Η σημερινή Ελλάδα είναι διαιρεμένη για τα εθνικά θέματα και όχι μόνο. Μια υπερεθνική ελίτ έχει υιοθετήσει μια γραμμή λύσης των θεμάτων αυτών στο πλαίσιο των αμερικανικών σχεδιασμών για την ευρύτερη περιοχή και που εξυπηρετεί βεβαίως τα αμερικανικά συμφέροντα αλλά όχι κατ’ανάγκη και αυτά της χώρας. Σε πολιτικο-κομματικό επίπεδο η γραμμή αυτή της διαίρεσης διατρέχει οριζόντια ακόμη και τους κύριους πολιτικούς σχηματισμούς της χώρας, την ΝΔ, τον ΣΥΡΙΖΑ, και το ΠΑΣΟΚ. Σε επίπεδο κοινωνίας η διαίρεση είναι ακόμα βαθύτερη με τα ψηλότερα κοινωνικά στρώματα να στηρίζουν κατά κανόνα, αλλά όχι με απόλυτη ομοφωνία, την πολιτική της υπερεθνικής ελίτ και τα ευρύτερα λαϊκά στρώματα να είναι αντίθετα στην οποιαδήποτε απομείωση της εθνικής κυριαρχίας για την οποία έκανε κάποτε λόγο ο Κυριάκος Μητσοτάκης.
Απέναντι στην υπερεθνική ελίτ που υπερασπίζεται κατά κανόνα μεταπρατικά συμφέροντα υπάρχουν και κάποιες ελίτ που είναι αντίθετες και που εκφράζονται οριζόντια πολιτικά μέσα ακόμη και από τη ΝΔ. Παράδειγμα οι δύο πρώην πρωθυπουργοί Κώστας Καραμανλής και Αντώνης Σαμαράς που οι ιδέες τους δεν συμπίπτουν κατ’ανάγκη και στο κοινωνικό επίπεδο. Διεργασίες συντελούνται και στην ίδια την κοινοβουλευτική ομάδα του κυβερνητικού κόμματος, καθώς πολλοί βουλευτές δηλώνουν ότι θα καταψηφίσουν την οποιαδήποτε προσφυγή στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης. Γι’αυτό και έγινε λόγος για προσφυγή στο Διεθνές Δικαστήριο του Αμβούργου για την οποία δεν χρειάζεται η έγκριση της Βουλής των Ελλήνων.
Στις ανησυχίες και την κριτική που ασκείται στην κυβέρνησή του στα Ελληνοτουρκικά και το Κυπριακό, ο Μητσοτάκης δεν απάντησε ως υπεύθυνος πολιτικός αλλά με ειρωνείες χαμηλού επιπέδου, αφού μίλησε για «παλικάρια της φακής». Και ιδιοποιήθηκε την απόκρουση της προσπάθειας της Τουρκίας να «ξάγει» στο παρελθόν μια στρατιά μεταναστών από τον ΄Εβρο, κάτι που ήταν ασφαλώς το έργο των θεσμικών αμυντικών οργάνων του κράτους.
Τα συστημικά ΜΜΕ, οι οργανικοί διανοούμενοι του συστήματος και οι πολιτικοί του θέτουν συχνά το ερώτημα σε όσους είναι αντίθετοι στο σημερινό αμερικανικής και ΝΑΤΟϊκής έμπνευσης ελληνοτουρκικό διάλογο, αν η χώρα θα πρέπει να πάει σε πόλεμο με την Τουρκία και να διακόψει τις συνομιλίες. Πρόκειται για ένα ψευτοδίλημμα γιατί ασφαλώς δεν υπάρχει σώφρονας άνθρωπος που να είναι αντίθετος στον διάλογο και την ειρηνική επίλυση των διαφορών με την γείτονα χώρα. Η διαφορά έγκειται στους όρους με τους οποίους διεξάγεται ο διάλογος και οι οποίοι έχουν τεθεί από τους αμερικανικούς σχεδιασμούς και έχουν υιοθετηθεί από την υπερεθνική ελίτ την οποία πολιτικά εκπροσωπούν αυτή τη στιγμή ο Μητσοτάκης και το στενό του περιβάλλον.
Δεν είναι δυνατό να μην έχει γίνει καμία προετοιμασία νομική και πολιτική, για την επέκταση των ελληνικών χωρικών υδάτων στα 12 ναυτικά μίλια σύμφωνα με το Διεθνές Δίκαιο της θάλασσας και μάλιστα να υπονοείται ότι η χώρα θα ήταν δυνατό να αρκεστεί και στα 6 ναυτικά μίλια. Την ίδια ώρα άλλωστε που η Τουρκία παραβιάζει τη διακήρυξη των Αθηνών και μιλά καθημερινά για την «Γαλάζια Πατρίδα», την οποία εισήγαγε ακόμη και ως μάθημα στα τουρκικά δημοτικά σχολεία, μιλά για γκρίζες ζώνες στο Αιγαίο, για αμφισβήτηση της ελληνικής κυριαρχίας σε νησιά και βραχονησίδες, ενώ υπάρχουν και οι γνωστές προκλήσεις με όσα συνέβησαν στην Κάσο με την πόντιση του γνωστού καλωδίου και την καθημερινή αμφισβήτηση της ελληνικής κυριαρχίας στα ζητήματα της μουσουλμανικής μειονότητας στη Θράκη.
