Όσοι επικρίνουν τις διαμαρτυρίες του απλού κόσμου που δεν δέχεται την απόφαση του δικαστηρίου για τον Οδυσσέα Μιχαηλίδη είναι γιατί δεν θέλουν να δουν αυτό που ο απλός πολίτης από διαίσθηση και ένστικτο αντιλαμβάνεται, την έλλειψη μέτρου στην απόφασή τους.
Δυστυχώς όσο αριστοτεχνικά τέλειο και αν είναι το πιάσιμο του ποδιού του άλλου, δεν είναι απονομή δικαιοσύνης. Είναι παγίδευση, κάτι πολύ ανάρμοστο για σοφούς και εγνωσμένου κύρους δικαστές. Αυτό αντιλαμβάνεται ο πολίτης με την απόφαση του Δικαστηρίου. Γι’ αυτό και δεν δέχθηκε την απόφασή τους. Όχι γιατί δεν μπορεί να διαβάσει την απόφαση των 209 σελίδων για να πειστεί για την ορθότητά της, όπως μας καλεί ο Γενικός Εισαγγελέας, αλλά γιατί μια νομότυπη απόφαση δεν σημαίνει ότι είναι δίκαιη.
Αυτό που δεν μπορούν να αντιληφθούν οι δικαστές και όσοι τους υποστηρίζουν είναι ότι αν ο Οδυσσέας ξεπέρασε κάποιες γραμμές στη συμπεριφορά του, εξαιτίας κυρίως του υπερβάλλοντα ζήλου του, αυτοί τις ξεπέρασαν στο πολλαπλάσιο με την απόφασή τους. Η έλλειψη μέτρου, αντικειμενικότητας και συνείδησης του ρόλου και της αποστολής του, και όλα τα άλλα με τα οποία χαρακτηρίζουν τη συμπεριφορά του Οδυσσέα, ταιριάζουν πολύ περισσότερο στους ίδιους και την απόφασή τους. Η εμπάθεια με την οποία τον κατηγορούν μπορεί να αποδοθεί στους ίδιους, που αρνήθηκαν να δουν το μεγάλο κάδρο. Η ισοπεδωτική και καταπελτική απόφαση ήταν η δική τους έλλειψη μέτρου. Με το να μη λάβουν υπόψη το ότι υπερασπιζόταν την ανεξαρτησία της υπηρεσίας του, την πρόσβαση στις πληροφορίες ή άλλα γεγονότα που δικαιολογούσαν την «άκομψη» συμπεριφορά του Γενικού Ελεγκτή σε κάποιες περιπτώσεις, δείχνει δυστυχώς την ίδια έλλειψη ευθυκρισίας την οποία του προσάπτουν.
Αυτό που αντιλαμβάνεται ο απλός κόσμος είναι ότι ακόμα και αν έκανε κάποια λάθη ή αστοχίες ο Οδυσσέας Μιχαηλίδης, με τίποτε αυτή η συμπεριφορά δεν ενέπιπτε στον μόνο ορισμό που υπήρχε της ανάρμοστης συμπεριφοράς, δηλαδή «τόσο κακή και τόσο μεμπτή που να καθιστά τον αξιωματούχο ακατάλληλο». Οι 8 δικαστές τράβηξαν πολύ τα 15 σημεία για να χωρέσουν στον μόνο ορισμό της ανάρμοστης συμπεριφοράς. Αν ήθελαν πραγματικά να προστατεύσουν τους θεσμούς, όπως διατείνονται, και να φανούν ότι είναι αντικειμενικοί και δίκαιοι στην αντιπαράθεση και τον πόλεμο των δύο θεσμών, ίσως να βοηθούσε μια απόφαση-δήλωση ότι επειδή δεν είναι ξεκάθαρο τι είναι ανάρμοστη συμπεριφορά, ορίζουμε επακριβώς τον όρο από τώρα και στο εξής, και προειδοποιούμε όλους τους θεσμούς ότι θα είμαστε πολύ αυστηροί σε όποιον αξιωματούχο περάσει αυτά τα όρια.
Δυστυχώς δεν έδειξαν την αυτοσυγκράτηση και τον αυτοπεριορισμό που ζητούσαν από τον Οδυσσέα. Η μονομέρειά τους ήταν τόσο εμφανής, που αντί να ενισχύσουν τους θεσμούς, επέτειναν ακόμα περισσότερο τη δυσπιστία και την καχυποψία του κόσμου. Όταν, με τόση ατιμωρησία γύρω μας, τιμωρείς τον μόνο αξιωματούχο που αποδεδειγμένα πολέμησε τη διαφθορά, έστω και με λάθη, φανερά έχεις έλλειψη ευθυκρισίας, όσες νομολογίες και να παρουσιάσεις.
*Εκπαιδευτικός
