Ο Α. Χατζηαντώνης, αναφέρεται στην επίσκεψη Μητσοτάκη στην Κύπρο.
Στις 20 Ιουλίου 2024, που συμπληρώνεται μισός αιώνας, από την κυπριακή τραγωδία του ’74, που θεωρείται η δεύτερη σε μέγεθος για τον ελληνισμό, μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή του ’22, θα επισκεφθεί το νησί μας, ο Έλλην πρωθυπουργός κ. Μητσοτάκης.
Καλώς να ορίσετε, κύριε πρωθυπουργέ. Αλλά αυτό που ελπίζουμε και αναμένουμε είναι, να μην περιοριστείτε σε τυπικές δηλώσεις και φιλοφρονήσεις, προς τον πρόεδρο της Δημοκρατίας. Θα ήμασταν ευτυχείς, εάν είχατε στις βαλίτσες σας, και κάποια ενισχυτικά όπλα, προς τον κυπριακό λαό.
Κυρίως, ένθερμο και ειλικρινές, πατριωτικό φρόνημα, την έμπρακτη υποστήριξή σας σε εμάς τους Ελληνοκυπρίους, με ό,τι αυτό σημαίνει, κ.λπ.. Γνωρίζω, ότι οι δυνατότητες της Ελλάδος, δεν τής επιτρέπουν, να μας στηρίξει στρατιωτικά, σε ικανοποιητικό βαθμό.
Ώστε, να μπορούμε αποτελεσματικά να αποκρούσουμε, μία πιθανή προέλαση των Τούρκων προς Νότον. Ωστόσο, θα μπορούσαν να γίνουν διάφορα άλλα, όπως η επανενεργοποίηση του Δόγματος του ενιαίου αμυντικού χώρου, όπως η μόνιμη παρουσία, 4.000 με 5.000, άρτια εξοπλισμένων εν Ελλάδι στρατιωτών, οι οποίοι την δεδομένη στιγμή, θα μπορέσουν να στηρίξουν τους Κυπρίους αδερφούς των, εάν πράγματι βεβαίως, μάς θεωρείτε αδέλφια σας, και αυτό δεν το λέγω με ειρωνεία.
Γνωρίζω, ότι τα λαϊκά στρώματα στην Ελλάδα, θεωρούν τον Έλληνα – Κύπριο, ως αδελφό τους.
Επιτρέψτε μου, δύο απλά παραδείγματα: Πριν πάρα πολλά χρόνια, τότε που ταξίδευε η μητέρα μου με καράβι, από την Ελλάδα για Κύπρο. Εκεί στο τελωνείο τού Πειραιά, ένας υπάλληλος, τής ζήτησε ένα χαρτί.
Στην απορία τής μητέρας μου, γιατί το ζητάει, εκείνος τής απήντησε: «Μεταβαίνετε σε χώρα του εξωτερικού, κυρία μου».
Τον κοιτάζει με αθωότητα και αγάπη, η μακαριστή μητέρα μου, και του λέει: «Μα η Κύπρος, εν εξωτερικό, γιέ μου;» Την κοιτάει κατάματα ο υπάλληλος, και τής λέει: «Περάστε, δεν υπάρχει πρόβλημα».
Επίσης, πριν αρκετά χρόνια, όταν ζούσα στην Αθήνα, και έστελνα κάρτες ευχετήριες, στα ονομαστήρια τής αδελφής μου, πήγα σε ένα περίπτερο να πάρω ένα γραμματόσημο. «Για Κύπρο» λέω στον άνθρωπο. «Δηλαδή εσωτερικού» μού απαντάει ο περιπτεράς.
Για να συμπληρώσει: «Και η Κύπρος, δική μας είναι».
Αν αυτό το ρεύμα συμπαράστασης, που υπάρχει κυρίως στα χαμηλά και μεσαία στρώματα των Ελλήνων πολιτών, υπήρχε και σε αυτούς που ασκούν την εξουσία, ε, τότε ναι. Θα μπορούσε να υπάρξει ελπίδα.
Και δεν θα περιοριορίζονταν οι δύο ηγέτες μας, σε τετριμμένες και κουραστικές ατάκες, στον κήπο τού Προεδρικού, απόλαμβάνοντας το ποτό τους, στις 20 προσεχούς Ιουλίου.
Δεν είμαι αφελής να πιστεύω, ότι ο πρωθυπουργός, θα διαβάσει την ταπεινή αυτή επιστολή μου. Έτσι αισθάνομαι, έτσι τα γράφω.
Έστω κι αν τα γραφόμενα μου, αποτελούν φωνή βοώντος, εν τή ερήμω.
Και εύχομαι ξανά:
Καλώς να ορίσετε στο νησί μας, κ. Μητσοτάκη.
