Σε μια ευρωπαϊκή χώρα του 21ου αιώνα, όπου η δημόσια τάξη και ο σεβασμός των δικαιωμάτων όλων των πολιτών πρέπει να είναι αδιαπραγμάτευτα, είναι αδιανόητο να βλέπουμε εικόνες όπως αυτές που διαδραματίστηκαν πρόσφατα στην Κύπρο: κυνηγοί να κλείνουν τον αυτοκινητόδρομο, την κύρια αρτηρία της χώρας, και να στήνουν πικνίκ πάνω στην άσφαλτο. Μια τέτοια ενέργεια δεν αποτελεί μορφή διαμαρτυρίας — αποτελεί επιβολή και εκβιασμό.

Οι κυνηγοί δήλωσαν ότι προχώρησαν σε αυτή την κινητοποίηση γιατί είναι αγανακτισμένοι με τη συνεχιζόμενη αδιαφορία της Πολιτείας απέναντι στα προβλήματα που αντιμετωπίζει η κυνηγετική κοινότητα. Μεταξύ των αιτημάτων τους περιλαμβάνονται η ανεπαρκής αστυνόμευση κατά της λαθροθηρίας, οι περιορισμοί στις κυνηγετικές περιοχές, η καθυστέρηση στην έκδοση αδειών, καθώς και η γενικότερη απαξίωση της φωνής τους από τους αρμόδιους φορείς. Ωστόσο, όσο θεμιτό κι αν είναι το αίτημά τους για διάλογο και εκπροσώπηση, ο τρόπος που επέλεξαν να εκφραστούν προσβάλλει τη νομιμότητα και παραβιάζει τα δικαιώματα όλων των υπολοίπων πολιτών.

Με ποιο δικαίωμα μια ομάδα ανθρώπων αποφασίζει μονομερώς να παραλύσει τη χώρα; Πού βρίσκεται η γραμμή ανάμεσα στο δικαίωμα της διαμαρτυρίας και στην καταπάτηση των δικαιωμάτων των υπολοίπων; Γιατί δεν εφαρμόζονται οι ίδιες αυστηρές προϋποθέσεις που ισχύουν σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες, όπου η διαμαρτυρία συνυπάρχει με τη δημόσια τάξη και δεν την καταλύει;

Η αυθαίρετη ενέργεια ομάδας πολιτών να αποκλείσει λωρίδες του αυτοκινητόδρομου, να ανάψει φουκού στο οδόστρωμα και να καταναλώσει αλκοόλ σε δημόσιο χώρο, συνιστά κατάφωρη παραβίαση της νομιμότητας και προσβολή της δημόσιας ασφάλειας. Δεν πρόκειται για “αθώα παρατυπία”, αλλά για πράξη που ενέχει ποινικά αδικήματα — από παρεμπόδιση της κυκλοφορίας και πρόκληση κινδύνου πυρκαγιάς, μέχρι διατάραξη της δημόσιας τάξης.

Η αντιμετώπιση αυτής της πράξης δεν θα έπρεπε σε καμία περίπτωση να περιλαμβάνει ακρόαση στο Προεδρικό. Οι πολίτες που παρανομούν με τέτοιον προκλητικό τρόπο οφείλουν να λογοδοτούν ενώπιον της Δικαιοσύνης, όπως κάθε άλλος πολίτης. Οποιαδήποτε διαφορετική μεταχείριση γεννά εύλογα ερωτήματα για την ισονομία και την αξιοπιστία των θεσμών.

Παράλληλα, η στάση των πολιτικών κομμάτων αποτελεί καθρέφτη της αντίληψής τους για το κράτος δικαίου. Η σιωπή δεν είναι ουδετερότητα· είναι ανοχή. Και η ανοχή απέναντι στην ανομία μεταφράζεται τελικά σε αποδυνάμωση της δημοκρατίας και σε απώλεια εμπιστοσύνης των νομοταγών πολιτών προς το σύστημα.

Σε αυτό το πλαίσιο, αξίζει να σημειωθεί και να συγχαρούμε τη στάση του βουλευτή του ΔΗΣΥ Νίκου Τορναρίτη, ο οποίος τοποθετήθηκε άμεσα και ξεκάθαρα επί του θέματος, χωρίς περιστροφές και λαϊκισμούς. Η δημοκρατία απαιτεί ελευθερία, αλλά προϋποθέτει ευθύνη. Και η ευθύνη, όταν παραβιάζεται, δεν χρειάζεται διαβούλευση· χρειάζεται λογοδοσία. Τελικά, ποιο είναι το μήνυμα που στέλνουμε ως Πολιτεία στους πολίτες που σέβονται τους νόμους;

*Υπεύθυνος Χαρτοφυλακίου Μεταφορών, Δημοκρατικός Συναγερμός