Τον πρωτόδα στον προθάλαμο των βασανιστηρίων σε ατμόσφαιρα τρόμου. Οι Άγγλοι βασανιστές Μπέρτζ, Γουϊλλαρντ, Λήτς, με τους Τούρκους Σουλεϋμάν, Αχμέτ και τον εξωμότη Ροβέρτο Σπυρίδωνος, βασάνιζαν εκείνη τη μέρα τους αγωνιστές Λιοντή Παπακυριακού από το Δάλι και Σπύρο Γεωργίου από το Γέρι. Άνοιξαν την πόρτα του θαλάμου βασανιστηρίων και βλέπαμε την απανθρωπιά να δέρνει, να γρονθοκοπεί, να κτυπά τα κορμιά στους τοίχους κι ακούαμε τις οιμωγές των βασανιζομένων. Αφού κουράζονταν ορμούσαν εναντίον μας και μας απειλούσαν: «Περιμένετε, θα ‘ρθει η σειρά σας…
μασταν δε οι καταζητούμενοι επί μήνες Ομαδάρχης Γιάννης Σπανός «Λόντος» και ο Β. Ομαδάρχης Αλέξανδρος Μαυρομμάτης εξ Αιγιαλούσης, τελειόφοιτοι του Παγκυπρίου Γυμνασίου. Μας συνέλαβαν εκείνο το πρωί 15 Φεβρουαρίου 1957 μετά από προδοσίες. Επί ώρες εφάρμοζαν εναντίον μας άγριο ψυχολογικό μαρτύριο σαν εισαγωγική τρομοκράτηση στην είσοδο της φρίκης. Έσπρωχναν τους βασανιζομένους, καταματωμένους, ανυπόδητους, ανήμπορους να περπατήσουν, δίπλα μας. Δεν μπορούσαμε να υπολογίσουμε τις ώρες του μαρτυρίου. Κι ύστερα μας έχωσαν σε διαφορετικά κελιά. Άκουγα τις κραυγές, αναρωτιόμουν αν βασάνιζαν τον Αλέκο, προσευχόμουν στην Παναγία και περίμενα τη σειρά μου. Θυμάμαι, κάποια στιγμή που με τη συνήθη, όπως μου λεν, σαρκαστική διάθεσή μου, ψιθύρισα στον Αλέκο: Ρε κουμπάρε, εμείς είμαστε συνηθισμένοι από τέτοιους ξυλοδαρμούς. Μας εκπαίδευσαν οι δάσκαλοι κι οι γέροι μας, σαν δραπετεύαμε από το σχολείο για να βουτήξουμε στη φουρτούνα του Δαιμονιάρη ή να πάμε στον Καραγκιόζη στο καφενείο του Κοσμά…
Έκαναν διάλειμμα οι βασανιστές. Μας έσπρωξαν σε διαφορετικά κελιά. Ήταν στιγμές που θα ήθελα να με τραβήξουν στα βασανιστήρια για να τελειώνει το μαρτύριο της αγωνιώδους αναμονής… Τέτοια στιγμή άνοιξε η πόρτα του κελιού κι εμφανίστηκε μπροστά μου ένας νέος όμορφος, με γαλανά μάτια. Φορούσε γκρίζο κοστούμι. Δεν τον γνώριζα. Ήρθε κοντά μου, «είμαι ο Γλαύκος Κληρίδης» μου είπε. Η Οργάνωση με διόρισε δικηγόρο σου.
Σε βασάνισαν; Με ρώτησε και του απάντησα: Όχι ακόμα. Περιμένω… Άρχισαν ανάκριση; Τι σου είπαν; Κι απάντησα: Ο Εγγλέζος μου φώναξε ότι είμαι μέλος της ΕΟΚΑ κι εγώ του απάντησα: Λάθος. Κάνετε λάθος. Εγώ είμαι… αριστερός. Ρωτήστε στη Γιαλούσα, τον θείο μου τον Νουφρή. Είμαι στέλεχος του ΑΚΕΛ… Έτσι μου ήρθε εκείνη την ώρα. Το ξεφούρνισα.
Για την ιστορική αλήθεια ο θείος μου ο Νουφρής, αδελφός της μάνας μου ήταν αριστερός αλλά με βοήθησε στην απόκρυψη των πρώτων πιστολιών και των βομβών της ΕΟΚΑ που η Οργάνωση μας έφερε στη Γιαλούσα. Κι ύστερα, όταν ανάλαβε εργολαβία για βάψιμο των παραγκών του στρατοπέδου στο λόφο του Ακάμα, απέναντι από τον Δαιμονιάρη, με προσέλαβε σαν εργάτη βαφέα, αν και δεν είχε αμφιβολία ότι εκτελούσα αποστολή της ΕΟΚΑ!… Αντιλαμβανόταν ότι θα ανατίναζα το στρατόπεδο που ήταν βάση των Άγγλων. Ήξερε τις συνέπειες κι όμως συνεργάστηκε!… Όπως συνέβη και με τον Αντρίκο Στυλιανού του ΑΚΕΛ και τις αδελφές του, στη Λευκωσία. Τους ζήτησα βοήθεια, δέχτηκαν και ανοίξαμε την χολέτρα έξω από το διαμέρισμά τους στην οδό Θησέως 32 κι εκρύβαμε τα πυρομαχικά της ομάδας κρούσεως Λευκωσίας… Εξ άλλου στα σπίτια της οικογένειας του Αντρίκου στην Καλαμιά της Γιαλούσας κρύβονταν οι αντάρτες της ομάδας Αχιλλέα Γεωργιάδη από το Βαρώσι.
Απ’ εκείνη τη συνάντησή μας άρχισε με τον Γλαύκο Κληρίδη μια διαρκής στενή φιλία που συνεχίζεται στον πανδαμάτορα χρόνο, στον αιώνα.
Αυτά σαν συμμετοχή στο μνημόσυνο του αλησμόνητου φίλου με την ευχή οι πολιτικοί μας να μελετήσουν τον Γλαύκο Κληρίδη και να ακολουθήσουν πολιτική εμπνευσμένη από τους μεγάλους αγώνες του λαού μας για ελευθερία, αποτίναξη του κατοχικού ζυγού και δικαίωση των πόθων του βασανισμένου κόσμου μας.
*Πρόεδρος των Συνδέσμων Αγωνιστών της ΕΟΚΑ
