Παρακολουθούμε με πολλή λύπη τις υπερβολικές και θορυβώδεις, και εν πολλοίς απρεπείς χαρακτηρισμούς και αντιδράσεις, ένεκα της αποκαθήλωσης της ροζ σημαίας από το προξενείο της Ελλάδας στη Νέα Υόρκη. Δεν είμαστε ειδικοί επί της τέχνης ώστε να ισχυριζόμαστε ότι εκθέτουμε τις απόψεις μας από θέση ισχύος, ούτε εξ εκείνων ‘‘που θεωρούν ότι κερδίζουν ανάστημα από την πατριωτική τους βλακεία’’, όπως αναφερόταν από αρθρογράφο σε σχετικό κείμενό του που δημοσιεύθηκε στο “Φιλελεύθερο”. Αλλά ούτε και ανήκουμε στην προικισμένη τάξη όσων υπηρετούν την τέχνη, είτε αυτή είναι ζωγραφική ή λογοτεχνία ή άλλη. Νομίζω, όμως, ότι έχουμε τον κοινό νου, αλλά και το δικαίωμα να κρίνουμε μια μορφή τέχνης, είτε αυτή είναι ζωγραφική είτε γραπτός λόγος είτε άλλη.

Δεν γνωρίζουμε την καθόλα αξιαγάπητη Γεωργία Λαλέ, που έφτιαξε τη ροζ σημαία αποδίδοντάς της κάποιο συμβολισμό.Δεν αντιλαμβανόμαστε βέβαια πως αυτό το ‘‘έργο τέχνης’’ συμβολίζει την κακοποίηση των γυναικών από τους συντρόφους τους. Μπορούσε να συμβολίζει οτιδήποτε ή τίποτε. Ούτε και έχουμε κακά αισθήματα απέναντί της. Αντίθετα, με την ευκαιρία των γιορτών της ευχόμαστε από καρδιάς χρόνια πολλά. Αλλά, αφού αυτή έφτιαξε τη ροζ σημαία, που η αποκαθήλωσή της από τον ιστό του πιο πάνω αναφερόμενου Προξενείου προκάλεσε τόσο θόρυβο και απρεπείς χαρακτηρισμούς,οι εκτιμητές της πρέπει να είναι σε θέση να δεχτούν τα οποιαδήποτε καλοπροαίρετα κριτικά μας σχόλια. Και την άποψή μας κατά πόσο η τέχνη έχει ή δεν έχει όρια.

Χωρίς να είμαστε ‘‘αλαφροΐσκιωτοι ή εθνικιστές’’ ή να διακατεχόμαστε από ‘‘εθνικιστικό αμόκ’’ ή να είμαστε ‘‘μικρόνους που βλέπει παντού εχθρούς των ιερών συμβόλων του έθνους’’, ή ‘‘βλάκες και μειωμένης αντίληψης’’ ή ‘‘ρατσιστές φαλλοκράτες’’ όπως χαρακτήρισαν τους επικριτές της ροζ σημαίας διάφοροι αρθρογράφοι στο “Φιλελεύθερο” των τελευταίων ημερών, διατυπώνουμε την άποψή μας ότι, ναι, η τέχνη έχει ή πρέπει να έχει όρια, όρια που θέτει ή πρέπει να θέτει ο ίδιος ο δημιουργός της. Είτε αυτή είναι ζωγραφική είτε λογοτεχνία είτε άλλη. Γιατί μπορεί ένα γραπτό κείμενο να είναι από τεχνικής άποψης εξαίρετα συνταγμένο, αλλά το περιεχόμενό του να αποτελεί καθαρά υβρεολόγιο ή λιβελλογράφημα. Έτσι λοιπόν και άλλα δημιουργήματα τέχνης μπορεί όντως να είναι τερατουργήματα.

Αλλιώς, πώς μπορεί να χαρακτηριστεί ένα καλό ‘‘έργο τέχνης’’ που να απεικονίζει ένα σκύλο να κατουρά στην προτομή ενός Αρχιεπισκόπου (που πράγματι εμφανίστηκε στο κυπριακό κοινό) ή να αφοδεύει στη βάση του αγάλματος της Ελευθερίας; Και μια που οι επικριτές της σημαίας χαρακτηρίστηκαν από κάποιους πολυμαθείς και ανώτερους ως ‘‘φαλλοκράτες’’, γιατί να μη θεωρείται έργο τέχνης ύψιστου κάλλους ένας ζωγραφισμένος φαλλός σε στιγμές δόξας του, αναρτημένος σε μεγάλο πανό στην είσοδο της Λευκωσίας που να καλωσορίζει τους επισκέπτες στην πόλη; Για να μην πούμε τίποτε άλλο μήπως και χαρακτηριστούμε χυδαίοι.

Βεβαίως, η τέχνη έχει ή πρέπει να έχει όρια. Όρια που θέτει ή πρέπει να θέτει ο δημιουργός της, ο οποίος δεν εξαιρείται από τις δεσμεύσεις των προαιώνιων πανανθρώπινων αξιών, του ήθους και της ηθικής αλλά και της ευπρέπειας.

Αλλιώς, ο κόσμος γίνεται μπάχαλο και ζούγκλα.