9. X-MEN: APOCALYPSE (2016): Το “Apocalypse” είναι ο αδύναμος κρίκος των ταινιών “X-Men” διά χειρός Bryan Singer από τότε που στην ουσία λανσάρισε το είδος των σύγχρονων superhero movies με το πρώτο φιλμ του 2000. Δεν είναι βέβαια και “The Last Stand” όμως για το επίπεδο που μας είχε συνηθίσει ο Singer πλησιάζει επικίνδυνα. O Απόκαλιψ είναι ένας πανίσχυρος μεν αλλά μονοδιάστατος αρχικακός που περνά το μεγαλύτερο μέρος της ταινίας προσηλυτίζοντας νεαρούς μεταλλαγμένους προς τη Σκοτεινή Πλευρά σαν ένας πρήχτης Darth Vader όταν δεν μας ζαλίζει με τα φασιστικά κηρύγματά του περί κάθαρσης. Όμως ούτε οι υπόλοιποι χαρακτήρες έχουν καλύτερη τύχη ενώ εκνευριστικό πήδημα της αφήγησης από τη μία δευτερεύουσα πλοκή στην άλλη εκμηδενίζει την οποιαδήποτε προσπάθεια για κάτι βαθύτερο ή έστω πνευματώδες.
8. THE WOLVERINE (2013): Το sequel στο αψυχολόγητο X-Men – Origins: Wolverine και μέρος του άρρηκτα συνδεδεμένου σύμπαντος των X-Men της Fox ακολουθεί τον μοναχικό ήρωα με το στοιχειωμένο παρελθόν και το πρόβλημα διαχείρισης θυμού, καθώς ταξιδεύει στο σύγχρονο Τόκιο για να αποχαιρετήσει έναν παλιό φίλο που πεθαίνει. Εκεί θα βρεθεί αντιμέτωπος με άπληστους συγγενείς, τη γιάκουζα, σαμουράι, νίντζα, κι ένα καταχθόνιο σχέδιο που περιλαμβάνει την αφαίρεση της θεραπευτικής του ικανότητας. Σαφώς ανώτερο από το “Origins”, κάνει ένα διάλειμμα από τις βιβλικές καταστροφές των προσφάτων blockbusters για μια πιο γήινη ιστορία που εμβαθύνει στην προβληματική φύση του ήρωα.
7. X-MEN: FIRST CLASS (2011):
Οι X-Men οδηγούνται πίσω στις ρίζες τους στο ευφάνταστο reboot του Matthew Vaughn που ανέστησε το franchise μετά το καταστροφικό The Last Stand, μαθαίνουμε για το εφιαλτικό background του Magneto (Michael Fassbender) ως πειραματόζωο στα χέρια του Ναζί που έρχεται σε αντίθεση με τον καλοαναθρεμμένο Xavier του James McAvoy. Το πραγματικό ιστορικό πλαίσιο με την κρίση των πυραύλων της Κούβας του 1962 προσθέτει μια πινελιά αυθεντικότητας και δένει με τη γενικότερη φιλοσοφία των «X-Men». Με την αισθητική ενός James Bond των 60’s και πατώντας πάνω στις θεματικές του Star Trek, των δύο πρώτων X- Men αλλά και του αυθεντικού κόμικ, το First Class δικαιώνει απόλυτα τον τίτλο του: μια πρώτης κλάσεως προσθήκη στη σειρά με σφιχτοδεμένο σενάριο, τρισδιάστατους χαρακτήρες, εκπληκτικά set-pieces και -όπως πάντα- έντονα αντιρατσιστικά μηνύματα.
6. X- MEN (2000): Κι αν το πρώτο «Superman» έθεσε τα στάνταρντ του είδους, το πρώτο «X – Men» τα πήγε σε ύψη που ακόμα κι ο Clark Kent θα ζοριζόταν πολύ να πάει. O Bryan Singer ξεπερνά το άγχος της μεταφοράς της ίσως «πιο πολυαναμενόμενης ταινίας του 21ου αιώνα» και παραδίδει ένα συναρπαστικό έπος που αποδίδει δικαιοσύνη στους σύνθετους χαρακτήρες με ένα τέλειο καστ ενώ δεν υπολείπεται
σε δράση και θέαμα. Και θα άγγιζε την τελειότητα αν δεν υπήρχε το πολύ ανώτερο sequel, όμως παραμένει το φιλμ που έμπασε το υπερηρωικό είδος στη νέα εποχή, οκτώ χρόνια πριν το πρώτο Iron Man και το MCU.
5. X-MEN: DAYS OF FUTURE PAST (2014): Το κόμικ του “Days of Future Past” κυκλοφόρησε στα 80’s όμως η Fox ούτε παραγγελία να το είχε, όταν βρέθηκε με το franchise των “X-Men” χωρισμένο σε δύο timelines και με εντελώς διαφορετικά καστ (πλην φυσικά του αγέραστου Wolverine). Η πλοκή του “DOFP” ρίχνει και τις δύο βερσιόν στο ίδιο καζάνι, τις ανακατεύει και καταβάλλει φιλότιμες προσπάθειες να συμμαζέψει τα ασυμμάζευτα. Ο Bryan Singer επιστρέφει στις αγαπημένες του θεματικές που είναι ούτως ή άλλως κοινές με τις καταβολές του κόμικ (παραλληλισμοί με το Ολοκαύτωμα, το κίνημα ανθρωπίνων δικαιωμάτων και το Gay Pride) κι εδώ τα μηνύματα είναι εντονότερα από κάθε άλλο φιλμ της σειράς.
