Πολύ πριν αποφασιστεί η διενέργεια των τελευταίων πολλαπλών επιλογών εκλογών, από τις σελίδες της αρθρογραφίας μου μαρτυρείται η επισήμανση ότι η πολιτική κούρασε τον λαό, τον απογοήτευσε και του προκάλεσε θυμό.
Διαπίστωσα ότι η κούραση 65 χρόνων, από συστάσεως κράτους και οι πολιτικές συμπεριφορές μπορεί να ήταν δικαιολογημένες αιτίες δυσφορίας, αλλά λόγω φοβίας από τον ηγετικό αυταρχισμό πνίγονταν στη σιωπή ή τις εν κρυπτώ μεμψιμοιρίες και προειδοποιούσα ότι θα ερχόταν η στιγμή που η αντίσταση του κόσμου θα εκδηλωνόταν δυναμικά σαν αγανάκτηση και αντίδραση. Και τα γεγονότα της 9ης Ιουνίου 2024 επιβεβαίωσαν και τις διαπιστώσεις και τις ανάγκες. Και πέραν τούτων το αποτέλεσμα των τότε εκλογών, συνιστούσε τεκμήριο της χρόνιας απογοήτευσης που μετουσιώθηκε σε λαϊκή αγανάκτηση που διαδηλώνεται πολύτροπη καθημερινά, με γοερές εσωκομματικές αντιδράσεις και αμφισβητήσεις που ανατρέπουν την συνήθη εξέλιξη της πολιτικής ζωής.
Τούτων δεδομένων προκύπτουν επείγουσες υποχρεώσεις που δεν καλύπτονται από τις προσπάθειες αιτιολογίας του συσσωρευμένου όγκου των μοιραίων λαθών που έσυραν την εξουσία να κατέλθει στη βαθμίδα της ανιστόρητης ηθικής κατάπτωσης, να εκλιπαρεί συνομιλίες με τον εκπρόσωπο της κατοχικής τουρκοκρατίας και την μη ομολογουμένη αναγνώριση του οργάνου της Άγκυρας σαν «προέδρου» ενός ανύπαρκτου κρατιδίου ίσης παρουσίας του παρακράτους με το επίσημο αναγνωρισμένο κράτος! Είναι κατάντια αυτοεξευτελισμού και αυτοαναίρεσης της συμβατικής εξουσίας που επικυρώθηκε διεθνώς και υποδηλοί πολιτική κάλυψη της πολεμικής επιβολής της τουρκικής επέμβασης και της παράνομης στρατιωτικής κατοχής του 37% των εδαφών της Κυπριακής Δημοκρατίας. Οπότε αβιάστως εξάγεται το νομικά φυσιολογικό συμπέρασμα ότι χρειάζεται άμεση αντίσταση ηθικής και νομικής αποκατάστασης των διασαλευομένων πραγμάτων, δια της επιβολής της εννόμου τάξεως και της προς τούτο κινητοποίησης της διπλωματικής υπηρεσίας, για την καταδίκη των κατοχικών επιδιώξεων και την πρυτάνευση των αρχών, των ψηφισμάτων και των εξουσιών του ΟΗΕ, με ταυτόχρονη επικράτηση των Ευρωπαϊκών αξιών της Ενωμένης Ευρώπης.
Ας αφήσουν, λοιπόν, τα παλαιοκομματικά εφευρήματα της περιόδου της πολιτικής ανωριμότητας μετά την άδικη οπισθοχώρηση της πολιτικής και την επικράτηση του απολίτικου αυταρχισμού των άδικων μετεπαναστατικών εξουσιών και των δράσεων εναντίον των ασυμβίβαστων αγωνιστών. Προβάλλει δε κοινό χρέος η αξίωση αναπροσαρμογής της πολιτικής μας έκφρασης στα διπλωματικά φόρα, ώστε να πείσουμε ότι η Τουρκία και τα εξαρτήματά της υποσκάπτουν την κρατική υπόσταση της πολιτείας μας και καταβυθίζουν μανιωδώς την ιστορική υπόσταση της Δημοκρατίας της Κύπρου, η οποία επιζεί αιμάσσοντας 65 χρόνια τρομοκρατικών συνωμοσιών και πολεμικών επεμβάσεων, από την τουρκική θηριωδία και την τυχοδιωκτική επιβουλή της μειοψηφίας που γεννήθηκε αρπακτικά και με εχθρική πολιτική κάλυψη, από χώρα απόλυτα ταυτισμένη με την προαιώνια βαρβαρική εκμετάλλευση των αποικιοκρατούμενων λαών, από τα αιμάτινα ποτάμια των οποίων οικοδόμησε την πολιτικοοικονομική και πολιτιστική της παρουσία στην ιστορία του κόσμου.
