Εχω ακούσει πολλές φορές, ότι σύμφωνα με τη φιλοσοφία και την αρχιτεκτονική του Γε.Σ.Υ., οι Προσωπικοί Ιατροί (Π.Ι.)αποτελούν τη ραχοκοκαλιά του συστήματος. Ο ΟΑΥ μάλιστα κυκλοφόρησε τελευταία οδηγό, στον οποίο περιγράφει τις υποχρεώσεις και τα δικαιώματα δικαιούχων και Π.Ι. και δίνει οδηγίες για την ορθή αξιοποίησή τους. Με αφορμή αυτόν τον οδηγό θέλω να κάμω μερικές παρατηρήσεις και εισηγήσεις.
Πιστεύω ότι ο ρόλος του προσωπικού γιατρού, με ειδικότητα την παθολογία ή την γενική ιατρική, αλλά και με Πιστοποιητικό δικαιώματος άσκησης δραστηριοτήτων γενικής ιατρικής είναι σήμερα ξεπερασμένος. Θεωρώ όμως ότι οι προσωπικοί γιατροί ή καλύτερα οι γιατροί Γενικής Ιατρικής (Γ.Ι.) είναι σημαντικοί και απαραίτητοι σε ένα σύστημα υγείας. Είναι αυτοί που θα αντιμετωπίσουν το πρώτο σύμπτωμα ασθένειας και τη διερεύνησή του. Αυτοί θα αποφασίσουν ποιο είναι το πρόβλημα υγείας, που αντιμετωπίζει ο ασθενής και να αποφασίσουν τον τρόπο που θα το αντιμετωπίσουν. Με συνταγογράφηση φαρμακευτικής αγωγής, με παρακολούθηση των συμπτωμάτων σε επόμενες επισκέψεις, με παραπομπή για άλλες εξετάσεις και αναλύσεις ή και εισαγωγή σε νοσοκομείο για ενδονοσοκομειακή περίθαλψη. Σε τελευταία διάγνωση μπορεί ο Γ.Ι. να αποφασίσει την παραπομπή του ασθενούς σε ειδικό γιατρό, αν η περίπτωση χρειάζεται ειδικότητα της ιατρικής, π.χ, σε χειρούργο, σε ορθοπεδικό, σε ενδοκρινολόγο, σε πνευμονολόγο, σε γαστρεντερολόγο κλπ. Για τούτο πιστεύω, ότι όλοι οι Γενικοί Γιατροί θα πρέπει να έχουν το δικαίωμα προσφοράς ενδονοσοκομειακής περίθαλψης σε οποιοδήποτε νοσοκομείο. ΄Ετσι π.χ, ο Γενικός Γιατρός θα κάμει εισαγωγή ενός ασθενούς με εμφανή συμπτώματα απλής πάθησης, όταν χρειάζεται ορρό και παρακολούθηση για μια ή δυο νύκτες για κάποια απλή περίπτωση. Αν ο ασθενής χρειάζεται κάποια ειδική αντιμετώπιση, τον παραπέμπει σε ειδικό γιατρό και οι υπηρεσίες υγείας συνεχίζονται με ενδονοσοκομειακή περίθαλψη και παρακολούθηση ειδικού ή ειδικών γιατρών.
Όπως όμως λειτουργούν σήμερα οι Π.Ι. αποτελούν τη ραχοκοκαλιά πολλών προβλημάτων. Πολλοί έχουν εγγράψει μεγάλο αριθμό δικαιούχων και δεν μπορούν να τους εξυπηρετήσουν, Είναι αδιανόητο να ξυπνά κάποιος με συμπτώματα ασθένειας, να τηλεφωνά στον Π.Ι. και να πρέπει να περιμένει μέρες ή βδομάδες για να τον δει ο Π.Ι. του. Έχουμε επίσης τις διαφωνίες γιατρών και δικαιούχων για τα παραπεμπτικά, Στις διαφωνίες αυτές συνήθως υποκύπτει ο γιατρός για να αγοράσει τον καυγά και να μη χάσει το ασθενή του.