4. LOGAN (2017): Τα γηρατειά, δεν βγαίνουν σε πιο περήφανα από το “Logan”, την τρίτη προσθήκη στο franchise του Wolverine και την ένατη -και τελευταία- φορά που ο Χιου Τζάκμαν υποδύθηκε τον μονίμως ζοχαδιασμένο μεταλλαγμένο. Είναι ολοφάνερο πως η Fox κράτησε το καλύτερο για το τέλος: το “Logan” είναι αυτό ακριβώς που θα έπρεπε να είναι μια ταινία του Wolverine: σκοτεινή, πεσιμιστική, αιματηρή και γραφικά βίαιη. Απογυμνωμένο από τα στολίδια και τους θορύβους του είδους, το φιλμ του James Mangold δανείζεται από τους κώδικες του γουέστερν για να μας μπάσει σε έναν ανέλπιδο κόσμο όπου κυριαρχεί το μίσος και η καχυποψία, ένα τείχος χωρίζει τις ΗΠΑ από το Μεξικό και στρατιώτες κυνηγούν παιδιά-πρόσφυγες που κατευθύνονται προς τον Καναδά.
3. DEADPOOL 2 (2018): Πάνω που νόμιζες πως το πρώτο Deadpool είχε αγγίξει την τελειότητα λες δεν μπορεί ΑΠΟΚΛΕΙΕΤΑΙ να τραβήξουν τα αστεία μακρύτερα από τη ήδη ξεχειλωμένα όρια αποδοχής του original, μας ήρθε κατακέφαλα αυτό το σούπερ ντούπερ sequel που κάνει ακριβώς αυτό. Ο ήρωας μας πενθεί τον χαμό της καλής του και ως ύστατη πράξη λύτρωσης σπεύδει να προστατέψει έναν μεταλλαγμένο έφηβο που κυνηγά να σκοτώσει ο μουντρούχος Cable, ένας στρατιώτης από το μέλλον που έρχεται για να εμποδίσει μια επικείμενη καταστροφή. Το sequel είναι πρόστυχο, χυδαίο, προσβλητικό, σαρκαστικό, πολιτικά μη ορθό, ξεδιάντροπο, αθυρόστομο, ανήθικο, κυνικό, βλάσφημο, κάφρικο – κι αυτά είναι τα προτερήματα! Ο γεννημένος για τον ρόλο Ryan Reynolds πλαισιώνεται από εξίσου απολαυστικούς χαρακτήρες, όπως ο Cable και η άπαιχτη Domino.
2. X- MEN 2 (2003): Το μόνο ίσως ελάττωμα του πρώτου X- Men ήταν η αίσθηση του ανεκπλήρωτου που σου άφηνε στο τέλος. Τελικά όπως φάνηκε τρία χρόνια αργότερα που βγήκε η πρώτη συνέχεια, είχαμε δίκιο: Το original ήταν απλά το ορεκτικό και το sequel το κυρίως πιάτο. Εδώ όλα είναι μεγαλύτερα, θεαματικότερα, δυνατότερα, ένας παράδεισος του υπερθετικού βαθμού που δεν χάνει όμως δράμι από την ουσία, που είναι οι χαρακτήρες, οι αξίες και τα συναισθήματα. Στο εκλεκτό καστ, προσθέστε και τον εξαιρετικό Alan Cumming στο ρόλο του Nightcrawler. Από τότε βέβαια κύλησε πολύ νερό στ’ αυλάκι και οι άρτιες super hero ταινίες πολλαπλασιάστηκαν, όμως το X-Men 2 έδειξε το δρόμο για το πώς φτιάχνεται μια πολυπληθής ταινία του είδους που δεν θυσιάζει την ποιότητα για την ποσότητα.
DEADPOOL (2016): O Ryan Reynolds πάσχιζε για πάνω από δεκαετία να πείσει την 20th Century Fox ν’ ανάψει το πράσινο φως για την ταινία του “Deadpool” τον οποίο είχε υποδυθεί φευγαλέα στο “X-Men – Origins: Wolverine” πίσω στο 2009. Ο τύπος είναι γεννημένος για τον ρόλο του φαφλατά μισθοφόρου με τις εξαιρετικές πολεμικές ικανότητες και την τάχιστη αυτοθεραπεία – αρκεί φυσικά η ολόδική του ταινία να ήταν όπως ακριβώς και το κόμικ σε ό,τι αφορά την καφρίλα: Το αποτέλεσμα; Ένα από τα πιο ψυχαγωγικά δίωρα στην πρόσφατη μνήμη και by far η καλύτερη solo ταινία σούπερ ήρωα μέχρι χμ που βγήκε το sequel; Θα γουστάρετε ακόμα κι αν δεν έχετε την παραμικρή ιδέα για το τι είναι ο τύπος.
Φιλgood, τεύχος 227.
