THE THING (1982): Εξωγήινος οργανισμός σπέρνει τον τρόμο σε μια βάση της Ανταρκτικής αλλάζοντας συνεχώς μορφή και μιμούμενος διάφορα είδη, σ’ αυτό το σφόδρα υποτιμημένο remake του low budget sci fi “The Thing From Another World” (1951) από τον John Carpenter που τονίζει τα στοιχεία του τρόμου και της παράνοιας και ο Rob Bottin κεντά με τα χειροποίητα ειδικά εφέ (ποιος μπορεί να ξεχάσει το αραχνοκέφαλο;).
THE FLY (1986): Το πείραμα τηλεμεταφοράς ενός εκκεντρικού επιστήμονα πάει στραβά όταν στο θάλαμο μαζί του μπαίνει μια μύγα και η συσκευή συγχωνεύει το DNA της με το δικό του. Παραγνωρισμένο αριστούργημα απ’ τον Καναδό δεξιοτέχνη του σωματικού τρόμου David Cronenberg που εδώ αντλεί το υλικό του από ένα low- budget φιλμ τρόμου του 1958. Εξαιρετική ερμηνεία από τον Jeff Goldblum ενώ τα –εκπληκτικά και ενίοτε αηδιαστικά- εφέ απλά εξυπηρετούν την πλοκή χωρίς να την καπελώνουν.
ΤΗΕ TEXAS CHAINSAW MASSACRE (2003): O στόχος των δημιουργών να συστήσουν το κλασικό αριστούργημα του Tobe Hooper από το 1974 στη γενιά των multiplex, επιτεύχθηκε. Η αλά-Blair Witch εισαγωγή, τα μουντά χρώματα (ο σκηνοθέτης είχε δώσει ρητές εντολές ώστε τα σκηνικά και η φωτογραφία να έχουν το χρώμα του… εμετού), η νοσηρή ατμόσφαιρα, οι πιστευτοί χαρακτήρες και η νευρώδης σκηνοθεσία του πρώην βιντεοκλιπά Marcus Nispel, ικανοποιούν και τον πιο σκληροπυρηνικό fan. Στα συν επίσης το άφθονο gore, η σέξι Jessica Biel και ο αείμνηστος R. Lee Ermey.
DAWN OF THE DEAD (2004): Τι κάνεις αν ξυπνήσεις ένα πρωί και ανακαλύψεις ότι τα αγαπημένα σου πρόσωπα (μαζί κι ο υπόλοιπος κόσμος) έχουν μετατραπεί σε σαρκοφάγα ζόμπι; Οι ήρωες αυτού του υπερκινητικού remake της απέθαντης ζομποταινίας του George Romero από το 1978 κατέφυγαν πάντως σε ένα οικείο στον μέσο Αμερικανό μέρος: ένα εμπορικό κέντρο. Τα (αναπόφευκτα) ψηφιακά εφέ είναι περιορισμένα με την έμφαση να δίνεται στο παραδοσιακό –και αρκετά φρικιαστικό- make-up.
THE HILLS HAVE EYES (2006): Στο remake του ωμού φιλμ τρόμου του Wes Craven από το 1977, ο Alexandre Aja δεν βιάζεται να σοκάρει. Μετά από έναν αρκετά αιματηρό πρόλογο, παίρνει το χρόνο του να μας συστήσει τους χαρακτήρες. Τον αρχικό εκνευρισμό από το ατύχημα στη μέση του πουθενά διαδέχεται γρήγορα η απόγνωση, ο φόβος και εν τέλει η παράνοια. Στο δεύτερο μισό τα φιλμικά όρια δοκιμάζονται μαζί και οι αντοχές του θεατή. Οι φιλήσυχοι οικογενειάρχες μετατρέπονται με τη σειρά τους σε αιμοδιψή τέρατα, προκειμένου να επιβιώσουν και να εκδικηθούν. Το αίμα ρέει άφθονο, οι σοκαριστικές σκηνές διαδέχονται η μία την άλλη και ο Aja παραχώνει μέσα στον παραλογισμό και μερικές εύστοχες πολιτικο-κοινωνικές βολές.
