Παίρνει το σκορ της τελειότητας στο Rotten Tomatoes, αλλά και να μην έπαιρνε εσύ ήδη το βάφτισες ανεξήγητα τέλειο. Γιατί ανεξήγητα; Σ’ αρέσει να το βλέπεις, θέλει κι εξήγηση; Ναι! Δεν εξηγείται πώς τόοοοση γλύκα δεν είναι αηδιαστική! Δεν εξηγείται πώς μια ιστορία για γκέι εφήβους στο σχολείο – με επιπρόσθετα graphics πεταλουδίτσες και λουλουδάκια να φτερουγίζουν στην οθόνη – σε έχει καθηλώσει! Εσένα που απόλαυσες από Slow Horses και The Gentlemen μέχρι The Crown. Τι συμβαίνει με τη συνταγή αυτού του γλυκού; Πώς – στο καλό! – έδεσε έτσι; Επιχειρώ να εξηγήσω το μυστήριο.
- Η κανονικότητα της διαφορετικότητας
Η διαφορετικότητα είναι το κεντρικό θέμα σε αυτή τη σειρά, συνεπώς εξετάζεται κάθε πτυχή της και παρουσιάζονται διάφορες εκφάνσεις της. Δεν πλασάρεται, όμως, ως ματιά σε μια προβληματική μειονότητα ούτε ως ένας ύμνος στο «σπάνιο έκθεμα». Μπαίνουμε στο σπίτι, στο μυαλό, στην καρδιά, στα ρούχα και στα σεντόνια της σεξουαλικής διαφορετικότητας για να συμμεριστούμε την κανονικότητα και την καθημερινότητα τέτοιων ηρώων και όχι για να διδαχθούμε ότι «είναι άνθρωποι κι αυτοί»… Κάτι τόσο αυτονόητο δε θα έπρεπε να αποτελεί «δίδαγμα». Αυτή, στο κάτω κάτω, είναι και η ιδανική θέση μιας κοινωνίας προς τη διαφορετικότητα. Οι προσπάθειες για ορατότητα και αντιπροσώπευση έχουν απώτερο, μακροπρόθεσμο στόχο να κάνουν κάθε άτομο «αόρατο» μέσα στο μεγάλο σύνολο της κανονικότητας.
2. Ο κοινός παρονομαστής στον έρωτα, απαλλαγμένος από ηλικίες ή προτιμήσεις
Η σειρά μάς θυμίζει ότι ο έρωτας είναι γλώσσα. Γλώσσα που όλοι καταλαβαίνουμε. Είναι ένας βαθύς κοινός παρονομαστής στον άνθρωπο. Όλοι έχουμε τη δική μας ευφράδεια στη γλώσσα του έρωτα. Η σειρά ασχολείται με αυτή τη γλώσσα. Η ωμή και αρχέγονη φύση της γλώσσας του έρωτα (όπως αυτής των μαθηματικών, δηλαδή) υπάρχει στον καθένα από μας: στο παρελθόν και το παρόν και το μέλλον μας. Είναι δύναμη και αλήθεια, πολύ ισχυρή για τον ανθρώπινο έλεγχο. (Σαν τα μαθηματικά. Σαν τις πεταλούδες.) Είναι θεότητα. Παρουσιάζοντας τη λιτότητα του «ερωτεύομαι» στους εφήβους αυτούς, γαρνιρισμένο με όλη την πολυπλοκότητα της σημερινής ζωής (τα SMS, οι φίλοι, οι γονείς, το σώμα, το internet…) αποτελεί μια «πραγματεία» που αφορά οποιονδήποτε άνθρωπο με τάση στον έρωτα – δηλαδή οποιονδήποτε άνθρωπο. Δεν είναι εφηβικό, δεν είναι σχολικό, δεν είναι lgbtiq+… Είναι πανανθρώπινο.
3. Ο Joe Locke
Η προσωποποίηση της ευγένειας, της ντροπαλότητας, της ανασφάλειας και ταυτόχρονα του αγαπησιάρη, του παθιασμένου, του ώριμου. Το χαμόγελο της τρυφερότητας, το πρόσωπο του Φίλου. Έχει μια θλιμμένη ομορφιά που στάζει αγάπη. Είναι ο αόρατος φίλος όλων. Είναι ο πρωταγωνιστής που κανείς δεν ξέρει. Είναι εμείς… Οι παραγωγοί βρήκαν στον Joe Locke το ιδανικό πρόσωπο και την πιο κατάλληλη ερμηνεία για το σύμβολο του ταπεινού πρωταγωνιστή της ζωής.
4. Ο Kit Connor
Η φατσούλα του κατάλευκου, τζίντζερ Άγγλου αγοριού που δυνητικά (και αποδεδειγμένα) θα μετατραπεί σε παγκόσμιο σύμβολο του σεξ. Ένα αγόρι τζέντλεμαν, με άφθονη ταπεινότητα και υποδειγματικές αρχές, γίνεται η πηγή πάθους του πρωταγωνιστή. Με ένα σαγηνευτικό συνδυασμό δυσεύρετης ευαισθησίας και αδιαμφισβήτητης αρρενωπότητας, ο Kit Connor προσφέρει τον ιδανικό παρτενέρ του κεντρικού μας ήρωα, με επιπρόσθετο προσόν τις ερμηνευτικές του ικανότητες παρά την ηλικία του. Γι’ αυτό και τώρα παίζει Ρωμαίο και Ιουλιέτα στο Μρόντγουεϊ ενώ ανεβαίνει τη σκάλα του διεθνούς αστέρα πολύ γρήγορα.
