Το ότι ο φρικτός θάνατος της πενταμελούς οικογένειας έχει πολιτική διάσταση είναι σχεδόν καθολικά αποδεκτό. Οι πολιτικές ευθύνες όμως δεν πλανιούνται στον αέρα σαν κάτι γενικό κι αόριστο. Είναι απτές και συγκεκριμένες και ως συνήθως, έχουν όνομα και επίθετο αλλά και συγκεκριμένη πολιτική προέλευση.

Ας πούμε, λοιπόν, τα πράγματα με το όνομά τους, με αναφορά σε δύο πικρές αλλά ενδεικτικές αλήθειες:

1η ΠΙΚΡΗ ΑΛΗΘΕΙΑ: Τα χρυσά διαβατήρια και οι χρυσές βίζες (που ήταν ευφάνταστες επινοήσεις της διακυβέρνησης Νίκου Αναστασιάδη – ΔΗΣΥ) διέλυσαν τον κοινωνικό ιστό της Κύπρου και ιδιαίτερα της Λεμεσού.

•Είναι αυτές οι πολιτικές που εκτόξευσαν τις τιμές των ακινήτων στα ουράνια καθιστώντας τα απλησίαστα για τον μέσο Κύπριο πολίτη.
•Είναι αυτές οι πολιτικές που γέμισαν τη Λεμεσό με άδειους ουρανοξύστες και όξυναν τις ανισότητες μεταξύ των υπερπολυτελών διαμερισμάτων για τους εύπορους αλλοδαπούς από τη μια και των παραπηγμάτων και φτωχο-διαμερισματων για τους ντόπιους και φτωχούς αλλοδαπούς εργάτες από την άλλη.
•Είναι αυτές οι πολιτικές που άνοιξαν την ψαλίδα των ανισοτήτων στην κοινωνία δίνοντας μια άκρως πλασματική εικόνα ανάπτυξης η οποία αφορά μόνο τους εύπορους αλλοδαπούς «επενδυτές».
•Είναι αυτές οι πολιτικές που έδωσαν το πράσινο φως σε ξένες εταιρείες να ξεχυθούν στην Κύπρο να αγοράζουν ανεξέλεγκτα γη, να κτίζουν ολάκερες πολιτείες και να πουλούν διαμερίσματα και επαύλεις μόνο σε ομοεθνείς τους χωρίς κανένα όριο ή περιορισμό.
•Είναι αυτές οι πολιτικές που ενώ έδιναν χρυσό διαβατήριο μέσα σε 24 ώρες στον κάθε απατεώνα (με €300.000 δωράκι στην Αρχιεπισκοπή), σου βγάζουν το λάδι για ανανέωση της άδειας παραμονής και εργασίας αν είσαι αλλοδαπός παντρεμένος με Κύπρια υπήκοο.

2η ΠΙΚΡΗ ΑΛΗΘΕΙΑ: Οι συντηρητικοί συναγερμικοί κύκλοι διαχρονικά επιτίθενται στις κοινωνικές παροχές γιατί αυτές συγκρούονται με τα μεγάλα ιδιωτικά συμφέροντα (τράπεζες, ασφαλιστικές εταιρείες κλπ.) τα οποία είναι η κυρίαρχη έγνοια και μέλημα τους. Τρανότατο παράδειγμα η πρόσφατη καταψήφιση της πρότασης νόμου του ΑΚΕΛ που ζητούσε να φορολογούνται τα υπερκέρδη των τραπεζών για να μετατραπούν σε ΣΤΕΓΑΣΤΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ, επιδότηση επιτοκίου και άλλες κοινωνικές παροχές που θα ανακούφιζαν τον κόσμο από την ακρίβεια και το συνεχώς διογκούμενο στεγαστικό πρόβλημα.

Με το να αναφερόμαστε λοιπόν γενικά και αόριστα σε πολιτικές ευθύνες για όλους, με το να ζητούμε υποκριτικά εξιλέωση απαιτώντας ακύρωση της λαϊκής γιορτής του καρναβαλιού δήθεν εις ένδειξη πένθους, με το να λέμε «πάντα αυτά συμβαίνουν στην Κύπρο» και άλλα τέτοια συναφή, ούτε δικαιώνουμε τους νεκρούς, ούτε στήνουμε στον τοίχο τους πραγματικούς υπευθύνους και ηθικούς αυτουργούς της συμφοράς αυτής.

Αν πραγματικά και ειλικρινά επιζητούμε δικαίωση των θυμάτων και αποφυγή επανάληψης τέτοιων τραγωδιών στο μέλλον ας κοιτάξουμε:
πρώτα προς την Πινδάρου,
μετά προς το Προεδρικό,
ακολούθως προς την προμετωπίδα της οικονομικής συντριβής του λαού, τη Λεμεσό που μέσα σε μια δεκαετία μετατράπηκε σε ψευδό-Ντουμπάϊ, με πύργους, καζίνα και ξενοδοχεία για τους λίγους και αυτοσχέδια φτωχο-διαμερίσματα για τους πολλούς
και τέλος ας κοιτάξουμε τους εαυτούς μας στον καθρέφτη.

Ας αναθεωρήσουμε τις διαδοχικές επιλογές που κάναμε, ως λαός, το 2013, το 2018 και το 2023 και ας αναπροσαρμόσουμε ανάλογα τις μελλοντικές επιλογές και τις ψήφους μας στις κάλπες. Μόνο έτσι θα δικαιώσουμε την πενταμελή οικογένεια που χάθηκε και μόνο έτσι θα έχουμε πιθανότητες να προλάβουμε τα επόμενα θύματα της προμελετημένης και ενορχηστρωμένης φτωχοποίησης του κυπριακού λαού.

Δικηγόρος