Το Σύστημα υγείας είναι η δεύτερη πιο μεγάλη κατάκτηση του κυπριακού λαού μετά την ένταξη μας στην Ευρωπαϊκή Ένωση, ένα σύστημα υγείας που ανακούφισε και απάλλαξε από την αγωνία του αύριο για πιθανή σοβαρή ασθένεια, την πλειοψηφία του κυπριακού λαού.
Δυστυχώς, αυτό το σύστημα που αγκαλιάστηκε από την συντριπτική πλειοψηφία του λαού, κινδυνεύει από την απληστία μιας δράκας ανθρώπων, ανθρώπων που έπρεπε να ήταν οι προστάτες άγγελοι του θεσμού αλλά… Τσεπώνουν ένα κάρο ευρώ τον χρόνο, που αρκετοί συμπολίτες μας δεν τα μαζεύουν σε ολόκληρη τους τη ζωή και οι αθεόφοβοι καταδέχονται να κλέβουν.
Κάθε λίγο και λιγάκι, ακούμε ή διαβάζουμε στα ΜΜΕ ότι ο γιατρός της τάδε ειδικότητας ζήτησε να πληρωθεί για επέμβαση που δεν διενήργησε ποτέ, χρέωσε το σύστημα ότι είδε τόσους ασθενείς ενώ δεν τους είδε, τις προάλλες γιατρός καταχώρησε στο σύστημα αριθμό επεμβάσεων που έπρεπε να είναι 24 ώρες το εικοσιτετράωρο με το νυστέρι στο χέρι για να τις κάνει.
Το σύστημα έχει εφαρμοστεί εδώ και πέντε χρόνια, έγιναν τόσες απατεωνιές, είναι λογικό να έχουμε μέχρι σήμερα τρύπες ή χαραμάδες ανοικτές, που να επιτρέπουν στους άπληστους, αισχρούς, ελεεινούς, απατεώνες (μπορούμε να προσθέσουμε όλα τα κοσμητικά επίθετα) να κλέβουν το σύστημα;
Πότε επί τέλους θα ληφθούν τα αναγκαία μέτρα από το Υπουργείο Υγείας και τον ΟΚΥΠΥ; Πότε θα ρεζιλέψουν τους ρεζίληδες και να τους στείλουν σπίτι τους; Τι περιμένουν να ακούσουν ακόμα για να δράσουν;
Οι συντεχνιακοί και οι άλλοι γιατροί πώς νοιώθουν που αυτοί οι χαμένοι τους καθιστούν όλους πιθανούς ύποπτους στα μάτια του κόσμου; Είναι δυνατό να ανέχονται πέντε δέκα απατεωνίσκους να αμαυρώνουν το καλό όνομα του κλάδου και την αξιοπρέπεια τους;
Απορούμε για την τόση ψυχρότητα που αντιμετωπίζουν αυτό το σοβαρότατο πρόβλημα η Κυβέρνηση, τα πολιτικά κόμματα ακόμα και τα ΜΜΕ, δεν είναι αρκετό η δημοσίευση μόνο αυτών των σκανδάλων πρέπει να τους σφυροκοπούν καθημερινά μέχρι να ληφθούν αυστηρά μέτρα, ο κίνδυνος κατάρρευσης του συστήματος είναι ορατός.
Δηλώνουμε άσχετοι με το θέμα, αλλά θα θέλαμε ταπεινά να εκφράσουμε κάποιες απόψεις που ίσως βοηθήσουν σε κάποιο σημείο.
Ένας χρόνιος ασθενής, ας πούμε ένας καρδιοπαθής, από τη στιγμή που παίρνει εξιτήριο μετά από μια επέμβαση παίρνει και μια συνταγή για κάποια φάρμακα, τα οποία θα παίρνει ενόσω ζει, γιατί κάθε έξι μήνες να ζητά ανανέωση της συνταγής και να χρεώνεται το σύστημα;
Επίσης ένας καρδιοπαθής μετά την επέμβαση πρέπει να επισκέπτεται τον καρδιολόγο του κατά τακτά διαστήματα εφόρου ζωής, γιατί να χρειάζεται κάθε χρόνο παραπεμπτικό και να χρεώνεται το σύστημα;
Υπάρχει περίπτωση που ένας καρδιοπαθής, που μεταξύ των φαρμάκων παίρνει και αντιπηκτικό το οποίο δεν μπορεί να συνταγογραφεί ο προσωπικός γιατρός και αναγκάζεται να ζητά δεύτερη συνταγή από τον καρδιολόγο, με αποτέλεσμα να χρεώνεται το σύστημα δύο φορές. Είναι δυνατό αυτό το θέμα να μην μπορεί να διευθετηθεί;
Μπορεί να μιλάμε για μικροποσά, όμως οι περιπτώσεις είναι χιλιάδες και αν γίνει κάποιος υπολογισμός τότε θα αντιληφθούμε και το μέγεθος του προβλήματος.
