WILD AT HEART (1990): Πριν καν προαχθεί σε έναν από τους πιο ακριβοπληρωμένους σταρ του Χόλιγουντ, ο Cage έδωσε ρέστα στο κακό τριπάκι του David Lynch ως Sailor, ένας τύπος που σκοτώνει για λόγους τιμής και όταν αποφυλακίζεται με αναστολή παίρνει την αγαπημένη του Lula (Laura Dern) και φεύγουν, ενώ η μητέρα της που μισεί τ’ άντερά του στέλνει στο κατόπι τους μια στρατιά από ψυχάκηδες. Αν ο “Μάγος του Οζ” έκανε ναρκωτικά και άκουγε Elvis θα έβγαινε κάτι σαν αυτό το κινηματογραφικό αντίστοιχο του υψηλού πυρετού που μας έκανε να ψυλλιαστούμε την παρανοϊκή ευφυΐα του Cage.
IT COULD HAPPEN TO YOU (1994): O Cage είναι ο καλοκάγαθος αστυνομικός που υπόσχεται σε μια σερβιτόρα (Bridget Fonda) αντί φιλοδωρήματος τα υποθετικά κέρδη από ένα λαχείο. Ο λαχνός κερδίζει $4 εκ. και αυτός πρέπει να κρατήσει την υπόσχεσή του παρά τις έντονες αντιδράσεις της ψωνισμένης φιλενάδας του (μια άπαιχτη Rosie Perez) στο σύγχρονο παραμύθι του Andrew Bergman, από αυτά που θα μπορούσαν να γυριστούν (ή να συμβούν) μόνο στη Νέα Υόρκη.
LEAVING LAS VEGAS (1995): Αν υπάρχει ΕΝΑΣ ρόλος στην καριέρα ενός ηθοποιού για τον οποίο έχει γεννηθεί, του Nicolas Cage είναι αναμφίβολα αυτός του αλκοολικού σεναριογράφου που χάνει τα πάντα και πηγαίνει στο Λας Βέγκας για να πιει μέχρι θανάτου, στο καταθλιπτικό, πεσιμιστικό και ανέλπιδο δράμα του Mike Figgis που χάρισε στον σταρ το μοναδικό Όσκαρ της γεμάτης σκαμπανεβάσματα καριέρας του.
THE ROCK (1996): Η απόλυτη χορταστική περιπέτεια, η ταινία που άλλαξε τους κανόνες του είδους και επέβαλε την ταχύτατη εναλλαγή πλάνων, τους εξοντωτικούς ρυθμούς, τη βιντεοκλιπίστικη αισθητική, την υπερβολή στα σεναριακά ευρήματα και το εντυπωσιακό θέαμα. Τι κι αν η λογική φεύγει απ’ το παράθυρο ή κάποιες πτυχές της πλοκής φλερτάρουν με τη γελοιότητα (όπως π.χ. τα εντελώς εξωφρενικά αιτήματα των τρομοκρατών); Ο Michael Bay σκηνοθετεί επιδέξια ένα συναρπαστικό roller coaster δράσης, βίας και αγωνίας, αδιαφορώντας για τους κανόνες της λογικής (ή/και της φυσικής) και εστιάζοντας σ’ αυτό ακριβώς που επιθυμεί ο θεατής: την καθαρόαιμη ψυχαγωγία. Αφήστε που καθιέρωσε τον Cage ως action star, είδος που το υπηρετεί μέχρι σήμερα (απλά με μικρότερα budgets).
CON AIR (1997): Φρέσκος από την επιτυχία του «The Rock» ο Cage επέστρεψε στην άμυαλη διασκέδαση με μια από τις πιο ψυχαγωγικές στιγμές της καριέρας του. Σε ένα αεροσκάφος που μεταφέρει την… αφρόκρεμα των εγκληματιών της Αμερικής, οι κατάδικοι στασιάζουν, παίρνουν τον έλεγχο του αεροπλάνου και προσπαθούν να διαφύγουν όμως ευτυχώς που επιβαίνει ο καλός και τίμιος κατάδικος του Cage ώστε να τους σταματήσει. Όχι ακριβώς οσκαρικό υλικό αλλά το καλό είναι πως δεν παίρνει ποτέ τον εαυτό του στα σοβαρά και ο Cage αφήνεται να ξεσαλώσει μαζί με τις καρικατούρες του John Malkovich και του Steve Buscemi.
