Αν ο λαός μας δεν μπορεί ν’ αντλήσει απ’ τα δεινά του,/ τότε του δόθηκε άδικα μια τέτοια τραγωδία, γράφει ο καταξιωμένος ποιητής μας Κυριάκος Χαραλαμπίδης στο εμβληματικό του έργο Αμμόχωστος Βασιλεύουσα, που μελοποίησε ο αείμνηστος Μάριος Τόκας.
Σοφός ο λόγος του ποιητή, ο οποίος ουδόλως υπονοεί ότι δίκαια έχουμε υποστεί την τραγωδία του 1974 ως από θεού ή άλλης αιτίας τιμωρία για τα «ανομήματά μας». Αντίθετα, ο ποιητής υπονοεί, με τη δύναμη του ποιητικού λόγου πως οφείλουμε να «αντλήσουμε» απ’ τα δεινά μας! Να εξαγάγουμε δηλαδή τα αναγκαία διδάγματα, να μάθουμε με άλλα λόγια από τα τραγικά μας πάθη (παθήματα) και λάθη, ώστε να μην τα επαναλάβουμε και να μην υποστούμε ξανά τα ίδια ή και χειρότερα δεινά και νέες εθνικές τραγωδίες.
Για να επιτευχθεί όμως αυτό, που σαφώς δεν έχει γίνει, αν και έχει παρέλθει ήδη μισός αιώνας, οφείλουμε απαξάπαντες να αποδεχθούμε την ιστορική αλήθεια για όσα τραγικά και ολέθρια για τον τόπο και τον λαό μας συνέβησαν εκείνο το μαύρο καλοκαίρι του 1974, να τα καταγράψουμε στα σχολικά βιβλία, να τα διδάξουμε στα παιδιά μας και ν’ αφήσουμε επιτέλους πίσω μας όσα μας στοιχειώνουν και μας διχάζουν, για να βαδίσουμε προς το μέλλον με σταθερά και στέρεα βήματα. Γιατί, όπως πολύ ορθά έχει λεχθεί και είναι ιστορικά τεκμηριωμένο, λαοί οι οποίοι αγνούν ή ξεχνούν την Ιστορία τους είναι καταδικασμένοι να την ξαναζήσουν, με ό,τι αυτό μπορεί να σημαίνει και να συνεπάγεται.
Είναι ανεπίτρεπτο και ιστορικά παράδοξο να μιλάμε για τα πενηντάχρονα της εισβολής και να οργανώνουμε στα σχολεία μας εκδηλώσεις καταδίκης της τουρκικής εισβολής και της συνεχιζόμενης παράνομης κατοχής του βόρειου τμήματος του νησιού μας, χωρίς να κάνουμε οποιαδήποτε αναφορά στη γενεσιουργό αιτία. Κι αυτή δεν ήταν άλλη από το προδοτικό πραξικόπημα της 15ης Ιουλίου 1974, που οργάνωσαν η ξενοκίνητη Χούντα των Αθηνών και η «δική μας» εγκληματική οργάνωση ΕΟΚΑ Β’, ανοίγοντας διάπλατα τις κερκόπορτες για να εισβάλει στο νησί μας ο τουρκικός Αττίλας, να ρημάξει, να σκοτώσει, να βιάσει και να κατακτήσει τη μισή σχεδόν πατρίδα μας, που παραμένει μοιρασμένη και τουρκοκατεχόμενη εδώ και πενήντα χρόνια.
Πρόκειται για τη μεγαλύτερη τραγωδία και συμφορά που γνώρισε ο τόπος και ο λαός μας στη σύγχρονη Ιστορία του, τις συνέπειες της οποίας βιώνουμε ως σήμερα: προσφυγιά, αγνοούμενοι, εγκλωβισμένοι, συνεχιζόμενη τουρκική κατοχή, δημογραφική αλλοίωση- σταδιακή τουρκοποίηση των κατεχομένων και τόσα άλλα δεινά. Κι ο λαός δεν μπορεί να ξεχάσει και να δώσει άφεση αμαρτιών στους ένοχους της μεγάλης αυτής τραγωδίας αν δεν επέλθει η κάθαρση της τραγωδίας. Κι η κάθαρση μπορεί να επέλθει μόνο αν λάμψει επιτέλους η ιστορική αλήθεια και γίνει βίωμα των παιδιών και των νέων μας και αν σταματήσομε ως πολιτική ηγεσία να διαιωνίζουμε τη στρέβλωση και την παραχάραξη της Ιστορίας αποδίδοντας τιμές σε πραξικοπηματίες και άτομα που συνέβαλαν στην μεγάλη αυτή τραγωδία και τον όλεθρο. Από καταβολής κόσμου και αφότου οι αρχαίοι Έλληνες ανακάλυψαν και εφάρμοσαν τη Δημοκρατία πριν από δυόμισι χιλιάδες χρόνια, όσοι υπονομεύουν τη δημοκρατία κι όσοι την καταλύουν στρέφοντας τα όπλα ενάντια στην πατρίδα τους, έχουν όνομα και επίθετο: Είναι προδότες της πατρίδας τους και ένοχοι εσχάτης προδοσίας. Και καμιά τιμή δεν τους ανήκει και πουθενά στον κόσμο δεν τους απονέμεται.
Αντίθετα, τιμωρούνται παραδειγματικά, σαπίζουν στις φυλακές και καταδικάζονται από τον λαό και την Ιστορία στην αιώνια καταισχύνη και απαξίωση. Κι οφείλουμε, μισό αιώνα από τη μεγάλη προδοσία και την πρωτόγνωρη τραγωδία του 1974, να πούμε επιτέλους τα πράγματα με τ’ όνομά τους και να σταματήσουμε να βεβηλώνουμε τη μνήμη των ηρώων μας, που θυσιάστηκαν για την προάσπιση της δημοκρατίας και της ελευθερίας της δύσμοιρης μοιρασμένης πατρίδας. Κι υπάρχει τρόπος να ομονοήσομε και να επέλθει η κάθαρση της τραγωδίας.
Ας συστήσει επιτέλους ο Πρόεδρος την εξαγγελία του για «Επιτροπές Αλήθειας», τις οποίες πιο πολύ εμείς τις χρειαζόμαστε!
*Φιλόλογος-συγγραφέας
