Οι εκλογολόγοι, οι πολιτικοί, οι πανεπιστημιακοί, οι δημοσιογράφοι θα κάμουν τις αναλύσεις τους στο γνωστό μοτίβο της επόμενης μέρας κάθε εκλογικής αναμέτρησης. Η δική μου ανάλυση καταλήγει στο ότι δεν είναι αρκετή μία συνηθισμένη ανάγνωση τού αποτελέσματος των αμερικανικών εκλογών και της σαρωτικής νίκης του Ντόναλντ Τραμπ.

Χρειάζεται μάλλον ψυχανάλυση, για να απαντηθεί το ερώτημα, πώς είναι δυνατό να εμπιστεύθηκαν και να ψήφισαν μία αμφιλεγόμενη προσωπικότητα που δεν απέκρυψε ποτέ πώς σκέφτεται, τι πρεσβεύει και τι όραμα έχει:

Γυναίκες που τις θεωρεί κατώτερες από τους άνδρες, τις απαξιώνει και τους αποστερεί βασικά ανθρώπινα δικαιώματα.

Παιδιά μεταναστών που γνωρίζουν τι υπέφεραν οι γονείς και οι παππούδες τους, όταν έφθασαν μετανάστες στην Αμερική.

Έλληνες δεύτερης και τρίτης γενιάς που επίσης γνωρίζουν ότι μέχρι και τη δεκαετία του 1950, υπήρχαν κρεμασμένες ταμπέλες έξω από καταστήματα, γραφεία και όλων των ειδών υποστατικά, που έγραφαν «απαγορεύεται η είσοδος σε αρουραίους και Έλληνες».

Κύπριοι της Αστόριας που πριν από μερικές μέρες πανηγύρισαν, όταν ο πρόεδρος Χριστοδουλίδης γινόταν δεκτός στον Λευκό Οίκο από τον θανάσιμο αντίπαλό του.

Αφροαμερικανοί που τους θεωρεί κατώτερους ανθρώπους από τους λευκούς, χωρίς να λάβουν υπόψη ότι πρόκειται για δεδηλωμένο ρατσιστή.

Λατίνοι που τους θεωρεί μίασμα για τη χώρα του.

Πορτορικανοί που αποκάλεσε την πατρίδα τους «νησί των σκουπιδιών».

Συμπατριώτες νεοφερμένων από τη Νότια Αμερική, για τους οποίους ισχυρίστηκε ότι «τρώνε σκύλους και γάτους, είναι ναρκομανείς και εγκληματίες», κάτι περίπου σαν υπάνθρωποι.

Γονείς, συγγενείς και φίλοι ατόμων με διαφορετικό σεξουαλικό προσανατολισμό.

Δικηγόροι και δικαστές που παραγνώρισαν το γεγονός ότι καταδικάστηκε από δικαστήρια για κατ’ εξακολούθηση παράνομες πράξεις.

Δημοσιογράφοι και καλλιτέχνες που τους αποκαλούσε ψεύτες και διαστρεβλωτές.

Περιβαλλοντιστές που τους κορόιδευε όταν μιλούσαν για κλιματική κρίση, την οποία θεωρεί μύθευμα.

Γιατροί που τους απαξίωνε κατηγορώντας τους για τα αχρείαστα εμβόλια κατά του κορωνοϊού.

Φτωχοί, άστεγοι και άκληροι, που επέλεξαν έναν δισεκατομμυριούχο φοροφυγά.

Άνθρωποι με αγωγή και καλούς τρόπους συμπεριφοράς, ήθος και αρχές, παραγνωρίζοντας ότι πρόκειται για άτομο υπερφίαλο, αυθάδη, εγωιστή, εκδικητικό, αυταρχικό, κυνικό και φασίστα, κατά τον Προσωπάρχη στην προεδρία του, ο ποίος τον γνωρίζει καλύτερα από όλους.

Ας μην ισχυριστεί οποιοσδήποτε ότι δεν τον ψήφισαν εκατοντάδες χιλιάδες άτομα που ανήκουν στις προαναφερθείσες κατηγορίες, όταν ήρθε πρώτος σε ψήφους σε πανεθνικό επίπεδο, κυριάρχησε στις πλείστες πολιτείες, κέρδισε την πλειοψηφία σε Βουλή και Γερουσία. Είναι πια φανερό ότι οι πολίτες στις ΗΠΑ και σε πολλές χώρες της Ευρώπης νοιώθουν οργή, θυμό και απογοήτευση, δεν εμπιστεύονται και απαξιώνουν τους παραδοσιακούς πολιτικούς και τα κόμματα (νίκησε ο Τραμπ, όχι οι Ρεπουμπλικανοί), και αποθέτουν τις ελπίδες τους σε λεγόμενα αντισυστημικά άτομα, που ρέπουν προς τον αυταρχισμό και τον λαϊκισμό. Είναι, δηλαδή, απρόβλεπτοι και επικίνδυνοι. Μακάρι να είναι υπερβολικός ο συνειρμός του γράφοντος, που τον οδηγεί σε φαινόμενα τα οποία κυριάρχησαν στην Ευρώπη στις δεκαετίες του Μεσοπολέμου (1920-1940) και ξυπνούν εφιάλτες. Μήπως άραγε η Ιστορία μάς εκδικείται, μια που την αγνοήσαμε και δεν μάθαμε τίποτε από τα διδάγματά της;  

Λένε ότι στη Δημοκρατία η γνώμη της πλειοψηφίας είναι πάντα σεβαστή. Ότι, κατά κανόνα, οι πολλοί γνωρίζουν καλύτερα. Λένε, όμως, και ότι κάθε λαός έχει τους ηγέτες που του αξίζουν. Το θλιβερό είναι ότι, στην προκειμένη, η γνώμη και η απόφαση των πολλών δεν αφορά και δεν επηρεάζει μόνο τους ίδιους, οπότε «εθέλαν τα, επάθαν τα». Επηρεάζει καθοριστικά ολόκληρο τον ταλαίπωρο πλανήτη. O tempora, o mores (ω καιροί, ω ήθη), ανεφώνησε ο Κικέρων. Και ταπεινά εμείς προσθέτουμε, ο Θεός να βάλει το χέρι του.

*Παύλος Παύλου – Δημοσιογράφος – pcpavlou@gmail.com