THE COMPANY OF WOLVES (1984): Κι ενώ τώρα όλοι για κάποιο λόγο διασκευάζουν παραμύθια ο Neil Jordan το είχε κάνει σε ανύποπτο χρόνο και με άκρως ανατριχιαστικά αποτελέσματα. Ένα λυρικό, gothic παραμύθι με θεοσκότεινη ατμόσφαιρα και σουρεάλ σκηνές που αιχμαλωτίζουν τις αισθήσεις. Αξίζει να αναζητήσετε αυτό το ξεχασμένο διαμαντάκι.
HOOK (1991): Ένα πασίγνωστο παραμύθι (Peter Pan) για πρώτη ύλη, ο Στίβεν Σπίλμπεργκ στη σκηνοθεσία κι ένα λαμπερό καστ να ενσαρκώνει τους ήρωες. Δηλαδή μια πρώτης τάξεως συνταγή για επιτυχία. Τι πήγε όμως στραβά; Λίγο το «ενήλικο» χιούμορ, λίγο η υπερβολή στην παραγωγή, λίγο η εμμονή του Σπίλμπεργκ να βγάλει –με το ζόρι- «το παιδί που κρύβουμε όλοι μέσα μας», ορίστε το «φούντο» (και ήταν και άσχημο!).
SNOW WHITE: A TALE OF TERROR (1997): Μία εναλλακτική μεταφορά του διάσημου παραμυθιού των αδελφών Γκριμ στην οθόνη με τη δράση να τοποθετείται στην εποχή των Σταυροφοριών. Όχι ολότελα πετυχημένη αλλά με βαριά γκόθικ ατμόσφαιρα, μερικές ανατριχιαστικές σκηνές και μια έξοχη (κι αρκετά creepy) Sigourney Weaver στο ρόλο της κακούργας μητριάς.
EVER AFTER: A CINDERELLA STORY (1998): Φεμινιστική εκδοχή του δημοφιλούς παραμυθιού της Σταχτοπούτας που εντυπωσιάζει το θεατή με τις… προχωρημένες ιδέες της (η ηρωίδα έλκει τον πρίγκιπα χάρη στην εξυπνάδα και την έντονη προσωπικότητά της κι όχι γιατί είναι αδύναμη και ανυπεράσπιστη) αλλά ταυτόχρονα τον γοητεύει με τα όμορφα σκηνικά, τη γοητευτική παραμυθένια ατμόσφαιρα και τις σπιρτόζικες ερμηνείες από το ελκυστικό καστ (δεν θα μπορούσαν να βρουν πιο πετυχημένη κακιά μητριά από την Angelica Houston!).
PRINCE CHARMING (2001): Μετά από μια εξωσυζυγική περιπέτεια ένας πρίγκιπας και ο φίλος του μεταμορφώνονται για τιμωρία σε βατράχια, περιμένοντας την κοπέλα που θα τους φιλήσει ώστε να πάρουν πάλι ανθρώπινη μορφή, σ’ αυτή τη σύγχρονη διασκευή του γνωστού παραμυθιού (η δράση ξεκινά από το μεσαίωνα για να μεταφερθεί στη Νέα Υόρκη του 2001) με το format χαριτωμένης τηλεταινίας φαντασίας που δεν ξεφεύγει ούτε γραμμή από το ανώδυνο οικογενειακό θέαμα.
A CINDERELLA STORY (2004): Άλλη μια γλυκοπατάτα με την ανυπόφορα γλυκιά και αθώα Hilary Duff, η παρουσία της οποίας και μόνο φτάνει να κάνει διαβητικό να ψάχνει τις ινσουλίνες του! Εδώ θύμα της Duff πέφτει το κλασικό παραμύθι της Σταχτοπούτας που μετατρέπεται σε teen love story με την ηρωίδα να ζει με τη στριμμένη μητριά της και δύο ηλίθιες θετές αδελφές και να βρίσκει τον πρίγκιπα μέσω internet!
ELLA ENCHANTED (2004): Υπερβολικά γνώριμο νεανικό παραμύθι που «δανείζεται» από πετυχημένες ταινίες του είδους (όπως το «Ever after») χωρίς να προσφέρει κάτι το νέο ή το πρωτότυπο. Διαθέτει αρκετά ξωτικά, κατάρες, γίγαντες, μαγεμένα πριγκιπόπουλα και τη φετινή νικήτρια των Όσκαρ Anne Hathaway που προσπαθούσε τότε να κάνει καριέρα στο Χόλιγουντ με παραμυθάκια σαν αυτό και το «The Princess Diaries».
THE BROTHERS GRIMM (2005): Οι απατεώνες Τζέικ και Γουίλ Γκριμ, ταξιδεύουν από χωριό σε χωριό παριστάνοντας τους προστάτες των ντόπιων από μαγικά όντα διενεργώντας εξορκισμούς. Ωστόσο, δοκιμάζονται όταν συναντούν μια αληθινή μαγική κατάρα σε ένα στοιχειωμένο δάσος. Με τον Terry Gilliam πίσω από την κάμερα, τους Matt Damon, Heath Ledger και Monica Bellucci στα ζενερίκ και με πρωτογενές υλικό την «άγρια» φαντασία των αδελφών Γκριμ, μόνο να βαρεθούμε δεν περιμέναμε. Κι όμως! Μετά από μια αρκετά έξυπνη έναρξη (με αναφορές στα πιο γνωστά παραμύθια των Grimm) άρχισε ο κατήφορος: βαρεμάρα, κούραση, επανάληψη.
