Ο πρόσφατος θόρυβος γύρω από το «Η Κύπρος είναι ελληνική», όπως εκφράστηκε από σπουδαστές Σχολή Μονίμων Υπαξιωματικών του Πολεμικού Ναυτικού, συνοδευόμενο από μια βωμολοχική κατάληξη, έδωσε σε κάποιους την ευκαιρία (που ίσως να έψαχναν) να καταδικάσουν συλλήβδην ένα ολόκληρο ιστορικό μήνυμα στο βωμό της διπλωματικής «αβρότητας».
Ναι, η βωμολοχία ήταν ατυχής. Δεν έχει θέση σε επίσημες στρατιωτικές τελετές. Η πειθαρχία και η αξιοπρέπεια είναι θεμέλια του στρατεύματος. Αλλά ας είμαστε ειλικρινείς: η στοχοποίηση του συνθήματος δεν ήταν ζήτημα ευγένειας· ήταν πολιτική σκοπιμότητα.
Δεν είναι νομικό ατόπημα η διατύπωση του αυτονόητου. Το «η Κύπρος είναι ελληνική» δεν είναι «ακροδεξιό» αφήγημα, ούτε απόηχος της Χούντας. Ο ελληνισμός της Μεγαλονήσου αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της ταυτότητας, της Ιστορίας και της πολιτισμικής συνέχειας του ελληνικού έθνους εδώ και τρεις χιλιάδες χρόνια. Από τον Όμηρο ως τους Αγώνες της ΕΟΚΑ (1955-1959), η σχέση Ελλάδας – Κύπρου δεν είναι απλώς γεωπολιτική· είναι σχέση αίματος, γλώσσας και πολιτισμού.
Το να χαρακτηρίζεται ένα τέτοιο σύνθημα ως «χουντικό» ή «ακροδεξιό» από πολιτικά στελέχη που επιμένουν να απονευρώνουν κάθε τι που θυμίζει εθνική ταυτότητα, είναι βαθύτατα ανιστόρητο. Το σύνθημα αυτό δεν γεννήθηκε στη Χούντα. Γεννήθηκε στον Γρηγόρη Αυξεντίου και το Μολών Λαβέ. Στον Παλληκαρίδη. Στον Καραολή. Στους μαθητές που ανέβαιναν στην αγχόνη φωνάζοντας «Ζήτω η Ένωση». Πρόκειται για σύνθημα εθνικής αξιοπρέπειας και ιστορικής ευθύνης, όχι λεπτό διπλωματικό αγκάθι.
Η Ελλάδα δεν έχει καμία υποχρέωση να αυτολογοκρίνεται στην ίδια της την εθνική εορτή για ένα μεμονωμένο ξέσπασμα βωμολοχίας, την ώρα που η Τουρκία έχει μετατρέψει το ανθελληνικό μίσος σε επίσημη εθνική ρητορική. Όταν η Τουρκία κατέχει παράνομα ευρωπαϊκό έδαφος εδώ και πέντε δεκαετίες, παραβιάζοντας κατάφωρα ψηφίσματα του ΟΗΕ και το διεθνές δίκαιο. Όταν ανοιχτά απειλεί με πόλεμο, αμφισβητεί την ελληνική κυριαρχία στα νησιά και μιλά για επαναχάραξη συνόρων. Είναι τουλάχιστον υποκριτικό να απαιτούν κάποιοι από την Ελλάδα να απολογηθεί – όχι για κάποια πρόκληση, αλλά για την υπενθύμιση της Ιστορίας της.
Ως δικηγόρος, σέβομαι την πειθαρχία. Ως Ελληνοκύπρια, δεν ανέχομαι τη φίμωση. Το σύνθημα «Η Κύπρος είναι ελληνική» δεν προσβάλλει. Εκτός ίσως από εκείνους που έχουν βολευτεί στη λήθη ή φοβούνται την αλήθεια. Και όσο η Τουρκία κατέχει ευρωπαϊκό έδαφος, όσο προκαλεί στο Αιγαίο, όσο νομιμοποιεί το καθεστώς της κατοχής, τόσο η φωνή μας θα γίνεται πιο καθαρή και πιο δυνατή: «Η Κύπρος είναι και θα παραμείνει Ελληνική».
