Ο Μιχάλης Παπαδόπουλος αναλύει το φαινόμενο της ανόδου ακροδεξιών κομμάτων σε διάφορα κράτη της Ευρώπης.
Τα τελευταία χρόνια, ιδίως μετά το 2015 στην Ευρώπη παρατηρείται μια πρωτοφανής άνοδος ακροδεξιών κομμάτων σε διάφορα κράτη της Ευρώπης. Παρά το ότι η ακροδεξιά ήταν κάπως περιθωριοποιημένη για αρκετά χρόνια στην Ευρώπη, ορισμένοι παράγοντες ήταν καθοριστικοί και συντέλεσαν σε μια σημαντική άνοδο των ποσοστών διάφορων ακροδεξιών κομμάτων. Αδιαμφισβήτητα το συγκεκριμένο φαινόμενο δεν μπορεί να χαρακτηριστεί Κυπριακό (ΕΛΑΜ) ή Ελληνικό (Χρυσή Αυγή), καθώς περιλαμβάνει πάρα πολλά κράτη της Ευρώπης.
Ιδιαίτερη εντύπωση αποτελεί πως σε κάποια κράτη οι ακροδεξιοί κατάφεραν ακόμη και να σχηματίσουν κυβερνήσεις. Παραδείγματα χωρών με τεράστια ποσοστά ακροδεξιών κομμάτων έχουμε στην Ουγγαρία, στην Αυστρία και στην Ιταλία. Ακόμη πιο προβληματικό, είναι ότι τα ακροδεξιά κόμματα κατάφεραν να επεκταθούν ακόμη και σε χώρες με ισχυρό παραδοσιακό υπόβαθρο όπως η Ολλανδία και η Γαλλία. Οι λόγοι που συμβαίνει αυτό είναι διάφοροι.
Αρχικά η εργαλειοποίηση του μεταναστευτικού ζητήματος κυρίως από τα ακροδεξιά κόμματα αποτελεί σημαντικό πηγή άντλησης ψηφοφόρων. Τα ακροδεξιά κόμματα συνήθως κατακρίνουν την Ευρωπαϊκή Ένωση για τις χαλαρές πολιτικές που θεωρούν πως επιβάλλει, οι οποίες κατά τους ίδιους όχι μόνο δεν αποτελούν λύση στο πρόβλημα αλλά το εντείνουν. Κατά τους ίδιους η εξουσία στο συγκεκριμένο κομμάτι πρέπει να δίνεται στα κράτη για να επιβάλλουν τις πολιτικές τους, οι οποίες θα περιλαμβάνουν σκληρότερα μέτρα. Συγκεκριμένα με τα χρήση του φόβου, πως δηλαδή οι μετανάστες από την Ασία και την Αφρική δεν μπορούν να ενσωματωθούν στις ευρωπαϊκές κοινωνίες, λόγω κοινωνικών, θρησκευτικών και πολιτισμικών διαφορών, καταφέρνουν να πείσουν μεγάλες μερίδες ανθρώπων να τους ψηφίσουν για να μην κινδυνεύσουν οι ζωές τους.
Επιπλέον, μετά τις συνεχιζόμενες κρίσεις που επιβλήθηκαν στην Ευρώπη από το 2008 και έπειτα, οι διάφοροι ακροδεξιοί όπως και οι ακροαριστεροί βέβαια κατάφεραν να πείσουν τους πολίτες σε διάφορα κράτη της Ευρώπης πως έχει φθάσει πλέον η ώρα για κάτι διαφορετικό στην Ευρώπη. Ιδιαίτερα μετά την αποτυχία της ΕΕ να διαχειριστεί τις οικονομικές δυσαναλογίες σε πληθώρα Ευρωπαϊκών κρατών (Ισπανία, Γαλλία, Ελλάδα), διάφοροι λαϊκιστές στην Ευρώπη κατάφεραν να πείσουν τα Ευρωπαϊκά κράτη πως η ΕΕ δεν είναι σε θέση να αντιμετωπίσει μεγάλες προκλήσεις όπως μια οικονομική κρίση και αυτό συντέλεσε σε μια πιο εθνοκρατική αντίληψη των κοινωνιών. Επικράτησε δηλαδή μια άποψη πως τα κράτη πλέον οφείλουν να εξαρτιούνται κυρίως από τον εαυτό τους παρά από ένα υπερεθνικό οργανισμό, συντελώντας έτσι σε μια ραγδαία άνοδο των ακροδεξιών κομμάτων που επιχειρηματολογούσαν υπέρ αυτής της άποψης.
Τέλος οι προηγούμενες αποτυχίες των πιο φιλελεύθερων και παραδοσιακών κομμάτων σε μεγάλη μάζα κρατών της ΕΕ και η συνεχιζόμενη διαφθορά που μαστίζει πολλά εξ αυτών αποτελούν σημείο κλειδί και καίριο παράγοντα στην αύξηση της επιρροής των ακροδεξιών. Παραδείγματα αποτελούν πάρα πολλές χώρες όπως η Κύπρος και η Βουλγαρία όπου η διαφθορά έφερε στο προσκήνιο ακροδεξιά κόμματα, ενώ αποτυχημένες πολιτικές φιλελεύθερων κρατών όπως η Γαλλία συντελούν σε επιδείνωση των φαινομένων της φτώχειας και της κοινωνικής ανισότητας που οδηγεί σε άνοδο ακροδεξιών κομμάτων.
Γενικότερα πρέπει να ληφθούν σοβαρά μέτρα από την ΕΕ και τα κράτη για να περιοριστεί το φαινόμενο της ακροδεξιάς και να επανέλθει η Ευρώπη στον δρόμο της ασφάλειας, της ειρήνης και της κοινωνικής ευημερίας.
