Αν στην παγκόσμια κοινή γνώμη η εικόνα των Ιαπώνων φιλάθλων να μαζεύουν μετά το ματς τα σκουπίδια που άφησαν στην κερκίδα προκάλεσε αίσθηση, στην ελληνική και την κυπριακή θα έπρεπε να προκαλέσει σοκ. Πολιτισμικό σοκ.
Οι δικοί μας «φίλαθλοι» είναι γνωστό ότι έχουν μάθει να καθαρίζουν αλλιώς: πετώντας στον αγωνιστικό χώρο ή στον αόρατο οχτρό απέναντι ό,τι βρουν μπροστά τους κι ό,τι ξηλώσουν. Στην περίπτωσή μας θα ήταν τεράστιο άλμα αν πείθαμε τον οπαδικό όχλο απλώς να αποχωρήσει από το γήπεδο όμορφα κι ωραία μαζί με τα θετικά ή αρνητικά του συναισθήματα. Και χαλάλι τα σκουπίδια.
Όμως τι λέω κι εγώ; Να περιμένουμε από τους άγριους οπαδούς να καθαρίσουν τη στιγμή που παρατάνε τη σαβούρα τους οι «εκλεπτυσμένοι» θεατρόφιλοι; Κι όχι όπου κι όπου, έτσι; Το «επίπεδο» και την «παιδεία» μας τη δείχνουμε βεβηλώνοντας με αποτσίγαρα και κάθε λογής σκουπίδια μνημεία αιώνων όπως το Κούριο ή το Αρχαίο Θέατρο Άργους (φωτογραφία), τα οποία κάποιοι έρχονται από την άλλη άκρη του κόσμου για να τα θαυμάσουν και να βιώσουν τη μοναδική τους ενέργεια.
Γ. Σαβ
