Υπάρχουν στιγμές που οι λέξεις στερεύουν, όχι γιατί η έμπνευση εγκαταλείπει ή γιατί η θέληση λιγοστεύει, αλλά γιατί το μυαλό αναμετριέται με τη σκληρή πραγματικότητα που μας περιβάλλει. Είναι εκείνες οι μέρες που όλα μοιάζουν να λειτουργούν κανονικά γύρω μας, αλλά μέσα μας αναπτύσσεται μια αίσθηση ασυμφωνίας. Η καθημερινότητα των πολλών, με τη φαινομενική ρουτίνα και την προβλέψιμη σταθερότητά της, ξαφνικά μοιάζει σαν μια επιμελώς σκηνοθετημένη βιτρίνα που κρύβει ένα πιο δύσκολο υπόβαθρο. Αυτή η αίσθηση γίνεται πιο έντονη όταν πλησιάζουν οι γιορτές.
Οι γιορτές είναι μια εποχή που κουβαλά προσδοκίες, εικόνες ευτυχίας, αγάπης και ζεστασιάς. Στολίδια, φώτα, μυρωδιές και χρώματα γεμίζουν το χώρο, ενώ όλα καλούν να βυθιστούμε σε μια παραμυθένια εκδοχή της ζωής. Όμως, για πολλούς, αυτές οι προσδοκίες γίνονται ένα βάρος, γιατί το σκηνικό αυτό δεν αντανακλά την πραγματική τους διάθεση ή την κατάσταση της ζωής τους. Κάθε χαμόγελο που υποτίθεται πως πρέπει να φορέσουμε, κάθε “Καλά Χριστούγεννα” που μοιάζει σχεδόν μηχανικό, μας φέρνει αντιμέτωπους με τις προσωπικές μας ανεπάρκειες, με τις εσωτερικές μας ανησυχίες.
Πίσω από τη λάμψη των γιορτών κρύβεται η αντίφαση. Ζούμε σε μια κοινωνία που μας εκπαιδεύει να κυνηγάμε την τελειότητα – την τέλεια εικόνα, την τέλεια στιγμή, την τέλεια ανάρτηση. Αλλά η ίδια αυτή κοινωνία μας αφήνει συχνά να παλεύουμε μόνοι με την έλλειψη αυθεντικότητας, με την αποξένωση, με την αίσθηση ότι όσα βλέπουμε γύρω μας είναι υπερβολικά “καλά” για να είναι αληθινά. Και έτσι, σε μια περίοδο που υποτίθεται πως είναι αφιερωμένη στη σύνδεση και στην ανθρωπιά, οι ρωγμές στη ζωή μας γίνονται πιο ορατές.
Η μοναξιά μοιάζει εντονότερη όταν όλα γύρω μας μας υπενθυμίζουν την αξία της συντροφικότητας. Οι δυσκολίες που κρύβουμε μέσα μας γίνονται πιο βαριές όταν τις συγκρίνουμε με τις λαμπερές εικόνες ευτυχίας που προβάλλονται παντού. Κι έτσι, αναρωτιόμαστε: μήπως ζούμε σε μια μορφή δυστοπίας; Όχι τη δυστοπία του σκοταδιού και του χάους, αλλά μια ύπουλη δυστοπία, τυλιγμένη σε χρυσόσκονη, που κρύβει την κενότητα πίσω από τη λάμψη.
Κι όμως, μέσα σε αυτή την αντίφαση, υπάρχει χώρος για κάτι αληθινό. Οι γιορτές δεν χρειάζεται να είναι τέλειες για να έχουν αξία. Μπορούν να είναι ατελείς, ανθρώπινες, γεμάτες μικρές στιγμές που δεν προβάλλονται αλλά νιώθονται. Ένα απλό τηλεφώνημα σε έναν φίλο που έχει καιρό να μας ακούσει. Μια αγκαλιά χωρίς λόγια. Ένα λεπτό σιωπής, μακριά από το θόρυβο, για να ακούσουμε τις δικές μας σκέψεις. Αυτά είναι τα κομμάτια που κάνουν τις γιορτές να έχουν ουσία.
Ίσως δεν μπορούμε να αλλάξουμε τον κόσμο γύρω μας. Ίσως η δυστοπία της χρυσόσκονης να είναι μέρος της εποχής μας. Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι είμαστε ανήμποροι. Μπορούμε να αντισταθούμε βρίσκοντας φως στα πιο απλά πράγματα, στις πιο αυθεντικές στιγμές. Και αυτές οι στιγμές, όσο μικρές κι αν φαίνονται, έχουν τη δύναμη να γεμίσουν την καρδιά μας με μια αίσθηση πραγματικής ζεστασιάς.
Οι γιορτές δεν είναι υποχρέωση να νιώσουμε κάτι συγκεκριμένο. Είναι μια ευκαιρία να δημιουργήσουμε κάτι δικό μας. Να αφήσουμε τις ψεύτικες προσδοκίες και να αποδεχτούμε την ατέλεια. Να αναζητήσουμε την ανθρώπινη σύνδεση, να δώσουμε χωρίς να περιμένουμε αντάλλαγμα και να θυμηθούμε ότι, ακόμα κι αν ο κόσμος γύρω μας μοιάζει “λάθος”, έχουμε τη δυνατότητα να φτιάξουμε κάτι “σωστό” μέσα σε αυτόν. Ίσως αυτό, τελικά, να είναι το πραγματικό πνεύμα των γιορτών.