Είναι οφειλή της απομένουσας όρθιας πολιτικής ζωής, να αποπλύνει την χλεύη από το πρόσκαιρο εκλογικό φαινόμενο που την γελοιοποίησε, να αποσύσει από τους υποκλινείς ώμους της τα επικαλύμματα του χλευασμού και να διεκδικήσει εν ονόματι της ελληνικής ιστορίας του Λαού μας την αξιοπρέπειά της στην δαιδαλώδη αναζήτηση της διαδρομής της. Επειδή τίποτα δεν μπορεί να σταθεί αεροτραμπαλιζόμενο από τους ανέμους της αδιαφορίας που την οδήγησαν στην κατάντια να εμφανίζεται έρμαιο των φαντασιώσεων οποιουδήποτε σαλταδόρου στον δημόσιο βίο, χωρίς πολιτικό υπόβαθρο, χωρίς κοινωνικές αξίες, χωρίς νοήμονες επιδιώξεις, χωρίς προγραμματισμό πορείας, με μόνο ευφάνταστο ανώριμο παρασυρμό τον άβουλο αυθορμητισμό και την επιπόλαιη αντίκριση της ύπαρξης από τη ματιά της πλάκας και της παιδαριώδους κοροϊδίας του φιλοπαίγμονος ακροατηρίου που θυματοποιείται από τη διεθνή ελεεινολογία, μαζοχιστικά απογυμνωμένο από τον σεβασμό των ανθρώπων.
Αυτές τις μέρες, επετειακές απογοητεύσεων από τις αλλεπάλληλες αρνήσεις των «Μητροπολιτικών» κυβερνήσεων ενός αιώνα (1912- 2024), της άφιξης του Πρωθυπουργού Κωνσταντίνου Μητσοτάκη στην κατ’ εξακολούθηση περιθωριούμενη νότια άκρη του Έθνους, αλλά και της προωθημένης από τον Πρόεδρο Νίκο Χριστοδουλίδη, επιτυχούς, επί τέλους, πολιτικής της Λευκωσίας, στη διεθνή σκηνή, προβάλλει επιτακτικότερη η υποχρέωση αλλαγής τακτικής της Αθήνας ώστε να καταστεί αδιαμφισβήτητη η ελλαδική συμπαράσταση στην Κύπρο.
Βέβαια είναι απαράβατη ανάγκη η κατανόηση όλων των οργανωμένων συνόλων της Ελληνικής κοινωνίας της Κύπρου του γεγονότος του προκαλούμενου αυτοχλευασμού, της γελοιοποίησης και της αναξιοπρέπειας του σύγχρονου κόσμου μας από τα δεδομένα της 9ης Ιουνίου 2024. Και αποτελεί κοινή υποχρέωση η ταχύτατη επανόρθωση της ιστορικής πια κατάπτωσης των μοιραίων εκλογών που εξέθεσαν και διακωμώδησαν μια εποχή διαδοχής των ηρωισμών της κοινωνίας μας και των γεγονότων που ιστόρησαν τον διεθνή θαυμασμό, έναντι μιας δράκας Ελλήνων που συνάρπασαν τον πολιτισμό της εποχής μας, της δεκαετίας του ’50. Και ιδιαίτερα βαρύ το χρέος της Μητρός Πατρίδος αλλά και όσων φιλοδοξούν να μας πείσουν ότι αξίζουν την ψήφο μας για να κυβερνήσουν τη δύσμοιρη πατρίδα που διακωμωδούν η ανευθυνότητα και οι φαντασιώσεις της ατομικής ελαφρότητας και της έκθεσης της επιβαλλόμενης σοβαρότητας των κρίσιμων καιρών που διερχόμεθα.
*Πρόεδρος των Συνδέσμων Αγωνιστών ΕΟΚΑ.