FACE/OFF (1997): Το να πεις ότι η πλοκή του -για μένα- απόλυτου actioner των 90’s διά χειρός John Woo (κι ένα απ’ τα καλύτερα όλων των εποχών) είναι τραβηγμένη από τα μαλλιά, μετά βίας περιγράφει τα όσα παράδοξα διαδραματίζονται, όμως χάρη στο -ανατομικά κι επιστημονικά απίθανο- εύρημα της χειρουργικής ανταλλαγής προσώπων, έχουμε τους Nicolas Cage και John Travolta να μιμούνται απολαυστικά ο ένας τον άλλο. Κι αυτό είναι απλά ένα από τα πολλά highlights, καθώς η ταινία ξεχειλίζει από σαρδόνιο χιούμορ, εξοντωτικούς ρυθμούς, δράμα (όχι πολύ αλλά αρκετό για να μην είναι flat) και φυσικά το ένα εξωπραγματικό action set piece μετά το άλλο, με τις εξαιρετικά χορογραφημένες, slo mo, σχεδόν λυρικές σκηνές δράσης-σήμα κατατεθέν του δημιουργού των A Better Tomorrow, The Killer και Hard Boiled.
ADAPTATION (2002): Από τους απρόβλεπτους δημιουργούς του “Being John Malkovich” Spike Jonze και Charlie Kaufman ένας χιουμοριστικός στοχασμός πάνω στην καλλιτεχνική δημιουργία που ακροβατεί μεταξύ της πραγματικού και του φανταστικού κόσμου. Ο σεναριογράφος Charlie Kaufman (έξοχος ο Nicolas Cage) δεν βρίσκει ιδέες για να κάνει σενάριο ένα βιβλίο με ήρωα έναν περιθωριακό τύπο που γνωρίζει τα πάντα για τις ορχιδέες, ενώ την ίδια στιγμή ο δίδυμος αδελφός του, Τσάρλι (και πάλι ο Cage) ανακηρύσσεται σεναριογράφος της χρονιάς με ένα σενάριο-έκτρωμα.
BAD LIEUTENANT: PORT OF CALL NEW ORLEANS (2009): Όταν ο Nicolas Cage συναντά τον ψυχοπαθή σκηνοθέτη Werner Herzog σίγουρα δεν περιμένεις ντισνεϊκό υλικό. Σε μια απ’ τις λίγες αξιομνημόνευτες δουλειές του την περασμένη δεκαετία, ο Cage υποδύεται έναν διεφθαρμένο, μέθυσο, βίαιο και εθισμένο υπαστυνόμο της Νέας Ορλεάνης που επιχειρεί να διαλευκάνει μια σκοτεινή υπόθεση δολοφονίας πέντε μεταναστών στο ανέλπιστα καλό sequel στο cult classic του Abel Ferrara. Σκοτεινό, απέλπιδο, καταθλιπτικό, βρώμικο και χωρίς ιερό και όσιο, ήταν το τέλειο όχημα για τον Cage εκείνη την περίεργη για τον ίδιο περίοδο.
SPIDER-MAN: INTO THE SPIDER-VERSE (2018): Όχι μόνο η καλύτερη ταινία του franchise έως τώρα αλλά κι ένα από τα πιο πρωτότυπα, ευφάνταστα, αστεία και συναρπαστικά animation που έχουν γυριστεί – βοηθά κι αυτή η εκπληκτική τεχνική του περάσματος του CGI μ’ ένα “χέρι” παραδοσιακού animation που δίνει την αίσθηση ενός ολοζώντανου χάρτινου κόμικ. Ο Spider-Man ενώνει τις δυνάμεις του με διάφορους αραχνοήρωες από παράλληλα σύμπαντα κι ένας από αυτούς είναι ο Spider-Man Noir, ένας ασπρόμαυρος χαρακτήρας από νουάρ αστυνομικό κόμικ των 40’s με τη moody φωνή του Nicolas Cage. Είναι τόσο καλός που χρειάζεται επειγόντως το δικό του spin off!
MANDY (2018): Από όλες τις τρελαμένες, fucked up εμφανίσεις του Cage αυτή διεκδικεί τον Χρυσό Μπάφο. Ζευγάρι ζει ήσυχα στο δάσος μέχρι που δέχεται την επίθεση μελών μιας θρησκευτικής σέχτας κι αυτό που ακολουθεί είναι ένας επιτηδευμένος αχταρμάς από σουρεαλισμό, ψυχεδέλεια, τρόμο, παράνοια και ποτάμια αίματος ενώ ένας τελείως αφηνιασμένος Cage κάνει αυτό που γνωρίζει καλύτερα: ξεφεύγει τελείως και του δίνει και καταλαβαίνει. Ίσως η καλύτερη στιγμή της παρακμιακής περιόδου του αγαπημένου ηθοποιού.
Κεντρική φωτο: Mandy, η πιο τρελαμένη στιγμή του Nicolas Cage σ’ αυτή τη δεκαετία
