Το δικαίωμα ψήφου στα 17, δηλαδή κατά ένα χρόνο πριν την ενηλικίωσή τους στα 18, είναι θέμα που προέκυψε από προεκλογική εξαγγελία του Προέδρου. Επειδή δεν υπήρξε επαρκής διάλογος και προβληματισμός για ένα τέτοιο σοβαρό θέμα, παραθέτω χωρίς υστεροβουλίες, μια τεκμηριωμένη άποψη με την προσδοκία να υπάρξει ο απαιτούμενος προβληματισμός και να μην επικρατήσει ο φόβος του πολιτικού κόστους.
Οι απόψεις που στηρίζουν την ψήφο στα 17 επικεντρώνονται στο ότι έτσι θα αυξηθεί η συμμετοχή των νέων και θα εμπλουτιστεί η πολιτική συζήτηση με θέματα που τους απασχολούν. Ακόμη και αν ισχύει αυτή η υπόθεση, η προσέγγιση καταδεικνύει μια χαλάρωση των αρχών της δημοκρατίας και ιδιαίτερα στην αρχή του ενεργού πολίτη, που αποτελεί το επίκεντρο της δημοκρατίας, όπου ο ενεργός πολίτης είναι ενήλικας, το οποίο εξυπακούει ως γενικό όριο, την ολόκληρωση του σταδίου της εφηβείας που είναι συνδιασμένη με την υπό εξέλιξη προσωπικότητα και βασική αγωγή.
Πιο συγκεκριμένα, κύριος σκοπός του εκπαιδευτικού συστήματος είναι η αγωγή των εφήβων για να καταστούν μέσω της γνώσης και της κριτικής σκέψης, άξιοι πολίτες. Η παραχώρηση του δικαιώματος ψήφου σε 17χρονους/νες, που ακόμη βρίσκονται στο στάδιο της αγωγής τους, είναι απλά λάθος. Η ενιλικίωση αφορά την δυνατότητα για ολοκληρωμένη κρίση, αλλά είναι και θέμα αγωγής. Φυσικά υπάρχουν ώριμοι 17χρονοι, που βρίσκονται στο λυκειακό κύκλο του εκπαιδευτικού συστήματος είτε όχι, αλλά το κριτήριο να καταστεί ένας πολίτης με δικαίωμα ψήφου εξ ορισμού εξυπακούει την ολοκλήρωση της ενηλικίωσης και αγωγής του.
Ο Αριστοτέλης στα “Πολιτικά” θεωρεί ως κύρια υποχρέωση της πολιτείας την παιδεία των νέων μέσω αγωγής για να γίνουν άξιοι πολίτες. Με την ψήφο στα 17, όχι μόνο ανατρέπουμε τον κανόνα της αγωγής των νέων αλλά τους ωθούμε ανέτοιμους στην κομματικοποίησή τους. Όμως, άλλο πολιτικοποίηση κι άλλο κομματικοποίηση.
Ευρωβουλευτής, ΔΗΚΟ – S&D
