Ο Απόστολος γεννήθηκε στα μέσα της δεκαετίας του 40’ σε πολυμελή και φτωχική οικογένεια σε ένα χωριό της Μεσαορίας, σήμερα κατεχόμενο. Έζησε τα παιδικά του χρόνια με στερήσεις κι ήταν το δεξί χέρι του πατέρα του στα χωράφια και στα ζώα, στον αγώνα για τον καθημερινό επιούσιο. Παιδί βίωσε την ανέχεια και καταπίεση της αγγλικής αποικιοκρατίας, κατόπιν τον Απελευθερωτικό Αγώνα του 1955-59 και ενήλικας πλέον στα χρόνια της κυπριακής ανεξαρτησίας, τα άλματα προόδου στον οικονομικό και κοινωνικό τομέα. Ηλεκτροδότηση στα σπίτια και στους δρόμους, δίκτυο παροχής νερού κατευθείαν στα σπίτια, νέοι δρόμοι, άνθηση της κτηνοτροφίας και γεωργίας, εξαγωγές, νέα σχολικά κτήρια κι αθλητικά σωματεία γεμάτα ζωή, καφενεία με χαρούμενους ανθρώπους…. Μια από τις λιγοστές χαρές του πατέρα του Απόστολου ήταν να πίνει καφέ στο καφενείο του χωριού. Ο Απόστολος, γεροδεμένος κι ωραίος, ακολούθησε την πορεία του πατέρα. Ασχολήθηκε επαγγελματικά κι αυτός με τα ίδια, νυμφεύτηκε νωρίς κι άρχισε την δική του οικογένεια και όνειρα.
Το 1974, η τουρκική εισβολή ανέτρεψε τα πάντα, ζωές και όνειρα. Ο Απόστολος πήρε τον δρόμο της προσφυγιάς, αλλά με τον πατέρα του πλέον αγνοούμενο. Τον Αύγουστο του 1974, όταν οι Αττίλες μπήκαν στο χωριό, ο πατέρας του έκρινε ότι δεν είχε λόγο να ανησυχεί αφού δεν πείραξε ποτέ άνθρωπο κι είχε μάλιστα συνδράμει Τουρκοκύπριους σε δύσκολες ώρες, καθώς δούλευαν μαζί στα χωράφια και μοιράζονταν πολλά, μεταφέροντάς τους για ιατρική περίθαλψη όταν χρειαζόταν κ.ά. Εκείνο το μαύρο καλοκαίρι του 1974, Τουρκοκύπριοι-μέλη της εγκληματικής οργάνωσης TMT, με τον γνωστό τοπικό διοικητή της, εμφανίστηκαν με τον τουρκικό στρατό και συνέλαβαν συγχωριανούς, μαζί και τον πατέρα του Απόστολου. Αφού τους χτύπησαν άγρια, τους πέταξαν αιμόφυρτους σε ένα στρατιωτικό τζιπ και έκτοτε χάθηκαν τα ίχνη τους. Χρόνια αργότερα, κάποιοι Τουρκοκύπριοι υπό καθεστώς τρόμου κι ανωνυμίας, είπαν πολλά κι ότι ο αρχιφονιάς μετέπειτα «άρπαξε» το καφενείο.
Το 2003, με το άνοιγμα των οδοφραγμάτων, αναζωπυρώθηκε και η ελπίδα για εξεύρεση των αγνοούμενων. Άλλοι χωριανοί που επισκέφτηκαν το καφενείο, βρήκαν τον τότε τοπικό αρχηγό της TMT να το έχει πλέον υπό την κατοχή του. Έκτοτε, οι επισκέψεις για μερικούς έγιναν συχνές στο καφενείο, όπου διευθετούνται διάφορες βρωμοδουλειές… Ο Απόστολος αρνήθηκε να περάσει τη Γραμμή Αττίλα για επίσκεψη στα κατεχόμενα. Μάλιστα ο γνωστός τοπικός διοικητής της ΤΜΤ -μέσω ενός Ελληνοκύπριου συγχωριανού και συχνού θαμώνα του καφενείου,- διεμήνυσε στον Απόστολο πως είχε πληροφορίες να του δώσει για τον πατέρα του, αν πλήρωνε ένα ποσό χρημάτων, αλλά ο Απόστολος το απέρριψε. Ο Ελληνοκύπριος «διαμεσολαβητής» επέμενε ώστε να πάρει κι εκείνος το λαβείν του. «Είναι θέμα αξιοπρέπειας και δεν θα μου το συγχωρέσει ποτέ ο πατέρας μου», είπε ο Απόστολος.
Ο πατέρας του Απόστολου παραμένει αγνοούμενος ως σήμερα. Ειδικά τις μέρες του Πάσχα, καθώς μερικοί θα πυκνώνουν τις επισκέψεις στο καφενείο, την ίδια περίπου ώρα, κάθε απόγευμα της Μεγάλης Εβδομάδας, ο Απόστολος, θα περπατήσει από το σπιτάκι στον προσφυγικό συνοικισμό προς την εκκλησία της γειτονιάς, όπου ανάβει πάντα επιπλέον κερί για τον αγνοούμενο πατέρα του. Την ίδια περίπου ώρα, ο συγχωριανός «διαμεσολαβητής» περνά το οδόφραγμα με προορισμό το καφενείο.
Δύο συγχωριανοί…Δύο αλλιώτικοι κόσμοι.
Καλό Πάσχα
*Ευρωβουλευτής, ΔΗΚΟ – S&D
