Οι εννιά αποκαλύψεις για τον Παλληκαρίδη που λίγοι γνωρίζουν.
Πρώτο, από τα δεκαπέντε του χρόνια, ο Παλληκαρίδης αφοσιώθηκε στον αγώνα κατά της βρετανικής κατοχής, σηματοδοτώντας την παρουσία του κατά τη διάρκεια των εορτασμών για τη στέψη της Βασίλισσας Ελισάβετ ΙΙ τον Ιούνιο του 1953, με την καθαίρεση της αγγλικής σημαίας και την οργάνωση μαζικής διαδήλωσης στην Πάφο.
Δεύτερον, εκτός από αγωνιστής, διακρίθηκε και ως ποιητής, εκφράζοντας την επαναστατική του ορμή μέσα από την ποίηση, με το «Θα πάρω μιαν ανηφοριά» να αναδεικνύεται σε σύμβολο αντίστασης.
Τρίτον, ο Παλληκαρίδης δεν καταδικάστηκε σε θάνατο για την υποστήλωση της αγγλικής σημαίας, αλλά για την κατοχή και διακίνηση παράνομου οπλισμού, (τύπου μπρεν) την νύχτα της 18ης Δεκεμβρίου 1956. Παρά το ότι συνοδευόταν από άλλους, αυτοί κατάφεραν να διαφύγουν και να γλιτώσουν τη σύλληψη. Ερωτηθείς απ’ τον ιερέα γιατί δεν ακολούθησε το παράδειγμά των συντρόφών του, απάντησε με απερίφραστη ψυχραιμία: «Πάτερ, τους θεώρησα δειλούς».
Τέταρτον, στη δίκη του, τον Μάρτιο του 1957, ο Παλληκαρίδης ανέλαβε πλήρη ευθύνη για τις πράξεις του ομολογώντας ενοχή, περιορίζοντας κάθε περιθώριο υπεράσπισής του απ’ τους δικηγόρους του. Αποδεχόμενος την τιμωρία ως τίμημα για την ελευθερία της Κύπρου απάντησε: «Γνωρίζω ότι θα με κρεμάσετε. Ό,τι έκανα, το έκανα ως Έλληνας Κύπριος που ζητά την ελευθερία του. Τίποτα άλλο.»
Πέμπτον, το Δικαστήριο τον καταδίκασε σε θάνατο, και μεταφέρθηκε στην Πτέρυγα 7 των Κεντρικών Φυλακών, αποκλειστικά για «Βαρυποινίτες». Mε απόφαση του Κυβερνήτη Χάρτινγκ, οι καταδικασμένοι σε θάνατο, χαρακτηριζόμενοι ως επικίνδυνοι τρομοκράτες, φιλοξενούνταν στη Β’ πτέρυγα του ιδίου μπλοκ, ενώ δέκα ημέρες πριν την εκτέλεσή τους, μετακινούνταν στα «προ-αγχώνης» κελιά της Πτέρυγας 8. Εκεί, ο χώρος μετατρεπόταν σε ψυχολογικό βασανιστήριο. Οι Άγγλοι στρατιώτες εκμεταλλευόμενοι την κακή αρχιτεκτονική των κελιών και την ενισχυμένη αντίχηση, βροντούσαν ασταμάτητα τα όπλα τους, με σκοπό την κάμψη του ηθικού των μελλοθανάτων.
Έκτον, κανείς δεν έμπαινε στο κελί του παρά μόνο ο ιερέας για εξομολόγηση και θεία κοινωνία. Οι συγγενείς τον έβλεπαν μόνο πίσω από το πυκνό μαύρο πλέγμα που αποπροσανατόλιζε την όραση.
Έβδομον, παρά τις πολλές απόπειρες αποτροπής του απαγχονισμού του, από την ελληνική κυβέρνηση, τη Κυπριακή Αδελφότητα Αθηνών και προσωπικότητες όπως ο βασιλιάς Παύλος, η βρετανική διπλωματία απέρριψε κάθε αίτημα.
Όγδοο, επρόκειτο να γίνει νονός της ανιψιάς του, αλλά δεν πρόλαβε. Στην τελευταία του επιστολή προς την αδερφή του, Γεωργία, της ζήτησε να δώσει στο νεογέννητο ένα πεντασύλλαβο όνομα, αντάξιο της ιδέας για την οποία αγωνίστηκε. Ένα όνομα υμνητικό, όπως η ποίηση του Σολωμού, που εκφράζει τον ύψιστο ανθρώπινο πόθο: ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ. Και έτσι έγινε.
Έννατο, εννέα δευτερόλεπτα πάλεψε στην αγχόνη. Εννέα ήταν οι απαγχονισθέντες της ΕΟΚΑ. Ο Παλληκαρίδης, ο νεότερος και τελευταίος – όπως το είχε ευχηθεί.
Ηθικό Δίδαγμα: Η λευτεριά δεν χαρίζεται. Κερδίζεται. Με ανηφοριές, με μονοπάτια δύσβατα, με ψυχή ασυμβίβαστη.