Υπάρχει ασφαλώς και το Κυπριακό για το οποίο η υπερεθνική ελίτ της Αθήνας και τα όργανά της κατηγορούν συνεχώς τους Κυπρίους ότι δεν αποδέχονται λύση στο Κυπριακό με νέες ακόμη παραχωρήσεις στην Άγκυρα και που παρουσιάζονται ως υποχωρήσεις στους Τουρκοκυπρίους και που στοχεύουν στη διάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας. Και στο Κυπριακό υιοθετείται η πολιτική των αμερικανικών σχεδιασμών στην Ανατολική Μεσόγειο και την ευρύτερη περιοχή.
Στην Ελλάδα η μόνη αξιόμαχη δύναμη που είναι αντίθετη στους αμερικανικούς σχεδιασμούς που υιοθετεί η υπερεθνική ελίτ είναι το ΚΚΕ, αλλά και μικρότερες ομάδες της Αριστεράς, όπως και διανοούμενοι, αναλυτές και δημοσιογράφοι διαφόρων πολιτικών αποχρώσεων, εκτός συστημικών ΜΜΕ. Ο Μητσοτάκης προσπαθεί να δώσει την εντύπωση ότι αντίθετη στην πολιτική του είναι μόνο η Άκρα Δεξιά. Αυτή όμως η Άκρα Δεξιά, μολονότι μπορεί να επωφελείται από όσα συμβαίνουν και όσα της εκχωρούνται στα εθνικά θέματα, δεν είναι ούτε ενωμένη ούτε και διαθέτει την αξιόπιστη πολιτική ηγεσία για μια σοβαρή πολιτική στα εθνικά θέματα. Δεν διαθέτει ούτε την Μελόνι της Ιταλίας, ούτε την Μαρί Λεπέν της Γαλλίας.
Σε ένα τελευταίο άρθρο του στην ναυαρχίδα της υπερεθνικής ελίτ, την «Καθημερινή», ο διευθυντής της εφημερίδας Αλέξης Παπαχελάς, υπερασπιζόμενος ουσιαστικά την σημερινή πολιτική της κυβέρνησης Μητσοτάκη, θέτει και ουσιαστικά ερωτήματα για την διαχρονική προετοιμασία της ελληνικής αποτροπής απέναντι στην Τουρκία. Αναφέρεται στα τεράστια κονδύλια που ξοδεύτηκαν αναποτελεσματικά για την άμυνα, το φάγωμά τους και τις μίζες, την ανυπαρξία πολεμικής βιομηχανίας,την διάλυση της πειθαρχίας και το ρουσφέτι στον στρατό, τη στενή κομματικοποίηση της ηγεσίας του, καθώς και για το άδειασμα του ελληνικού υπουργείου Εξωτερικών που θα έπρεπε να είναι το καθοδηγητικό όργανο της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής και ασφαλώς του ελληνοτουρκικού διαλόγου. Όλα γίνονται γράφει από ένα στενό κύκλο τεχνοκρατών, χαμηλού επιπέδου θα προσθέταμε εμείς, που κινείται γύρω από το Μαξίμου και παρακάμπτει τον θεσμικό ρόλο των αρμοδίων κρατικών οργάνων.( Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, 23.10.2024 )
Είμαστε βέβαια μακριά ακόμη από μια συμφωνία που θα οδηγούσε στην απομείωση της εθνικής κυριαρχίας αλλά οι ανησυχίες για όσα τεκταίνονται είναι πραγματικές και διατρέχουν ολόκληρη την ελληνική κοινωνία, μολονότι της επιβάλλονται άλλες προτεραιότητες που αφορούν την άμεση επιβίωσή της με τα θέματα της ακρίβειας που φτωχοποιούν μεγάλες μερίδες της, με το σύστημα υγείας που δεν εξυπηρετεί τις ανάγκες της, με το υπό διάλυση σύστημα παιδείας, με όλα όσα συμβαίνουν στο θέμα της ασφάλειας των πολιτών όπου αναπτύσσεται έντονα η μαφιόζικη πολιτική ανασφάλειας και μια σειρά από άλλα γεγονότα της καθημερινότητας που δυσκολεύουν τον πολίτη να αντιληφθεί και να αντιμετωπίσει τα θέματα της ευρύτερης εθνικής στρατηγικής για την επιβίωση του ελληνισμού.
*Πανεπιστημιακός, συγγραφέας, ποιητής. stephanos.constantinides@gmail.com
Από τις Εκδόσεις «ΒΑΚΧΙΚΟΝ» κυκλοφορεί η ποιητική του συλλογή «μετα-ΛΕΞΗΜΑΤΑ»
