Ίσως μια από τις χειρότερες κατηγορίες / υποθέσεις που μπορούν να έρθουν ενώπιον της δικαιοσύνης είναι αυτές της παιδοκτονίας και γενικά του θανάτου ενός παιδιού λόγω πράξεων ή παραλείψεων του ίδιου του γονέα.

Όπως φαίνεται, ο ίδιος ο ποινικός κώδικας δεν ξεχωρίζει τον γονέα από οποιοδήποτε άλλο ενήλικα που μπορεί να επιφέρει το θάνατο σε άλλο άτομο με πράξεις ή παραλείψεις, πέραν του ότι στα γεγονότα μιας τέτοιας περίπτωσης, προφανώς ο γονέας έχει άμεση υποχρέωση να προστατεύσει τη ζωή του ανήλικου παιδιού του.

Η μοναδική εξαίρεση και διαφορετική μεταχείριση που υπάρχει είναι στο άρθρο 209, το οποίο φέρει τον τίτλο «Παιδοκτονία» και το οποίο αναφέρεται αποκλειστικά σε «γυναίκα» η οποία επιφέρει το θάνατο του ανήλικου παιδιού με πράξεις ή παραλείψεις όταν το παιδί είναι κάτω των δώδεκα μηνών, και η ίδια κατά τον χρόνο των γεγονότων είχε διαταραγμένη πνευματική ισορροπία (π.χ. επιλόχεια κατάθλιψη). Σε μια τέτοια περίπτωση, η μητέρα θα εκδιωχθεί για το αδίκημα της ανθρωποκτονίας και όχι του φόνου εκ προμελέτης. Την ίδια ώρα, το ίδιο άρθρο αναφέρει ότι σε περίπτωση που αρχικά η μητέρα κατηγορείτο για το αδίκημα του φόνου εκ προμελέτης, αλλά εντοπίστηκε η πιο πάνω πνευματική διαταραχή, τότε το Δικαστήριο μπορεί να καταδικάσει τη μητέρα για παιδοκτονία αντί φόνου εκ προμελέτης.

Σε όλες τις άλλες περιπτώσεις που φαίνεται στα γεγονότα ότι γονέας επέφερε το θάνατο του ανήλικου παιδιού του με πράξη ή παράλειψη, θα πρέπει να εξεταστούν τα υπόλοιπα άρθρα του ποινικού κώδικα, τα οποία αφορούν γενικά την πρόκληση θανάτου ενός ατόμου από τρίτο άτομο. Ξεκινώντας με το πλέον πιο σοβαρό, που είναι η κατηγορία του φόνου εκ προμελέτης, αμέσως μετά το αδίκημα της ανθρωποκτονίας και μετά το αδίκημα της πρόκλησης θανάτου λόγω αλόγιστης, απερίσκεπτης ή επικίνδυνης πράξης.

Τα γεγονότα της κάθε περίπτωσης είναι αυτά που θα προκαθορίσουν ποιο είναι το ορθότερο άρθρο του ποινικού κώδικα. Με απλά λόγια, σε περιπτώσεις όπου φαίνεται στα γεγονότα ο γονέας να ήθελε να επιφέρει τον θάνατο του ανήλικου παιδιού, τότε πρόκειται για φόνο εκ προμελέτης και η ποινή προκαθορίζεται από τον ίδιο τον νόμο και είναι αυτή της ισόβιας φυλάκισης χωρίς το Δικαστήριο να έχει διακριτική ευχέρεια να αποφασίσει διαφορετικά. Σε περίπτωση που με αμελείς πράξεις ή παραλείψεις του επήλθε ο θάνατος του παιδιού, αλλά δεν υπήρχε πρόθεση να προκληθεί θάνατος, τότε πρόκειται για ανθρωποκτονία και η ποινή είναι μέχρι και ισόβια, αλλά το Δικαστήριο έχει διακριτική ευχέρεια να επιβάλει οποιαδήποτε ποινή θεωρεί ορθή υπό τις περιστάσεις. Και σε περίπτωση που η πράξη ή η παράλειψη δεν ήταν αμέλεια, όμως ίσως να ήταν απερίσκεπτη ή επικίνδυνη και η οποία επέφερε τελικά τον θάνατο του παιδιού, τότε πρόκειται για πρόκληση θανάτου λόγω μιας τέτοιας πράξης και η ποινή που προνοεί ο νόμος είναι μέχρι 4 χρόνια φυλάκισης και / ή 2.500 λίρες ή και τα δύο.

Σε προηγούμενα παραδείγματα που γονείς βρέθηκαν ενώπιον Δικαστηρίου για τα πιο πάνω, μεταξύ άλλων, υπάρχουν οι πιο κάτω χαρακτηριστικές περιπτώσεις:

1) Πατέρας που επέφερε τον θάνατο στο γιο του με πυροβόλο όπλο καταδικάστηκε για το αδίκημα της ανθρωποκτονίας με ποινή φυλάκισης 15 έτη.

2) Πατέρας που επέφερε θάνατο 2 μηνών παιδιού από ταρακούνημα καταδικάστηκε για το αδίκημα της ανθρωποκτονίας σε 5 χρόνια ποινή φυλάκισης.

3) Εξαιρετικά νεαρή μητέρα που καταδικάστηκε για το αδίκημα της παιδοκτονίας βρέφους αμέσως μετά την γέννα καταδικάστηκε σε 2 χρόνια επιτήρησης.

4) Μητέρα καταδικάστηκε στο αδίκημα πρόκλησης θανάτου λόγω αλόγιστης και απερίσκεπτης πράξης, η οποία ενώ τελούσε υπό την επήρεια αλκοόλ, επέφερε ο πνιγμός του ανήλικου παιδιού της σε πισίνα και επιβλήθηκε ποινή φυλάκισης 12 μηνών.

Σε όλες τις πιο πάνω περιπτώσεις, είναι εξαιρετικής σημασίας οι γονείς να εξετάζονται αναφορικά με την ψυχιατρική και πνευματική τους κατάσταση πριν αυτοί κατηγορηθούν για οποιοδήποτε ποινικό αδίκημα και τους επιβληθεί οποιαδήποτε ποινή φυλάκισης, λόγω του ότι αρκετές από αυτές τις συμπεριφορές έχουν ήδη χαρακτηριστεί και κατηγοριοποιηθεί ως ψυχιατρικές παθήσεις.

*Δικηγόρος