Στην πολιτική κρινόμαστε πρωτίστως για τη διορατικότητά μας ιδιαίτερα στα μεγάλα ζητήματα. Όταν πριν χρόνια, πριν την εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία, τεκμηριώναμε την ανάγκη για κοινή άμυνα και ασφάλεια της ΕΕ, αντιμετωπίζαμε αδιαφορία στην ΕΕ και χλευασμό εσωτερικά από αριστερά επειδή θα μετατρέψουμε την Ευρώπη σε «ορμητήριο για πολέμους» κι από τα δεξιά γιατί άμυνα της Ευρώπης σημαίνει ΝΑΤΟ. Αδυνατούσαν να αντιληφθούν ότι στο περιβάλλον των συγκρούσεων και απειλών, με αυταρχικά καθεστώτα και ισλαμοφασίστες στη γειτονιά της Μεσογείου και με τις ΗΠΑ να έχουν άλλες προτεραιότητες, η ευρωπαϊκή άμυνα και ασφάλεια είναι προϋπόθεση για να πετύχουμε τους οικονομικούς, κοινωνικούς και περιβαλλοντικούς μας στόχους. Σήμερα, η ανάγκη για κοινή άμυνα και ασφάλεια είναι σχεδόν καθολικά αποδεκτή, και από εκείνους που το πράττουν για επικοινωνιακούς λόγους αφού ουσιαστικά παραμένουν περιχαρακωμένοι σε ιδεοληψίες.

Συγκεκριμένα, στα επόμενα 10 χρόνια υπολογίζεται ότι η ΕΕ θα αντλήσει από τους πολίτες της και θα δαπανηθούν γύρω στα 500 δισεκατομμύρια ευρώ για την κοινή άμυνα της ΕΕ, πέραν από όσα θα δαπανούνται από τα κράτη-μέλη απευθείας. Η εκλογή Τραμπ επιταχύνει την «απομάκρυνση» των ΗΠΑ από την άμυνα της Ευρώπης, αλλά με βάση τις υφιστάμενες δυνατότητες της αμυντικής βιομηχανίας, 80% του ποσού θα κατέληγε στις ΗΠΑ. Επομένως, απαιτείται ανασυγκρότηση της αμυντικής βιομηχανίας για να επενδυθούν αυτά τα ποσά εντός ΕΕ και Κύπρος και Ελλάδα έχουν διπλό λόγο να διεκδικούν ανάλογο ρόλο και μερίδιο: α) Οι απειλές της νέο-οθωμανικής Τουρκίας στην Ανατ. Μεσόγειο είναι σε εξέλιξη και β) για να ενδυναμωθεί η οικονομία, η επιστημονική κοινότητα και η εγχώρια βιομηχανία. Φυσικά, απώτερος στόχος είναι η αποτροπή. Προς τούτο απαιτούνται συμμαχίες και άντληση τεχνογνωσίας από άλλες χώρες (π.χ. Ισραήλ) ως βασικό στοιχείο σε μια ευρωπαϊκή συνεργασία στη Μεσόγειο, που δυνατόν να περιλαμβάνει τομείς από την γεωπολιτική του διαστήματος μέχρι την προμήθεια υλικών πρώτης ανάγκης, αλλά, στην κρίσιμη ώρα θα είμαστε μόνοι μας. Πιθανόν μερικοί αδαείς στα ΜΜΕ ή κομματικοί εμπαθείς να χλευάζουν, όπως συνέβαινε για την ανάγκη κοινής άμυνας της ΕΕ, αλλά πάντα υπάρχουν στην Ιστορία οι περιθωριακοί και γραφικοί. 

Ειδικά στη Μεσόγειο, ο ισλαμοφασισμός του καθεστώτος Ερντογάν, επιβεβαιώνει ότι καθοριστικός συντελεστής επιβολής του είναι η στρατιωτική επέκταση όταν υπάρχει αδύνατο θύμα. Για κάθε τέτοιο επεκτατιστή, έτσι και για την Τουρκία του Ερντογάν, το ανθρώπινο υλικό είναι αναλώσιμα «πιόνια» για εξυπηρέτηση της μεγαλομανίας του. Ούτε το Διεθνές Δίκαιο, ούτε τα «δώρα» τον αντιμετωπίζουν. Είμαστε σε εποχή που οι συγκρούσεις σε Ευρώπη και Μέση Ανατολή θα διευρύνονται ενόσω οι επεκτατιστές έχουν ευάλωτο χώρο. Πάντως, η ενδυνάμωση της Τουρκίας με οικονομικούς τρόπους και πολιτικά «κανονικοποιώντας» τον τουρκικό επεκτατισμό ως «διμερείς διαφορές» έξω από το πλαίσιο των ευρωτουρκικών σχέσεων, εξυπηρετεί τον επεκτατισμό της. Όμως, περιμένουμε από το ΕΛΙΑΜΕΠ και τον υπουργό Εξωτερικών κ. Γεραπετρίτη, να εξηγήσει πώς αυτό εξυπηρετεί τα εθνικά συμφέροντα. 

Καταληκτικά, υπάρχει μια τεράστια προοπτική που με επίκεντρο την άμυνα της ΕΕ, αφορά διάφορους άλλους τομείς της βιομηχανίας κι ευκαιρία διασπορά της βάσης της οικονομίας μας με εργοδότηση επιστημονικού προσωπικού. Αυτά προϋποθέτουν ηγεσία με διορατικότητα και ορθολογισμό. 

*Ευρωβουλευτής ΔΗΚΟ-S&D