Αν και έχει περάσει μίσος αιώνας, 50 χρόνια μετά, ζωντανές παραμένουν οι μνήμες των εκτοπισμένων κατοίκων της Μόρφου που διασκορπίστηκαν σε διάφορες περιοχές της Κύπρου αλλά και στο εξωτερικό.
Τον Αύγουστο του 1974, η τουρκική εισβολή που αποτελεί μια πράξη βαρβαρότητας και κατάφορης αδικίας, οδήγησε στην κατάληψη της αγαπημένης μας Μόρφου, αναγκάζοντας τους κατοίκους της να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους, αφήνοντας πίσω τους περιουσίες, αναμνήσεις και τις πληγές της κατοχής. Οι άλλοτε πολυσύχναστοι δρόμοι της, που κάποτε έσφυζαν από ζωή παρέμειναν άδειοι και έρημοι. Η εύφορη γη της, με τους πλουσίους πορτοκαλεώνες που αποτελούσε κόσμημα του κυπριακού τοπιού, η γη που με τόσο κόπο και μόχθο οι κάτοικοί της την καλλιεργούσα και, αυτή τους αντάμειβε με τους πλουσίους καρπούς της, προσφέροντάς τους μια άνετη και αξιοπρεπέστατη ζωή, σήμερα παραμένει βουβή και σκλαβωμένη στον κατακτητή αναμένοντας τη λύτρωση.
Η Μόρφου, μια πόλη με πλούσια ιστορία που ξεκινά από τους αρχαίους και βυζαντινούς χρόνους, όπως αποτυπώνεται σε πληθώρα συγγραμμάτων, μια πόλη με προσήλωση στην πρόοδο και στην πνευματική προκοπή, μια προσήλωση που αντανακλάται από τα σχολεία της πόλης τα οποία αποτέλεσα κέντρα εκπαίδευσης και διαμόρφωσης της κοινωνίας, ωστόσο, πενήντα χρόνια μετά τα ιστορικά μνημεία της Μόρφου, οι εκκλησίες της και τα σχολεία της βρίσκονται σε θλιβερή κατάσταση. Η αμέλεια και η καταστροφή, ο εκτουρκισμός και η αλλαγή χρήσης τους έχει δυστυχώς αλλοιώσει τον πολιτιστικό και ιστορικό χαρακτήρα της πόλης μας.
Σε αυτές τις μέρες, οι μνήμες μας τρέχουν στις μαύρες και θλιβερές επετείους του τόπου μας, οι σκέψεις μας τρέχουν στην ανθρώπινη τραγωδία που βίωσε ο τόπος μας με τις ζωές που χάθηκαν, τους αγνοούμενους, τους ανθρώπους που βίωσαν τη βαρβαρότητα του Τούρκου εισβολέα, τους ανθρώπους που εκδιωχθήκαν βίαια από τα σπίτια και τον τόπο τους.
Πέρασαν 50 χρόνια. Εκείνοι οι άνθρωποι που κοπίασαν και μόχθησαν για να δημιουργήσουν την ομορφιά της σκλαβωμένης μας πατρίδας, έφυγαν με τον πόνο, τον καημό και το παράπονο γιατί ποτέ δεν μπόρεσα να κάνουν το όνειρό τους πραγματικότητα και να βρεθούν και πάλι στα αγαπημένα τους μέρη. Γιατί δεν μπόρεσα να νοιώσουν το απαλό χώμα του Τόπου τους να τους σκεπάζει.
Παρόλες όμως τις δυσκολίες και κακουχίες το πνεύμα της αγαπημένης Μόρφου δεν έσβησε ποτέ. Η μνήμη της Μόρφου παραμένει ζωντανή και δυνατή αρνούμενη να σβήσει γιατί είναι ριζωμένη βαθιά στην ψυχή μας. Η μνήμη της Μόρφου αναβιώνει μέσα από τις προσπάθειες διατήρησης των πολιτιστικών στοιχείων, τις εκδηλώσεις και τις πρωτοβουλίες που προωθούν την ιστορία και την κληρονομιά της.
Πένητα χρόνια μετά, η Μόρφου στέκει ως ένα ζωντανό μνημείο αντίστασης και ελπίδας για ελευθερία και δικαιοσύνη. Αν και οι πληγές μπορεί να παραμένουν ανοιχτές, η ελπίδα για επιστροφή παραμένει ισχυρή. Οι νέες γενιές, που δεν έζησα τα γεγονότα του 1974 και, που μεγάλωσαν με τις αφηγήσεις των γονιών και των παππούδων τους συνειδητοποιούν την αξία της επιστροφής και καλούνται σήμερα να διατηρήσουν ζωντανή στη μνήμη τους την αγαπημένη μας Μόρφου. Η συμβολή τους είναι ζωτικής σημασίας.
Καλούνται να συνεχίσουν με τη σύγχρονη οπτική τους τον αγώνα για μια δίκαιη λύση που θα επανενώσει το νησί μας, θα αποκαταστήσει της δικαιοσύνης και θα πέτυχουμε το στόχο μας, που δεν είναι άλλος από την επιστροφή μας στην αγαπημένη μας πόλη και να ζήσουμε ξανά εκεί που ανήκουμε.
