Όταν το 2016 κοντέψαμε να χάσουμε νεογέννητο τον μικρό μας γιο, από μηνιγγίτιδα που προκάλεσε ιός που κουβαλήθηκε στο σπίτι από το νηπιαγωγείο του μεγάλου, έδωσα μια υπόσχεση στον εαυτό μου και στα μικρά: Δεν θα τα άφηνα απροστάτευτα από ασθένειες που μπορούν να προληφθούν.
Έτσι, κάποια χρόνια μετά, τα βιβλιάρια υγείας των παιδιών είναι γεμάτα ετικέτες αναφοράς από δόσεις εμβολίων, που τα προστατεύουν από ασθένειες που πριν από όχι και τόσο πολλά χρόνια στερούσαν την ζωή σε συνομήλικούς τους. Εμβόλια που παρέχει δωρεάν το κράτος και άλλα που τα πληρώσαμε από την τσέπη μας, γιατί η υγεία (των παιδιών ειδικά!) είναι πάνω απ’ όλα.
Όπως κάνουμε οικογενειακώς κάθε χρόνο και το εμβόλιο της γρίπης. Ναι, και τα παιδιά, από ενός έτους ανελλιπώς, όπως θα τους χορηγήσουμε αργότερα στην εφηβεία και το εμβόλιο για τον καρκίνο του τραχήλου της μήτρας, κι ας είναι αγόρια, για να προστατευτούν και τα ίδια από τον ιό HPV που τον προκαλεί και για να συμβάλουν στην εξαφάνιση του μοναδικού καρκίνου που μπορούμε σήμερα να εξαλείψουμε.
Καθώς κοντεύουμε στην έναρξη της τρίτης πανδημικής σχολικής χρονιάς, σκέφτομαι ότι φέτος τα παιδιά μας ξεκινούν σε λιγότερο πλεονεκτική θέση από εμάς: Δεν έχουν εμβολιαστεί για τον κορωνοϊό. Και ναι, προφανώς ανησυχούν λιγότερο από τους μεγάλους, αλλά δεν παύουν να είναι πιο απροστάτευτα και πιο ευάλωτα από τον ιό, τόσο σε σχέση με εμάς, τους γονείς τους, που κάναμε το «μπόλι», όσο και κοινωνικά, μιας και κάθε που εντοπίζεται θετικό κρούσμα στην τάξη τους, μπαίνουν σε καραντίνα δύο εβδομάδων – κι από αυτές χορτάσαμε, έχοντας περάσει αισίως τρεις.
Είναι αδικημένα γιατί δυο χρόνια τώρα γνωρίζουν ένα σχολείο που ανοιγοκλείνει με αποστάσεις, μονά θρανία, αντισηπτικά και πλύσιμο χεριών στα όρια της παράνοιας, μάσκες στα σχολικά λεωφορεία, ένα σχολείο με πολλή τηλεκπαίδευση, χωρίς ανέμελα τρεξίματα στην αυλή, χωρίς γιορτές, εκδρομές και εκδηλώσεις και που ο κάθε προγραμματισμός πάει στράφι.
Διαβάζω για αντιδράσεις γονιών που εξοργίζονται για το ενδεχόμενο να εμβολιάσουν -προαιρετικά κιόλας, κι ας το αποδίδουν σε υποχρέωση- τα παιδιά τους για έναν ιό που έχει προκαλέσει μοναχικό και ασφυκτικό θάνατο σε περισσότερους από 4 εκατ. ανθρώπους σε τόσο λίγους μήνες, αφήνοντας πολύ περισσότερους, που επιβίωσαν, με κάποια αναπηρία και φόβο για πολύ καιρό ακόμη, αν όχι εφόρου ζωής. Και με ένα εμβόλιο που έχει ήδη αποδειχθεί σωτήριο για εκατομμύρια άλλους -τυχερούς!- ανθρώπους. Και θέλω ως μητέρα να τους πω ότι εμείς θα κάνουμε αυτό το δώρο στα παιδιά μας, όταν η ηλικία τους εγκριθεί για εμβολιασμό και αφού το συζητήσουμε και με την παιδίατρο. Όπως τους κάναμε το δώρο τόσων άλλων εμβολίων που τους επέτρεψαν μέχρι σήμερα να είναι υγιή. Για το καλό το δικό τους, αλλά και της κοινότητας, των συνομήλικών τους, που είναι πιο ευάλωτοι. Για το κοινό καλό.
Χρύστα Τζάνη – Σύμβουλος Επικοινωνίας.
