Αναλογιζόμενος την πορεία του Κυπριακού προβλήματος πρόσεξα ιδιαιτέρως μια συνέντευξη του μ. Γλαύκου Κληρίδη, ο οποίος καθ’ όλη την διάρκεια του προβλήματος επηρέαζε με τις πολιτικές του θέσεις τις εξελίξεις του εθνικού μας θέματος. Επρόκειτο για μια συνέντευξη την οποία έκανε ο Παύλος Μυλωνάς και ήταν ιδιαιτέρως αποκαλυπτική. Επικέντρωσα το ενδιαφέρον μου στην σύνοψη την οποία έκαμε ο ίδιος ο Γλ. Κληρίδης και η οποία ήταν ως εξής: «Η Τουρκία δεν πρόκειται να μας δώσει οτιδήποτε εφόσον δεν είναι μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης και δεν είναι ούτε φαίνεται στο προβλεπτό μέλλον να γίνει διότι ενίστανται δύο μεγάλες χώρες μέλη δηλαδή η Γαλλία και η Γερμανία. Όμως εμείς πρέπει να συνεχίσουμε τις συνομιλίες διότι αλλιώς θα μας αποδοθεί η ευθύνη διεθνώς για την αποτυχία τους και κατ’ επέκταση για την μη λύση του Κυπριακού».
Περίμενα με ενδιαφέρον να μάθω τι θα εισηγείτο ο Γλαύκος Κληρίδης ενόψει αυτού του τείχους το οποίο μας εξήγησε και που εμποδίζει την λύση του Κυπριακού. Προς μεγάλη μου απογοήτευση ο Γλαύκος Κληρίδης δεν πρόσθεσε οτιδήποτε όσον αφορά την μετέπειτα περίοδο για να ξεφύγουμε τον αργό θάνατο του κυπριακού πληθυσμού, ιδιαίτερα των Ελληνοκυπρίων. Ανέμενα από ένα πολιτικό, του κύρους και της πείρας του Γλαύκου Κληρίδη, να μας δώσει, έστω σε αδρές γραμμές μία προοπτική για τον δύστυχο αυτό τόπο μετά που υπηρέτησε τόσα χρόνια ως συνομιλητής, ως Πρόεδρος της Βουλής και ως Πρόεδρος της Δημοκρατίας και τι τέλοσπαντων σχημάτισε ως γνώμη για το μέλλον της ιδιαίτερης μας πατρίδας. Και όμως δεν αναφέρθηκε καν για τις πιθανές διεξόδους που οπωσδήποτε το δίκαιο μας και μια καλή στρατηγική θα μας έδιδε κάποιο φως στη σκοτεινή εικόνα που περιέγραψε.
Προσωπικά, όπως και πολλοί άλλοι, εκτιμούσαμε τον Γλαύκο Κληρίδη ως μία εξέχουσα πολιτική προσωπικότητα του τόπου και αναμέναμε περισσότερα απ’ αυτόν. Όταν για παράδειγμα αποφάσισε να φέρει τους S300 στην Κύπρο το θεωρήσαμε δείγμα θάρρους και εξαιρετικού πατριωτισμού. Τελικά οι S300 δεν ήρθαν από φόβο αντίδρασης της Τουρκίας. Για αυτό το γεγονός βεβαίως έχει ευθύνη η Ελλάδα και συγκεκριμένα ο τότε Πρωθυπουργός της κ. Σημίτης. Τον γνώρισα προσωπικά και μου εξέπεμψε την εικόνα ενός σοβαρού, ακέραιου και συντηρητικού πολιτικού.
Το Κυπριακό στο σημείο που έφθασε δεν έχει ανάγκη πλέον συντηρητικής καθοδήγησης. Ως μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης και ως αδικημένο κράτος έχει ανάγκη ενός αγώνα με βάση τα ανθρώπινα δικαιώματα, πράγμα το οποίο δεν έγινε μέχρι τώρα όπως έπρεπε. Σ’ αυτή την γραμμή που ακολουθήσαμε μέχρι τώρα είμαστε υπό την καθοδήγηση ανθρώπων που έχουν ως φιλοσοφία τους ότι «η πολιτική είναι η τέχνη του εφικτού» (Μπίσμαρκ) και όχι του ευκταίου. Την πολιτική του εφικτού ακολουθούν αυτοί που δεν έχουν το σθένος να οραματιστούν και περιορίζονται σε μοιρολατρική παρακολούθηση των «τετελεσμένων» γεγονότων με μια απάθεια και αδυναμία αλλαγής. Αλίμονο όμως αν οι άνθρωποι, βλέποντας τις περιορισμένες δυνατότητες τους σε μια συγκεκριμένη περίοδο, παραιτούντο από περαιτέρω προσπάθειες για βελτίωση της κατάστασης τους, με υπομονή και επιμονή και ηθικό σθένος.
Αν η εν λόγω φράση σήμαινε ότι ο άνθρωπος βλέποντας τις δυσκολίες ή/και τις αδυναμίες βελτίωσης μιας καταστροφικής κατάστασης, σταματούσε να αναπτύσσει οποιεσδήποτε πρωτοβουλίες, χάνοντας τη δυναμική του και συντηρώντας μια τέτοια κατάσταση, τότε θα σταματούσε κάθε πρόοδος στην ανθρωπότητα και θα επικρατούσε η στασιμότητα. Εσφαλμένα ερμηνεύουν την εν λόγω φράση «οι ρεαλιστές», διότι η ερμηνεία τους δεν ταιριάζει με την πρόοδο της ανθρωπότητας ανα τους αιώνες. Χώρες αδύνατες π.χ. Δανία, Ολλανδία και άλλες πολέμησαν εναντίον του Χίτλερ διότι δεν ανέχοντο να παραδοθούν. Εμείς όπως πάμε θα παραδοθούμε στην Τουρκία. Η πολιτική μας δεν μπορεί να επιδιώκει την συνέχιση της κατοχής και των δεινών, που προέρχονται από αυτήν, διότι οτιδήποτε άλλο είναι ανέφικτο. Η πολιτική θα πρέπει μόνιμα να επιδιώκει την εφαρμογή αξιών και αρχών μιας ελεύθερης χώρας. Μπορεί κανείς να φανταστεί την Κύπρο να γίνει τουρκική σαν αποτέλεσμα της εφαρμογής της πολιτικής του εφικτού; Όταν χώρες βρίσκονταν κάτω από το αποικιακό καθεστώς, με πολλούς να ισχυρίζονται ότι δεν είναι εφικτό να αλλάξει η κατάσταση απεδείχθη το αντίθετο, λόγω επιμονής των θυμάτων, παρόλο που οι αποικιοκράτες ήταν ισχυρές χώρες. Τα παραδείγματα είναι πολλά περιπτώσεων που η φιλοσοφία της επιδίωξης του εφικτού, αντί του ευκταίου δεν πέτυχε.
Εκτιμούμε τον Γλαύκο Κληρίδη μεν αλλά διαφωνώ προσωπικά με την θέση του στο Κυπριακό. Μπορεί να έχω λάθος αλλά ένοιωσα την ανάγκη να φέρω στο φως και την προσωπική του θέση του Κυπριακού. Υποψιάζομαι ότι και ο κ. Παύλος Μυλωνάς συμφωνεί μαζί μου αφού μάλιστα σε μία φάση της συνέντευξης είπε στον κ. Κληρίδη «και τι πρέπει να κάνουμε, να αυτοκτονήσουμε;»