THE LAST HOUSE ON THE LEFT (2009): Το original (1972) του Wes Craven είναι ένα από τα πλέον κακόφημα φιλμ τρόμου στην ιστορία, ένα όργιο βιασμών και φόνων εμπνευσμένο από το The Virgin Spring του Ingmar Bergman παρακαλώ. Στο πολύ καλό remake του Ντένη Ηλιάδη (προσωπική επιλογή του Craven) οι ηθοποιοί είναι πολύ καλύτεροι, η πλοκή πείθει περισσότερο, οι χαρακτήρες είναι πιο καλοδουλεμένοι και η βία, ναι μεν άφθονη και γραφική, όμως δεν αποτελεί αυτοσκοπό. Ως σύνολο είναι ένα αξιοπρεπέστατο horror remake, με φρέσκια σκηνοθετική ματιά, ένταση, σασπένς και αρκετό splatter για να κρατήσει τους fans ικανοποιημένους.
FRIGHT NIGHT (2011): Σ’ αυτό το άδικα υποτιμημένο remake της αγαπημένης κωμωδίας τρόμου του 1985, ο πρόωρα χαμένος Anton Yelchin είναι ο πιτσιρικάς που υποψιάζεται πως ο νέος του γείτονας Colin Farrell είναι βρικόλακας και ζητά τη βοήθεια ενός μάγου του Λας Βέγκας (και κυνηγού βρικολάκων) προκειμένου να τον εξοντώσουν. Ο Craig Gillespie παρέμεινε πιστός στο αρχικό υλικό το οποίο προσάρμοσε φυσικά στη νέα εποχή, διατηρώντας μια ικανοποιητική ισορροπία ανάμεσα στο μαύρο, κυνικό χιούμορ και τον σπλατεράτο τρόμο. Ίσως πολύ σκοτεινό για κωμωδία και αρκετά χαλαρό για κανονική ταινία τρόμου, απέτυχε να βρει το κοινό του.
EVIL DEAD (2013): Πέντε φίλοι παγιδεύονται σε καλύβα στο δάσος παρέα με δαιμονικά πνεύματα σ’ αυτό το δυνατό, οπτικά προκλητικό και για πολύ γερά στομάχια remake του σκηνοθετικού ντεμπούτο του Sam Raimi από το 1981. Ο Fede Alvarez μένει μεν πιστός στο πρωτότυπο όμως είναι ξεκάθαρο πως καθαρίζει τον πίνακα για ένα ολοκαίνουριο σύμπαν απ’ το οποίο απουσιάζει ο χαρακτήρας του Ash (ή κάποιος παρόμοιος) και όπου οι μεταφορικοί δαίμονες της ναρκομανούς ηρωίδας συνυπάρχουν με τους… κυριολεκτικούς που καλούνται από το Βιβλίο των Νεκρών. Επίσης τα δίνει όλα στον τομέα της σπλατεράτης φρίκης ενώ είναι τελείως “στεγνό” από μαύρο χιούμορ.
IT (2017): Ένα από τα πιο τρομακτικά μυθιστορήματα του Stephen King γνώρισε μια αρκετά καλή τηλεοπτική μεταφορά το 1990 όμως έπρεπε να περιμένει άλλα 27 χρόνια για να λάβει τη φροντίδα που του αξίζει. Το remake (ή ορθότερα η βερσιόν) του Andy Muschietti είναι ανώτερη σε όλους τους τομείς: ανέλπιστα καλές ερμηνείες από το νεαρό καστ, υπέροχα σκιαγραφημένοι χαρακτήρες με συναισθηματικό βάθος αλλά και -για να μην ξεχνιόμαστε- creepy ατμόσφαιρα, μερικές από τις πιο τρομακτικές σκηνές στην πρόσφατη μνήμη και ένας κλόουν Pennywise (Bill Skarsgård) που θα κάνουμε καιρό να τον ξεχάσουμε – αν το καταφέρουμε ποτέ, αφού επιστρέφει το φθινόπωρο με το Chapter 2 που ολοκληρώνει την ιστορία.
