Τα άρθρα έχουν κάποια πρακτική αξία;

Καθημερινά δημοσιεύονται γύρω στα 30 άρθρα για διάφορα θέματα, κυρίως για το εθνικό μας πρόβλημα, αλλά και προβλήματα της καθημερινότητας μας, άραγε έχουν κάποια πρακτική αξία; Τα λαμβάνουν υπόψη αυτοί που πρέπει; Γίνεται κάποια σύνθεση όλων των σοβαρών απόψεων πριν ληφθεί κάποια απόφαση;

Κάποιοι δημοσιογράφοι αλλά και άλλοι συμπολίτες μας, διαθέτουν χρόνο και φαιά ουσία για να μας εκθέσουν τις θέσεις, προβληματισμούς, κριτική και εισηγήσεις τους για την επίλυση διαφόρων προβλημάτων που αντιμετωπίζει ο τόπος, τα λαμβάνουν υπόψη αυτοί που πρέπει;

Ίσως κάποια άρθρα να περιέχουν κακιούλες ή να έχουν στόχο κάποιον πολιτικό ή αξιωματούχο, άλλα να ασχολούνται με το κουτσομπολιό των ΜΚΔ, όμως τα περισσότερα άρθρα είναι μελετημένα, τεκμηριωμένα και καταπιάνονται με το θέμα τους με εντιμότητα και σοβαρότητα.

Διερωτόμαστε, έχει αντιληφθεί κάποιος έστω και μια περίπτωση που αρμόδιοι εντός και εκτός εισαγωγικών να ενστερνίστηκαν και σεβάστηκαν κάποιες απόψεις κάποιου αρθρογράφου όσο σοβαρές και να είναι; Δυστυχώς τα προσπερνούν σφυρίζοντας αδιάφορα.

Παρουσιάστηκε έστω και ένας αρμόδιος και να δηλώσει ότι στην άλφα ή βήτα περίπτωση ενεργήσαμε λάθος ή αδρανήσαμε και δεχόμαστε την επισήμανση του Α ή Β αρθρογράφου και θα την σεβαστούμε;

Ακριβώς την ίδια αντιμετώπιση έχουν και τα καθημερινά δημοσιεύματα στα ΜΜΕ, κανένα μα κανένα μέλος της Κυβέρνησης, Βουλευτής, πολιτικός ή ανώτερος κρατικός υπάλληλος λαμβάνει υπόψη τις κριτικές ή παραινέσεις του οποιουδήποτε δημοσιογράφου όσο σοβαρός και να είναι. Οι μόνες περιπτώσεις που παίρνουν θέση και αντιδρούν, είναι όταν θίγονται προσωπικά, διαφορετικά γράφουν τους πάντες στα παλαιότερα των υποδημάτων τους.

Μπορεί κάποιος να πει, γούστο τους και καπέλο τους, δεν υπάρχει νόμος που να τους υποχρεώνει να σέβονται την κριτική ή τις απόψεις του οποιουδήποτε, «αυτοί παπάδες αυτοί τατάδες», άλλωστε για να βρίσκονται σε αυτή τη θέση πρέπει να διαθέτουν και ψηλό IQ και μια δόση πονηρίας, προσόντα απαραίτητα για να επιβιώσεις στην πολιτική αρένα.

Το πιο ενοχλητικό είναι με τις πολύ σοβαρές περιπτώσεις, η «μόδα» της σύστασης ερευνητικών επιτροπών και αποφεύγουν οι αρμόδιοι να απαντούν στις ερωτήσεις των δημοσιογράφων με την δικαιολογία τυχόν επηρεασμού των ερευνών, ένας εύσχημος τρόπος να προσπερνούν τα δύσκολα.

Είναι απορίας άξιο πώς και δεν ενδιαφέρθηκε κάποιος δημοσιογράφος μέχρι σήμερα, να καταγράψει πόσες ερευνητικές επιτροπές έχουν συσταθεί τα τελευταία χρόνια, πόσες από αυτές περάτωσαν τις έρευνες τους, πόσα πορίσματα δημοσιοποιήθηκαν και πόσοι τιμωρήθηκαν βάση αυτών των πορισμάτων.

Είχαμε χουλιγκανισμούς, αποδράσεις κ.τ.λ., όμως η ντροπιαστική υπόθεση της Δρομολαξιάς μας υπενθύμισε άλλες τρεις αν δεν κάνω λάθος παρόμοιες περιπτώσεις τα τελευταία χρόνια, συστάθηκαν επιτροπές για διερεύνηση για τυχόν αδράνεια ή λανθασμένων χειρισμών, είδε κάποιος τα αποτελέσματα αυτών των ερευνών; Είδε κάποιος αλλαγές νοοτροπιών στο σύστημα; Άκουσε κάποιος αν πήρε κάποιος το μπογαλάκι του και πήγε σπίτι του;