Ο πληθωρισμός, η συνεχής αύξηση των τιμών, η εκτόξευση των ενοικίων και η ουτοπία απόκτησης ιδιόκτητης κατοικίας κατέστησαν επιτακτική την ανάγκη ανακατανομής του εθνικού πλούτου. Η μεσαία τάξη υποβιβάστηκε και τα μειωθέντα εισοδήματά της την ενέταξαν στα χαμηλά εισοδηματικά στρώματα. Μικρό ποσοστό του λαού εκμεταλλεύτηκε συγκυρίες και αναβαθμίστηκε στην προνομιούχα τάξη των ψηλών εισοδηματιών. Το χάσμα των τάξεων διευρύνεται. Οι τάξεις με τα μικρά εισοδήματα και τους μισθούς πείνας είναι η μεγάλη πλειονότητα του λαού. Για τούτο επιβάλλεται η ανακατανομή του εθνικού πλούτου για εξισορρόπηση της κοινωνικής αδικίας, που συνεχώς διογκούται.
Φυσικά και δεν είναι δυνατή η μείωση των υψηλών μισθών και του κέρδους και η αύξηση των χαμηλών μισθών για άρση της αδικίας. Ούτε και είναι εφικτή λύση. Η φορολογία εισοδήματος είναι ένα εργαλείο για τον σκοπό αυτό. Και μεταρρύθμιση του φορολογικού συστήματος που επίκειται πρέπει να επιδιώξει αυτήν αλλαγή, στο βαθμό που το επιτρέπει η οικονομική δραστηριότητα.
Άλλο εργαλείο είναι, κατά τη γνώμη μου, η μείωση των εξόδων των νοικοκυριών σε συνδυασμό με επέκταση του φορολογικού συστήματος για επιδίωξη αυτού του στόχου. Κλασσικό παράδειγμα αυτού του εργαλείου είναι το Γε.Σ.Υ. Αφαίρεσε το μεγαλύτερο μέρος των δαπανών για την υγεία, κυρίως από τα χαμηλά εισοδηματικά στρώματα του λαού. Η δαπάνη για την υγεία χρηματοδοτείται από ειδική φορολογία όλων των εισοδημάτων. Αυτό είναι ένα παράδειγμα δίκαιης κατανομής του εθνικού εισοδήματος.
Με πρότυπο το Γε.Σ.Υ. πρέπει να μελετηθεί και η θέσπιση άλλων Γενικών Σχεδίων Κοινωνικής Πρόνοιας. Μπορεί να δημιουργηθεί Εθνικό Σχέδιο για την Παιδεία όλων των επιπέδων, Εθνικό Σχέδιο για τις μεταφορές, Εθνικό Σχέδιο για την στέγη και την ενέργεια και άλλες μορφές κοινωνικής πρόνοιας.
Πρέπει να εξευρεθούν τρόποι ώστε τα χαμηλά εισοδηματικά στρώματα και κυρίως οι χαμηλοσυνταξιούχοι και οι άποροι να έχουν δωρεάν ή με χαμηλό τίμημα χρήση των δημοσίων μέσων μεταφοράς, δωρεάν πανεπιστημιακή εκπαίδευση για τα παιδιά τους, ειδικές διατιμήσεις για το ηλεκτρικό ρεύμα. Η στέγαση πρέπει να αντιμετωπίζεται και ως ευθύνη του κράτους προς τους πολίτες, με σχέδια που να μην επιτρέπουν την κερδοσκοπία και να φορολογούν τη δεύτερη κατοικία.
Η καλύτερη αύξηση του εισοδήματος είναι η μείωση των ανελαστικών εξόδων μια οικογένειας, ενός νοικοκυριού. Όπως τους πολίτες με χαμηλά εισοδήματα τους απάλλαξε το Γε.Σ.Υ. από το άγχος μιας απρόσμενης δαπανηρής ιατρικής περίθαλψης. Το ίδιο θα μπορεί να γίνει αν οι δυσπραγούντες πολίτες απαλλαγούν από το άγχος των σπουδών των παιδιών τους και της στέγασης τους με ειδικά σχέδια παιδείας και στέγης. Αν απαλλαγούν από μέρος αυτών των εξόδων είναι σαν να παίρνουν μια καλή αύξηση του μισθού ή της σύνταξής τους και θα νιώσουν το βιοτικό τους επίπεδο να βελτιώνεται.
Αυτή η αλλαγή θα είναι και η καλύτερη ανακατανομή του εθνικού εισοδήματος. Ειδικού οικονομολόγοι ας κληθούν να μελετήσουν και να υποβάλουν εισηγήσεις για χρηματοδότηση των Γενικών Σχεδίων, με τα οποία θα γίνει η ανακατανομή του εθνικού πλούτου. Οι φτωχοί δεν μπορεί να συνεχίσουν να γίνονται φτωχότεροι.
Σήμερα το ενοίκιο ακόμα και μικρών διαμερισμάτων, η πληρωμή των λογαριασμών ενέργειας και καυσίμων, τα σχολεία και τα φροντιστήρια των παιδιών έχουν δεσμευμένο το μεγαλύτερο μέρος του εισοδήματος των χαμηλόμισθων και της μεσαίας τάξης. Η διατροφή, η ένδυση και τα καθημερινά έξοδα με δυσκολία καλύπτονται από πολλά νοικοκυριά. ‘Ετσι όμως μειώνεται το βιοτικό επίπεδο της πλειονότητας. Πρέπει να μειωθούν τα έξοδα για στέγη, ενέργεια, σπουδές φροντιστήρια, ώστε να μπορούν τα νοικοκυριά να έχουν μεγαλύτερη αγοραστική δύναμη και ψηλότερο βιοτικό επίπεδο.Τα Εθνικά Σχέδια Πρόνοιας πρέπει να αυξάνουν την αγοραστική ικανότητα των δυσπραγούντων και να τους απαλλάξουν από το άγχος τον ελλειμματικο προϋπολογισμό των νοικοκυριών τους.
