Αναίδεια σημαίνει την έλλειψη ντροπής, αδιάντροπος, αναιδής, ποδκιάντροπος. Κι εδώ μιλώ για την αναίδεια των Τούρκων. Είναι ένας ξενομερίτης, που βρίσκεται στη φυλακή, γιατί εκμεταλλεύεται περιουσίες Ελληνοκυπρίων στα Κατεχόμενα, τον άρπαξαν, χρησιμοποίησε και χρησιμοποιεί χίλια δυο να ελευθερωθεί. Διάβαζα σε μέσο κοινωνικής δικτύωσης πληρωμένη του διαφήμιση, που υποστηρίζει πως γιατροί από την Αγγλία επιβεβαιώνουν πως είναι άρρωστος και πρέπει να ελευθερωθεί, αλλά το χειρότερο, αναρτά φωτογραφία εφημερίδας των Κατεχομένων, που διερωτάται μήπως είναι καιρός να ζητήσουν οι κλέφτες των περιουσιών μας καταδίκη των Ελλήνων της Κύπρου που κατακρατούν και εκμεταλλεύονται τουρκοκυπριακές περιουσίες στο «νότο».
Και ευτυχώς, είπαν πολλοί να τον σχολιάσουν και να τον στολίσουν για τη σύλληψη της ιδέας. Εδώ φτάσαμε, εδώ αφήσαμε την αναίδεια να προχωρήσει, μη αρπάζοντας από το λαιμό τους άρπαγες και ληστές των περιουσιών μας, να ζητούν την καταδίκη μας, γιατί δήθεν τους αδικούμε και εκμεταλλευόμαστε τις περιουσίες τους εδώ, στις ελεύθερες περιοχές. Θα έρθει μέρα που θα μας καλούν να πληρώσουμε τα έξοδα της εισβολής! Ξαναείδαμε το έργο.
Κατά τα άλλα, όσα έχουν αρπάξει, καλά αρπαγμένα. Εκμεταλλεύονται κάθε σπιθαμή γης, δεχτήκαμε στις συνομιλίες να τους πληρώνουμε τα έξοδα ανέγερσης των πολυκατοικιών τους, αφήσαμε κατά μέρος την καταδίκη των Όραμς τότε, που καλούνταν να γκρεμίσουν το σπίτι αφού έκτισαν σε ξένη περιουσία παρανόμως, αφήνουμε να αρπάζουν και να κτίζουν, και τώρα που για πρώτη φορά αρχίζει το κυνήγι των σφετεριστών, απαντούν με τη μεγαλύτερη αναίδεια.
Αφήνουμε τους εποίκους να ριζώνουν και για ανθρωπιστικούς λόγους δεν τους εκδιώκουμε, αύριο θα είναι περισσότεροι, αφού ανεχτήκαμε να έχουν και δικαίωμα ψήφου, που λαμβάνουμε υπόψη, αφήνουμε τον Τατάρ να μας καταγγέλλει στον ΓΓ του ΟΗΕ γιατί ζητούμε ελευθερία διακίνησης σε ορισμένα σημεία των οποίων βασανίζονται οι κάτοικοι λόγω οδοφραγμάτων, δεχόμαστε δικαιολογία τους τα στρατόπεδα και τα στρατεύματα εισβολής, δεν διαμαρτυρόμαστε γιατί 40000 Τούρκοι στρατιώτες βρίσκονται στον τόπο μας 50 τόσα χρόνια, ο ίδιος ο Τατάρ και ο σουλτάνος του υπερβαίνουν κάθε ψήφισμα του ΟΗΕ, κάθε απόφαση και σεβασμό των πλαισίων διαπραγμάτευσης, ζητούν ανατροπή των αποφάσεων του Σ.Α., εισηγούνται στην Ευρωπαϊκή Ένωση να αλλάξει τον τρόπο λήψεως αποφάσεων γιατί δεν μας αναγνωρίζουν δήθεν, είμαστε ανύπαρκτοί, καλούν το παγκόσμιο να τουρκοποιηθεί και να σκέφτεται με τουρτζίσιμο νου, αντί να σεβαστούν το διεθνές δίκαιο, κι εμείς εκεί: «συνομιλίες από εκεί που σταμάτησαν». Αλλά δεν μας ανακοινώνουν πού, ποιες και πόσες υποχωρήσεις έχουμε ως τώρα κάμει, ώστε και αυτή η λεγόμενη «διζωνική δικοινοτική ομοσπονδία» να είναι στο τέλος λύση δύο κρατών. Το πολύ να παρουσιαζόμαστε ένα κράτος στα διεθνή φόρα, γιατί καμιά χώρα δεν δέχεται ένα νησί του ενός εκατομμυρίου να έχει δύο ψήφους επί παντός διεθνούς θέματος. Θα εμφανίζεται η Κύπρος ως μία, αλλά θα είναι δύο, ή μία, στην οποία την νικώσα θα έχει πάντα η μειοψηφία, διότι χωρίς τη δική της συγκατάθεση δεν θα γίνεται τίποτε, δηλαδή θα παραμένουμε υποχείριο της Τουρκίας αιωνίως.
Χίλιες φορές επαναλαμβάνουμε, «το θέμα μας είναι η εισβολή της Τουρκίας, η κατοχή των εδαφών μας», πρόφαση ήταν πως επενέβη για να αποκαταστήσει τη συνταγματική τάξη το 1974, φενάκη πως ήρθε να σώσει τους Τουρκοκυπρίους.
Ο καθένας μας σκέφτεται το μέλλον του τόπου, τι παραδίδουμε στα παιδιά μας, ποιους κινδύνους διατρέχει η νέα γενιά. Ένα μέλλον αβέβαιο, το οποίο δεν συνειδητοποιούμε, γιατί φοβόμαστε να το ομολογήσουμε και στους εαυτούς μας.
