Είναι εκπληκτικό γιατί εδώ και σχεδόν δύο μήνες το κύριο, αν όχι το μοναδικό θέμα που απασχολεί την ελληνική κοινωνία είναι το θέμα του γάμου ομόφυλων/ομοφυλόφιλων ζευγαριών. Και το «δικαίωμά» τους για τεκνοθεσία. Πολιτικοί και πολιτειακοί άρχοντες, υπουργοί, αρχηγοί κομμάτων, βουλευτές, πανεπιστημιακοί και νομικοί, αλλά και τα έντυπα και ηλεκτρονικά μέσα επικοινωνίας, δεν έχουν τίποτε άλλο να ασχοληθούν παρά μόνο με το γάμο μεταξύ ομοφύλων/ομοφυλοφίλων. Μια ολόκληρη χώρα φαίνεται να μην έχει κανένα άλλο πρόβλημα να ασχοληθεί. Ούτε για την ακρίβεια, ούτε για το μεγάλο θέμα της παράνομης μετανάστευσης, ούτε για την κακοκαιρία που πλήττει πολλά μέρη της χώρας. Παρά μόνο με το γάμο μεταξύ ομόφυλων ή ομοφυλόφιλων και το «δικαίωμά» τους να υιοθετούν παιδιά.
Δεν είμαστε ειδικοί επί του θέματος. Ούτε κοινωνιολόγοι ούτε νομικοί ούτε ψυχολόγοι ούτε καθηγητές πανεπιστημίων για να έχει η άποψή μας επιστημονικό βάρος. Παρά μόνο απλοί πολίτες που ακούμε και καταγράφουμε την καθημερινότητα. Και μια και για το θέμα τούτο προβάλλονται τόσο πολύ τα ανθρώπινα δικαιώματα– ομόφυλων και ομοφυλόφιλων περιλαμβανομένων – έχουμε νομίζω και εμείς το ίδιο δικαίωμα να εκφράσουμε τις απόψεις μας χωρίς φόβο και προκατάληψη. Με τον κίνδυνο, βέβαια, να εισπράξουμε βρισίδι του άλλου κόσμου. Και να χαρακτηριστούμε οπισθοδρομικοί και σκοταδιστές. Και όχι ανοικτόμυαλοι και προοδευτικοί όπως αυτοί.
Η ομοφυλοφιλία, είτε αυτή έχει τις ρίζες της σε γενετικούς λόγους είτε σε περιβαλλοντικούς, είτε και στους δύο, είναι και ήταν από αρχαιοτάτων χρόνων μια υπαρκτή κατάσταση στην ανθρώπινη κοινωνία. Πέρασε όμως η εποχή – και ευτυχώς που πέρασε – που η σοδομία χαρακτηριζόταν ως ποινικό αδίκημα και ετιμωρείτο σύμφωνα με τη σχετική νομοθεσία. Σήμερα οι ομοφυλόφιλοι έχουν, και ορθά έχουν, την ανοχή και την κατανόηση της κοινωνίας. Και αν θέλουν να ζουν μαζί κάτω από την ίδια στέγη δεν μας πέφτει λόγος. Γι’ αυτό και η πολιτεία επινόησε το Σύμφωνο Συμβίωσης για να αισθάνονται άνετα στις «πορείες περηφάνειας» που διοργανώνουν.
Οι υπέρμαχοι του γάμου και του δικαιώματος τεκνοθεσίας από ομόφυλα/ομοφυλόφιλα ζευγάρια προβάλλουν το επιχείρημα ισότητας και ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Αυτό είπε και η έντιμη υπουργός Εσωτερικών της Ελλάδας κ. Νίκη Κεραμέως στη συνέντευξή της στο ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΟ. Δεν αμέλησε, βέβαια, η κ. υπουργός να αναφέρει ότι το θέμα του γάμου μεταξύ ομόφυλων/ομοφυλόφιλων ήταν προεκλογική εξαγγελία του πρωθυπουργού. Η όλη υπόθεση, δηλαδή, συναρτάται με τις ψήφους που διαθέτει η κοινότητα ΛΟΑΤΚΙ και όχι με τις αρχές της ισότητας και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Αυτό εξηγείται άλλωστε και από την παρουσία υψηλά ιστάμενων πολιτικών παραγόντων κατά της συγκεντρώσεις και πορείες «υπερηφάνειας» που διοργανώνουν.
Αν κάποιοι που παριστάνουν τους προοδευτικούς οχυρώνονται πίσω από την ισότητα και τα ανθρώπινα δικαιώματα, που τόσο βάναυσα κακοποιούν προτάσσοντας ότι είναι απαράβατο ανθρώπινο δικαίωμα να δικαιούνται τα ομόφυλα και ομοφυλόφιλα ζευγάρια να συνάπτουν γάμο και να υιοθετούν παιδιά, ένα έχουμε να πούμε. Να επιμένει μια μικρή μειονότητα να βάζει τους κανόνες και τους θεσμούς λειτουργίας της ανθρώπινης κοινωνίας πάει πολύ. Δεν είναι τα παιδιά κατοικίδια για να παίζει ένας μαζί τους. Πού πάει το ανθρώπινο δικαίωμα κάθε παιδιού να έχει «κατά φύσιν» πατέρα και μητέρα; Και όχι πατέρα και πατέρα ή μητέρα και μητέρα; Με ποια πρότυπα θα αναλάβουν όταν ενηλικιωθούν τον κομβικό ρόλο του πατέρα και της μητέρας ή του/της συζύγου που συγκροτούν τα «κατά φύσιν» θεμέλια της κοινωνίας;