5. Το παιδί που είναι μέσα σε όλους τους θεατές, ανελλιπώς και αιωνίως
Η απλότητα είναι κλειδί και κύριος άξονας για τη σειρά. Μοιάζει, πράγματι, με εικονογραφημένο βιβλίο (το οποίο και ήταν η πρωτότυπη πηγή). Σε έναν κόσμο που η τηλεόραση έγινε επιστήμη, και το πολυσύνθετο έγινε ο κανόνας και όχι η εξαίρεση, αυτή η σειρά ήρθε να υμνήσει και να χρησιμοποιήσει την απλότητα – κάτι που, σίγουρα, δεν είναι καθόλου απλό. Κείμενο, ερμηνεία, εικόνα, ακόμα και νόημα… έχουν ως θεμέλιο την απλότητα. Αυτό δεν κάνει τη σειρά απλοϊκή, αλλά δωρική. Είναι τέχνη να ξεφλουδίσεις μια μέρα της ζωής μας σε βασικούς άξονες, και να προσφέρεις ψυχαγωγική έμπνευση κάνοντάς το. Ένα σύντομο SMS. Ένα βλέμμα. Ένα άγγιγμα. Μια ανάσα. Και το σύμπαν που κάθε τέτοιο μικρό συμβάν κουβαλά ξανοίγεται μέσα στο θεατή. Όλοι φέρουμε, ακόμα, το παιδί μέσα μας. Και όταν κάτι θεμελιώδες και απέριττο προβάλλεται μπροστά μας, η απλότητά του ανάβει η φαντασία μας.
6. Η μικρολογία της καθημερινότητας
Είναι ασύλληπτα τα πολιτικά θρίλερ, οι τραγωδίες βασισμένες σε πραγματικά γεγονότα και οι μυθικοί κόσμοι που δημιουργούνται πια στον κόσμο της τηλεόρασης. Πώς βάζεις, όμως, την «μικρή» καθημερινότητα της ζωής στην οθόνη, με τρόπο που να κάνει τους θεατές (οι οποίοι αναζητούν να δραπετεύσουν) να βυθιστούν; Πώς θα ξεφύγουν, παρακολουθώντας τη ζωή τους ή παρόμοιες ζωές στην οθόνη; Αυτό είναι που καταφέρνει το Heartstopper. Να σου φωτίσει υπέροχα τη μικρολογία της καθημερινότητάς σου. Ρίχνει φως σε άχαρες γωνίτσες του σπιτιού σου!
7. Η ομορφιά της ορθότητας χωρίς την κλισαδούρα του διδακτισμού
Στον κόσμο της διαφορετικότητας του Heartstopper δε θα ασχοληθούμε με το bullying και το ρατσισμό, για αλλαγή, ενώ ταυτόχρονα (και φυσιολογικά) δεν είναι όλα ρόδινα. Είναι η ζωή, με άλλα λόγια. Η εξιδανίκευση της ζωής δεν σημαίνει και ουτοπία. Θεωρεί δεδομένα, όμως, τα βασικά δικαιώματα. Στο σύμπαν του Heartstopper, λοιπόν, παίρνουμε τη γεύση από την ομορφιά της ορθότητας, χωρίς την κλισαδούρα του διδακτισμού.
8. Η επανάληψη του γνήσιου «σ’ αγαπώ» δεν μπορεί να είναι μελούρα
Συνειδητοποίησα ότι το άκουσα πολύ στη σειρά. «I love you.» Ό,τι πιο αγνό, και συνάμα ό,τι πιο «μελό». Αλλά, όπως με τα περισσότερα πράγματα στον κόσμο, αυτό που θα «σώσει» κάτι είναι ο τρόπος με τον οποίο θα γίνει. Το «σ’ αγαπώ» το γνήσιο, το πηγαίο δεν κουράζει… Κείμενο, ερμηνείες, σκηνοθεσία, μουσική, μοντάζ. Εργαλεία των κινηματογραφιστών για τη γνησιότητα. (Τα ανάλογα δικά μας εργαλεία ποια είναι…;)
9. Η παλίρροια της ζωής
Γνωστό: η ζωή έχει τα πάνω και τα κάτω της. Πολλές τηλεοπτικές σειρές προσπαθούν να αντικατοπτρίσουν αυτή την παλίρροια της ζωής. Είναι νόμος της ζωής, επομένως και του δράματος. Το Heartstopper παρουσιάζει μια συνεχή διαδοχικότητα: της συμβίωσης του τρισευτυχισμένου ενσταντανέ με τη μαυρίλα της ψυχολογίας που καραδοκεί σε κάθε γωνιά της μέρας μας. Και το κάνει αβίαστα κι αριστοτεχνικά. Και δεν καταλαβαίνεις πότε πρόλαβες να κλαις και χαμογελάς ταυτόχρονα.
10. Οι παύσεις που είναι γεμάτες ζωή και ανείπωτο κείμενο ακριβείας
Θα δώσω ξανά τα εύσημα: Κείμενο, ερμηνείες, σκηνοθεσία, μουσική, μοντάζ. Η παύση (πρέπει να) είναι κείμενο. Είναι κομμάτι της ζωής. Αυτό που δε λέγεται, κάτι λέει… Αυτό ακριβώς κάνουν οι δημιουργοί του Heartstopper. Μας λένε χωρίς να τα πουν.
