Ο Πανίκκος Χρυσάνθου έχει κατέλθει από σε απεργία πείνας, με στόχο να πετύχει κάποια πράγματα που αφορούν τόσο τον ίδιο ως σκηνοθέτη όσο και τον κινηματογράφο γενικότερα. Επιδιώκει οι Πολιτιστικές Υπηρεσίες του υπουργείου Παιδείας και Πολιτισμού να ασχοληθούν με τα προβλήματα που αντιμετωπίζει ο τομέας, τα οποία αφορούν την ίδια τη δομή του συστήματος μέσα στο οποίο παράγεται το κυπριακό σινεμά. Και τα οποία έχουν αντίκτυπο στους ίδιους τους σκηνοθέτες.
Στον ίδιο αυτή η κατάσταση έχει αφήσει ένα μεγάλο οικονομικό χρέος και την πίκρα της λογοκρισίας.
Στόχος του Πανίκου είναι το υπουργείο που είναι υπεύθυνο για την 7η τέχνη αλλά και όλοι οι ενδιαφερόμενοι να τοποθετηθούν ελεύθερα ώστε να δομηθεί ένα επαγγελματικό σύστημα επιχορήγησης και αξιολόγησης των ταινιών.
Η απουσία των Κυπρίων Σκηνοθετών από όλο αυτό (πλην μερικών σκηνοθετών φίλων του) κατά την προχθεσινή διάσκεψη τύπου του Πανίκκου Χρυσάνθου ήταν εκκωφαντική. Μπορεί να μη διαφωνούν μαζί του σε κάποια πράγματα, όμως την ίδια στιγμή θέτει σοβαρά προβλήματα που αντιμετωπίζει ο κυπριακός κινηματογράφος. Ή μήπως όλα είναι ρόδινα;
Γιατί δεν τολμούν οι σκηνοθέτες να δείξουν τουλάχιστον τη συμπαράσταση τους σε ένα συνάδελφο τους; Από τους δημιουργούς και ειδικά τους σκηνοθέτες θα περίμενε κανείς με νύχια και με δόντια να υποστηρίζουν αυτό που είπε ο Βολταίρος: «Διαφωνώ με αυτό που λες, αλλά θα υπερασπιστώ μέχρι θανάτου το δικαίωμά σου να το λες».
Μ.Σχ.
