστική και σε αρκετά σημεία απωθητική.
SAW franchise (2000 – 2017): Let the games begin! Ο serial killer του Saw δεν αρκείται στο να εξοντώνει τα θύματά του αλλά το κάνει αφού πρώτα τους παραδώσει… μαθήματα ζωής στο ίσως πιο άρρωστο, σαδιστικό, θεοσκότεινο, μακάβριο και ψυχοβγαλτικό horror franchise στην ιστορία που διένυσε δύο δεκαετίες και οκτώ φιλμ ενώ το reboot (με Chris Rock και Samuel L. Jackson παρακαλώ) βρίσκεται ήδη στα σκαριά. Ο Tobin Bell υποδύεται τον δολοφόνο Jigsaw που υποβάλλει τα θύματά του σε διεστραμμένα παιχνίδια και δοκιμασίες απ’ όπου σπάνια βγαίνει κανείς ζωντανός – κι όλα αυτά γιατί δεν εκτιμούν όσο πρέπει το αγαθό που λέγεται ζωή.
FERMAT’S ROOM / LA HABITACION DE FERMAT (2007): Την περασμένη δεκαετία βγήκαν πολλά θρίλερ με τσούρμο ξένων μεταξύ τους που παγιδεύονται σε κάποιο κλειστοφοβικό μέρος και αυτό το ευφάνταστο ισπανικό διαμαντάκι είναι από τα πιο εγκεφαλικά. Τέσσερα λαμπρά μαθηματικά μυαλά κλείνονται από κάποιον άγνωστο σε ένα δωμάτιο με αποστολή να λύσουν μια σειρά από προβλήματα λογικής έχοντας ένα λεπτό για το καθένα. Με κάθε καθυστερημένη απάντηση οι τοίχοι του δωματίου αρχίζουν να κλείνουν, συνεπώς αυτό που ξεκίνησε ως ελκυστική νοητική πρόκληση μετατρέπεται σε έναν αδυσώπητο αγώνα για επιβίωση.
THE CONDEMNED (2007): Ανεπίσημο remake του “Battle Royale” όπου στη θέση των μαθητών έχουμε ειδεχθείς θανατοποινίτες που αγοράζονται από έναν μεγιστάνα του internet και ρίχνονται σε μια ζούγκλα για να αλληλοεξοντωθούν μέχρι να μείνει ένας, ενώ το event μεταδίδεται ζωντανά on line. Δεν υπάρχει ούτε ένα συμπαθητικός χαρακτήρας σ’ αυτό το καθαρά εκμεταλλευτικό φιλμ που συνδυάζει ανεγκέφαλη δράση και υπέρμετρη βία, συνεπώς το μόνο που μας ενδιαφέρει είναι με ποιον ευρηματικό τρόπο θα σταλούν όλοι τους στον διάολο κι ακόμα παραπέρα.
THE HUNGER GAMES (2012): Μπορεί η ομώνυμη σειρά βιβλίων της Suzanne Collins να είναι ουσιαστικά ένα δοξασμένο ξεπατίκωμα του Battle Royale αυτό όμως δεν την εμπόδισε να γίνει μία από τις μεγαλύτερες εκδοτικές επιτυχίες όλων των εποχών και το κινηματογραφικό franchise της Lionsgate να εισπράξει πάνω από $2,7 δισ. παγκοσμίως. Και όχι ανέλπιστα: ένα δημοφιλές best seller, ένα καταραμένο εφηβικό love story εν μέσω σφαγής, μια δυστοπική, φασιστική, κοινωνία που χρειάζεται επειγόντως ανατροπή, ένα ζευγάρι (και αργότερα τρίο) ηρώων που μπορεί κάποιος να ταυτιστεί. Και εξέχουσα όλων η δυναμική ηρωίδα Katniss που ενσάρκωσε άψογα η Jennifer Lawrence.
THE HUNT (ακυκλοφόρητη): Αυτό το θρίλερ τρόμου της Blumhouse ήταν να βγει στις αίθουσες στις 27 Σεπτεμβρίου όμως τα απανωτά mass shootings στις ΗΠΑ και κάτι οργισμένα tweets του Τραμπ εναντίον της ταινίας ανάγκασαν τη Universal να το χώσει στο συρτάρι επ’ αόριστον. Δεν βοήθησε και η εμπνευσμένη από το The Most Dangerous Game πλοκή: Πλούσιοι λίμπεραλς απαγάγουν φτωχούς και μικρομεσαίους και τους εξαπολύουν σε δασική περιοχή όπου τους κυνηγούν σαν φάσσες. Οι ελιτιστές κυνηγοί αναφέρονται στη λεία ως “deplorables” (άθλιοι, ελεεινοί) και είναι αυτή η φράση που εξόργισε τον Τραμπ, καθώς είχε χρησιμοποιηθεί προεκλογικά από τη Χίλαρι αναφορικά με τους οπαδούς του.