ALICE IN WONDERLAND (2010): Επιτέλους, ο μεγάλος παραμυθάς Tim Burton συναντά ένα από τα πιο αγαπημένα παραμύθια όλων των εποχών και το αποτέλεσμα είναι μαγικό, φαντασμαγορικό και ανεπανάληπτο! Μπορεί να μην είναι τόσο dark όσο θα περιμέναμε από τον Burton, όμως τα εφέ είναι εκπληκτικά, οι χαρακτήρες απίστευτοι (ο Τρελοκαπελάς του Johnny Depp δεν παίζεται) και οι ρυθμοί δεν σε αφήνουν να πάρεις ανάσα. Σίγουρα από τις πιο “συμβατικές” ταινίες του ιδιόρρυθμου δημιουργού αλλά κι από τις ομορφότερες (και μέχρι στιγμής η εμπορικότερη με κοντά μισό δισ. παγκόσμιες εισπράξεις).
MIRROR MIRROR & SNOW WHITE AND THE HUNTSMAN (2012): Όχι ότι ο κόσμος πέρσι χρειαζόταν δύο Χιονάτες μέσα σε λιγότερο από ένα μήνα, αλλά το Χόλιγουντ μας τις πρόσφερε έτσι κι αλλιώς. Το πρώτο είναι παραμυθάκι της συμφοράς με την Julia Roberts ως κακιά μάγισσα, το δεύτερο ανακατεύει μέσα από “Twilight” μέχρι “Game of Thrones”. Το “Huntsman” είναι καλύτερο, αλλά είναι σαν να λες ότι προτιμάς τη σύφιλη από τη γάγγραινα.
MALEFICENT (2014): “Νομίζετε ότι ξέρετε την ιστορία;” μας ρωτάει η αφηγήτρια στο ξεκίνημα αυτής της φαντασμαγορικής επαναδιατύπωσης της “Ωραίας Κοιμωμένης” από την πλευρά της βασικής αρχικακιάς: της μάγισσας Μαλέφισεντ (Angelina Jolie) που όπως και η Snow Queen του “Frozen” ήταν απλά θύμα μιας μεγάλης παρεξήγησης. Το σερί της Disney με τα πειραγμένα παραμύθια συνεχίζεται όμως όλη η μαγεία του “Maleficent” δεν είναι ούτε η αφήγηση (που έχει προβλήματα), ούτε τα εφέ (το μαγεμένο δάσος μοιάζει με διαφήμιση αποσμητικού χώρου), ούτε οι σχεδόν ανύπαρκτοι β΄ρόλοι. Είναι καθαρά η αγέρωχη κορμοστασιά, το παγωμένο βλέμμα, το μοχθηρό μειδίαμα, η bitchy ειρωνεία και οι μισοφωτισμένες γωνίες του προσώπου της Jolie.
CINDERELLA (2015): Το κλασικό παραμύθι ζωντάνεψε με τη φροντίδα της Disney και την καρδιά προσηλωμένη στο αγαπημένο animation του 1950 απ’ όπου άντλησε έμπνευση και όραμα ο Kenneth Branagh. Οπτικά η νέα live action εκδοχή είναι χάρμα οφθαλμών: με τα CGI μπορείς να κάνεις τα πάντα πια, αν και το στοιχείο της μαγείας είναι αρκετά υποβαθμισμένο – πέρα ίσως από τη σκηνή της μεταμόρφωσης της κολοκύθας σε άμαξα και των ζώων σε υπηρέτες. Όμως σε αντίθεση με το “Maleficent” που πρόσθετε ένα αρκετά ενδιαφέρον twist στην ιστορία της “Ωραίας Κοιμωμένης” το σενάριο μένει πιστό στο γνωστό παραμύθι, χωρίς αποκλίσεις σε σημείο να παραείναι γνώριμο σκηνή προς σκηνή.
BEAUTY AND THE BEAST (2017): Στη live action εκδοχή του κλασικού ντισνεϊκού animation (και παραμυθιού) η νεαρή Bella (Emma Watson) προκειμένου να σώσει τον πατέρα της παίρνει τη θέση του ως αιχμάλωτη στο κάστρο ενός τερατόμορφου (Dan Stevens) που πρέπει να βρει κάποια να το αγαπήσει αληθινά ώστε να επιστρέψει στη΄ μορφή του μορφονιού του “Dowton Abbey”. Όλα τα συστατικά που έκαναν το πρωτότυπο ένα διαχρονικό κομψοτέχνημα όχι μόνο παραμένουν άθικτα αλλά μεγεθύνονται: παραμυθένια σκηνικά, υπέροχες μελωδίες, φαντασμαγορικά μουσικά νούμερα που κόβουν την ανάσα (αξέχαστη η σκηνή του δείπνου) και φυσικά οι απαραίτητες χαριτωμενιές που προσφέρουν τα ζωντανά αντικείμενα όπως το κηροπήγιο του Ewan McGregor, το ρολόι του Ian McKellen και η τσαγιέρα της Emma Thompson.
ΣΤΙΣ ΑΙΘΟΥΣΕΣ
Aladdin: Η πιο πρόσφατη εντυπωσιακή live-action μεταφορά κλασικού animation της Disney, είναι αυτή τη φορά ο «Aladdin», που ακολουθεί την ιστορία του γοητευτικού αλητάκου του δρόμου Aladdin (Mena Massoud), της θαρραλέας και αποφασιστικής Jasmine (Naomi Scott) και του Genie (Will Smith) που μπορεί να είναι και εκείνο που θα ξεκλειδώσει το μέλλον τους.
Κεντρική φωτο: Και οι μάγισσες έχουν καρδιά: Η Angelina Jolie ως παρεξηγημένη Maleficent.
Φιλgood, τεύχος 225.