Προσωπικά έχω τις πιο κάτω εισηγήσεις για τις υπηρεσίες και τις αμοιβές των Γ.Ι.
1.Οι Π.Ι. να ονομαστούν Γενικοί Ιατροί, (Γ.Ι.). Να είναι εγγεγραμμένοι στο ΟΑΥ και να έχουν μια βασική μηνιαία αμοιβή, ίδια σε όλους ή ανάλογη με τα προσόντα τους.
2.Οι Γενικοί γιατροί να έχουν μίαν δεύτερη αμοιβή για κάθε επίσκεψη δικαιούχου.
3.Όλοι οι δικαιούχοι να έχουν δικαίωμα να επισκέπτονται όποιο Γενικό Γιατρό επιθυμούν και αν δεν μείνουν ικανοποιημένοι να έχουν την δυνατότητα δεύτερης γνώμης από άλλο Γενικό Γιατρό. Με τη διευθέτηση αυτή θα λυθεί το πρόβλημα της αδυναμίας για εξυπηρέτηση που παρουσιάζουν οι γιατροί με εγγεγραμμένους πάρα πολλούς δικαιούχους. Θα παραμείνει μόνο το πρόβλημα των παραπεμπτικών. Σχετικά με τον όρο «οικογενειακός γιατρός» νομίζω ότι οι περισσότεροι δικαιούχοι θα έχουν τον οικογενειακό τους Γ.Ι., αλλά θα έχουν το δικαίωμα να επισκεφθούν άλλο γιατρό, αν ο δικός τους δεν μπορεί να ανταποκριθεί, όταν τον χρειαστούν.
4.Με την αλλαγή που προτείνω, ο ΟΑΥ θα μπορεί να διευθετήσει και το θέμα των διανυκτερευόντων ή διημερευόντων Γενικών Ιατρών σε κάθε πόλη ή περιοχή με επιπρόσθετη αμοιβή, όπως συμβαίνει και με τους φαρμακοποιούς.
5.Με ειδική διευθέτηση ο ΟΑΥ θα μπορεί να ορίσει κάποιες ειδικότητες γιατρών, που δεν θα χρειάζεται παραπεμπτικό για να τους επισκεφθεί ένας δικαιούχος κι έτσι δεν θα χρειάζεται επίσκεψη στο Γενικό Γιατρό, όπως συμβαίνει με επίσκεψη γυναικών σε γυναικολόγους. Τέτοιες ειδικότητες μπορεί να είναι ο οφθαλμίατρος, ο ωτορινολαρυγγολόγος, ο δερματολόγος, κ.ά.
6.Χωρίς παραπεμπτικό ή με ανοικτό παραπεμπτικό θα πρέπει να μπορούν να επισκέπτονται τον γιατρό της ειδικότητας που τους παρακολουθεί χρόνιοι ασθενείς, ανάλογα με την ασθένεια. Π.χ. καρδιολόγος, νεφρολόγος, ενδοκρινολόγος κλπ.
Εκείνο που πρέπει να διαφυλαχθεί ως η κόρη οφθαλμού του Γε.Σ.Υ. είναι ο μονοασφαλιστικός του χαρακτήρας και η νομοθετημένη αλληλεγγύη. Καθένας εισφέρει ποσοστό των εισοδημάτων του και λαμβάνει υπηρεσίες υγείας ανάλογα με τις ανάγκες του.
Υ.Γ. Το άρθρο 26 (5) του νόμου του ΓΕ.Σ.Υ. αναφέρει «Ο προσωπικός ιατρός υποχρεούται να εξυπηρετεί το δικαιούχο επί εικοσιτετραώρου βάσεως, όπως καθορίζεται με Κανονισμούς.». Φυσικά οι κανονισμοί θα πρέπει να προνοούν διανυκτερεύσεις ιατρών, κανονισμός που ως τώρα δεν υπάρχει.
