«Προς Σαγηνευθέντας» από τον Γιώργο Σέρτη

Φιλόλογος, χρονογράφος, αρθρογράφος με όλα τα γράμματα κεφαλαία. Ο λόγος για τον αείμνηστο Γιώργο Ξενοφώντος – Σέρτη που έφυγε από τη ζωή πρόσφατα σε ηλικία 75 χρονών. Τεράστια απώλεια για τον κόσμο των γραμμάτων και της παιδείας. Τεράστια απώλεια για την Κύπρο και την ελευθερία του λόγου. Γνήσιος, ειλικρινής, τίμιος και αυθεντικός. Δεν κρύφτηκε ποτέ. Μια ζωή λεωφόρος. Μια ζωή υπηρέτησε το φως και την αλήθεια.

Η πολύχρονη εκπαιδευτική παρουσία του στο ακριτικό Λύκειο της Παλλουριώτισσας αποτελεί σύμβολο αντίστασης, άμυνας και ιστορίας. Τον γνώρισα εκεί πριν πολλά χρόνια ως δάσκαλο των παιδιών μας. Κατά καιρούς, κυρίως τηλεφωνικά τα λέγαμε. Είχαμε μια πολύχρονη αμοιβαία εκτίμηση, ενώ για χρόνια μας ένωνε κάθε πρωί εκείνο το κορυφαίο μονόστηλο στον «Φιλελεύθερο». Εκείνος να γράφει και εμείς να διαβάζουμε. Αρκετές φορές διερωτήθηκα φωνακτά και δυνατά «πως τα καταφέρνει ο Σέρτης και γράφει τόσες χιλιάδες πράγματα μέσα σ’ ένα μονόστηλο;» Είχε τον τρόπο, είχε την τέχνη, είχε το χάρισμα. Είχε την ευλογία από το Θεό.

Μας ένωνε μια μεγάλη και κορυφαία αγάπη. Η Θεσσαλονίκη η οποία μας σπούδασε και μας μόρφωσε. Όποτε μιλούσαμε η κουβέντα κατέληγε στην μνημόνευση της πόλης του Άγιου Δημήτρη.

Τα ωραία γράμματα τα έμαθε στη Φιλοσοφική Σχολή του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου, ενώ τα δικά μου φτωχά οικονομικά τα έμαθα στην Ανώτατη Βιομηχανική Σχολή της νύμφης του Βορρά.

Κάθε Οκτώβρη στις 26 που εορτάζει ο Άγιος, ο Γιώργος έγραφε στο μονόστηλο του απίστευτα πράγματα. Στο αρχείο μου έχω ένα εξαιρετικό κείμενο του, το οποίο δίδω εκ μέρους του σήμερα στη δημοσιότητα.

Στις 26 Οκτωβρίου 2017 με τίτλο «Προς Σαγηνευθέντας» έγραφε τα εξής:

«Ως για χρόνια τώρα, ιδιαίτερα σε δύσκολες ώρες της ζωής μας, άμα ξημερώνει η 26η Οκτωβρίου, εκ βάθους ψυχής η αναφώνηση:

Άγιε Δημήτρη μου, Θεσσαλονίκη μου!

Με την πάροδο του χρόνου η κοινή συνειδητοποίηση: Όσοι έτυχαν της μοναδικής εύνοιας να ζήσουν κάποιο διάστημα του βίου τους στη Θεσσαλονίκη, ξέρουν πως εκεί άφησαν ένα μεγάλο «κομμάτι» του εαυτού τους να (περι)πλανιέται. Ο καθένας νόμιζε πως ήταν προσωπική του η εικόνα και η εντύπωση, ώσπου αντιλήφθηκε ότι άπαντες οι διελθόντες αιχμαλωτίστηκαν στη σαγήνη της θερμής αγκαλιάς του Θερμαϊκού!

Και, ειδικά την 26η του Οκτώβρη, αυτή η διπλή αναφορά στο κτητικό μου:

Άγιε Δημήτρη μου, Θεσσαλονίκη μου!

Πέραν από ό,τι έκαστος (προς)εύχεται, διάχυτη η προσδοκία, καθώς: Ως ανάμενε καρτερικά η Θεσσαλονίκη μας την ημέρα του Αγίου της την απελευθέρωση, έτσι και οι τουρκοσκλαβωμένες πόλεις μας αναμένουν τους προστάτες τους: Εξ ουρανού η απαγορευμένη λέξη της … Απελευθέρωσης.

Ως ενοράται ο Ποιητής την πατημασιά του Ακρίτα στο κατεχόμενο Βουνό μας, έτσι νιώθουμε – συχνά – την ώρα του όποιου κλονισμού, να κρατά σταθερό το βήμα μας το βαρύ κληροδότημα – και – της Θεσσαλονίκης μας: Πατήσαμε στα ίδια βήματα που περπάτησε ο Αετός Κυριάκος, ακροαστήκαμε τους ανεπανάληπτους Δασκάλους, λάβαμε την ίδια στοργή της φιλόξενης αγκαλιάς της Θεσσαλονίκης, ιδιαίτερα για τους ανέστιους.

Στις όποιες – απανωτές, συνήθως – δύσκολες ώρες μας, μαζί με το: