Κάθε τόσο επανέρχεται στην επικαιρότητα το θέμα των πολλαπλών συντάξεων τις οποίες φυσικά απολαμβάνουν μόνο πολιτικοί αξιωματούχοι. Όπως υποστήριξα και σε προηγούμενα άρθρα, οι πολλαπλές συντάξεις είναι ένα θέμα που θα μπορούσε να λυθεί εν μια νυκτί, αλλά «συζητείται» για χρόνια και δεν πρόκειται να επιλυθεί, επειδή ακριβώς επηρεάζει τις τσέπες αυτών που θα πάρουν τις αποφάσεις, δηλαδή των πολιτικών και ιδιαίτερα των βουλευτών.
Η πιο απλή λύση για τις συντάξεις των διαφόρων πολιτικών αξιωματούχων είναι να ισχύει ό,τι ισχύει για τον κάθε κοινό, τον κάθε θνητό εργαζόμενο: Η σύνταξη να υπολογίζεται με βάση το σύνολο των εισφορών στο Ταμείο Κοινωνικών Ασφαλίσεων, ανεξαρτήτως εργοδότη, ή θέσης που κατείχε. Αν δηλαδή κάποιος εργάζεται στον ιδιωτικό τομέα, μετά διοριστεί στον δημόσιο, στη συνέχεια εκλεγεί δήμαρχος, μετά βουλευτής και στο τέλος διοριστεί υπουργός, θα πρέπει να παίρνει πέντε συντάξεις; Γιατί να μην προστίθενται οι συνολικές του εισφορές στο Ταμείο Κοινωνικών Ασφαλίσεων και αναλόγως των εισφορών του να παίρνει μία σύνταξη;
Δεν γνωρίζω πότε ακριβώς υιοθετήθηκε ο νόμος για τις πολλαπλές συντάξεις των πολιτικών αξιωματούχων. Με βάση αυτόν, οι αείμνηστοι πρόεδροι της Δημοκρατίας, Σπύρος Κυπριανού, Γλαύκος Κληρίδης και Τάσσος Παπαδόπουλος, θα δικαιούντο βουλευτική, υπουργική και προεδρική σύνταξη, οι δε Γιώργος Βασιλείου, Δημήτρης Χριστόφιας και Νίκος Αναστασιάδης, βουλευτική και προεδρική σύνταξη. Παράλληλα, πολλοί πρώην υπουργοί, που υπήρξαν και βουλευτές, επίσης απολαμβάνουν δύο συντάξεις, συν εκείνη των Κοινωνικών Ασφαλίσεων.
Ωστόσο, η αντιπολίτευση επικεντρώνει τελευταίως την κριτική της στον Πρόεδρο Χριστοδουλίδη λόγω της σύνταξης που του καταβάλλεται ως πρώην δημόσιος υπάλληλος. Ξεχνούν, όμως, κάτι: το νόμο αυτό τον ψήφισε η Βουλή, ασχέτως αν δεν είναι η παρούσα. Είναι λένε, νόμιμο, αλλά δεν είναι ηθικά σωστό. Συμφωνώ. Ως θέμα αρχής, έπρεπε να ζητήσει να σταματήσει να του καταβάλλεται η σύνταξη του δημοσίου. Από την άλλη, όμως, είναι ηθικά και δεοντολογικά σωστό, να αποποιείται ολόκληρου του μισθού της, η σύζυγος του Προέδρου Χριστοδουλίδη, με αρνητικό συνεπακόλουθο τη μείωση των συνταξιοδοτικών της ωφελημάτων, να αφήνει τη καριέρα της και την ανέλιξή της και να εργάζεται δωρεάν; Αυτό δεν το σχολιάζει κανείς.
Για ΟΛΟΥΣ ανεξαιρέτως τους βουλευτές, όμως, τίθενται εξαιρετικά σοβαρά ηθικά θέματα:
α) Όποιος/α υπηρετήσει μία θητεία στη Βουλή, παίρνει μηνιαία σύνταξη ύψους 1.352 ευρώ στα 60 του/της, χωρίς να εισφέρει έστω και ένα σεντ στις Κοινωνικές Ασφαλίσεις!!! Και αν υπηρετήσει δύο θητείες, η σύνταξη αυξάνεται στα 3.306 ευρώ τον μήνα. Αφού δεν συνεισφέρουν έστω και ένα σεντ γιατί να δικαιούνται τέτοιες συντάξεις; Πόσες δεκάδες χιλιάδες συμπατριώτες μας του ιδιωτικού τομέα, με εισφορές στις Κοινωνικές Ασφαλίσεις για 40 χρόνια, παίρνουν τέτοιου ύψους συντάξεις; Είναι ηθικά σωστό αυτό;
β) Για μια θητεία στη Βουλή, οι βουλευτές παίρνουν ένα εφάπαξ ποσό ύψους 75 χιλιάδων ευρώ, ενώ για δύο θητείες το εφάπαξ εκτοξεύεται στις 185 χιλιάδες ευρώ. Με βάση ποια λογική; Με βάση ποια ηθική;
γ) Οι βουλευτές παίρνουν μηνιαίο οδοιπορικό επίδομα ύψους 580 ευρώ το μήνα, ακόμα και τους μήνες που είναι κλειστή η Βουλή. Γιατί; Ποιοί άλλοι εργαζόμενοι παίρνουν οδοιπορικά για να πάνε στη δουλειά τους;
δ) Οι βουλευτές παίρνουν μηνιαίο μισθό ύψους €3.640, (συν επίδομα παραστάσεως ύψους €1.945, επίδομα γραμματειακής υποστήριξης ύψους 1.025 ευρώ, παρόλο που έχουν κοινοβουλευτικούς συνεργάτες που πληρώνονται από το κράτος), αλλά δεν γίνεται καμία αποκοπή εισφορών στις Κοινωνικές Ασφαλίσεις, διότι, άκουσον άκουσον, τα χρήματα που παίρνουν από τη Δημοκρατία, συμπεριλαμβανομένων των επιδομάτων, δεν θεωρούνται μισθός, αλλά αποζημίωση! Είναι ηθικά σωστό αυτό;
Γι’ αυτό, ας αρχίσουν οι βουλευτές και οι βουλεύτριες να φροντίσουν τα του οίκου τους πρώτα. Και καλό είναι να εφαρμόσουν την ρήση του Τζον Κέννεντυ «Μην ρωτάς τί μπορεί να κάνει για εσένα η χώρα σου. Ρώτα τί μπορείς να κάνεις εσύ γι’ αυτή» και όχι το αντίθετο.
