Ο Νίκος Τινής στηλιτεύει τα κόμματα και τους ηγέτες τους που χρόνια τώρα παπαγαλίζουν τις προπαγάνδες τους, παράγουν παλιές ιδέες κι έχουν την ίδια πολιτική.
Η ΔΔΟ έγινε παντιέρα, λάβαρο του ΔΗΣΥ και του ΑΚΕΛ πρώτα και μετά ακολούθησαν (μήπως και μείνουν έξω του χορού) και τα μικροκόμματα και οι παραφυάδες τους. Όλοι οι κήποι των κομμάτων γέμισαν από ζιζάνια, αγκάθια, η δε ΕΔΕΚ έκοψε και πέταξε το μόνο ρόδο που της απέμεινε. Ξέμειναν από οράματα. Οι εποικοδομητικές ασάφειες των ψηφισμάτων του ΟΗΕ, οι ιδέες Γκάλι (έχω την υποψία ότι επανέρχονται σιγά-σιγά στο προσκήνιο) καθορίζουν τη μορφή λύσης του Κυπριακού ζητήματος. Η εμμονή στα ΜΟΕ (Γκάλι) και στη ΔΔΟ, μόνο ανωμαλίες θα φέρουν στην Κύπρο και κατάργηση των ατομικών ελευθεριών, προστριβές και νέες καταστροφές.
Με τη δημιουργία του κράτους του Ισραήλ το 1947 και η αποχώρηση της Βρετανίας από την Παλαιστίνη δημιούργησαν συνθήκες αναθεώρησης της βρετανικής στάσης στο Κυπριακό και με συνάρτηση (λόγω αποστάσεως) και ισοζυγίου αδυναμίας της Ελλάδας για δυναμική αναμέτρηση, και διπλωματική, με την Τουρκία, και τη γεωπολιτική σημασία της Κύπρου και σε συνδυασμό με τα συμφέροντα των κατά καιρούς ισχυρούς, δημιουργούν δυσκολίες πραγμάτωσης (και ελέω πέμπτης φάλαγγας) του οράματος του κυπριακού λαού για ελευθερία. Και εμείς εδώ στην Κύπρο, πολιτικοί και κόμματα αντί να είναι τα κύτταρα της δημιουργίας είναι τα κύτταρα της διαφθοράς. Αν κάτι αναδεικνύεται μέσα από την πολιτική αντιπαράθεση σκηνικό, είναι η πολιτική μας μοναξιά. Η αδυναμία των πολιτικών δυνάμεων να αγκαλιάσουν (το «εμείς» και όχι το «εγώ») τις ανησυχίες των πολιτών να δουν ότι οι θεσμοί πάσχουν, διαμορφώνουν μια πολιτική ψευδαισθήσεων για τους εαυτούς τους, δεν αντιλαμβάνονται ότι από το 1976 η σύμπλευση ΔΗΣΥ-ΑΚΕΛ σε πολλές περιπτώσεις, κακό παράδειγμα και για αποστάτες, έχουν χάσει χιλιάδες υποστηρικτές, η οικονομική ανισότητα, η πείνα, η καθημερινότητα και τα προβλήματα που την διαμορφώνουν, ο πολίτης πλέον δεν είναι ευτυχισμένος, βιοπαλεύει και δεν του μένει χρόνος να σκέφτεται ελεύθερα για τα πολιτικά πράγματα στην χώρα του, όλα αυτά έχουν βγάλει τους πολίτες από το μαντρί για άλλες «πολιτείες». Χρόνια τώρα ο πολίτης ακούει τους εθνοπατέρες, ότι πήραμε το μήνυμα που στέλλουν οι πολίτες στις εκλογικές αναμετρήσεις, αλλά πάντα βλέπει τα ίδια πρόσωπα να παπαγαλίζουν τις προπαγάνδες τους στα τηλεοπτικά πάνελς να παράγουν παλιές ιδέες, την ίδια πολιτική. Ζητούν για το Κυπριακό μετεξέλιξη της Κυπριακής Δημοκρατίας αλλά τα ίδια κόμματα δεν μετεξελίσσονται και πάντα τα ίδια μένουν. Στις τελευταίες ευρωεκλογές, ο άκρατος ανταγωνισμός των κομμάτων, η αλαζονεία κατά του ΕΛΑΜ έφεραν διαφορετικά αποτελέσματα ανέδειξαν ένα απλό άνθρωπο, τον Φειδία Παναγιώτου, που τον διέκρινε τόσο η ειλικρίνεια όσο και η διαφάνεια. «Το θέλω να γίνω ευρωβουλευτής» μου θύμισε τον Πρόεδρο Κάρτερ των ΗΠΑ, που είπε το 1976 στον αμερικανικό λαό «θέλω να είμαι ο επόμενος πρόεδρος σας» και έγινε πραγματικότητα.
Το να μιμηθεί κάποιος το φαινόμενο Φειδίας θα είναι γελοίο.
Κάποτε έγραψα για το ΔΗΚΟ «Ζητείται γυνή-ζητείται ελπίς. Δύσκολοι καιροί για πρίγκηπες. Αλλαγή πορείας». Εθνικό συμφέρον, η εθνική ασφάλεια, το να κρύβεις τους λόγους για να μη γνωρίζει ο λαός, λέγεται φασισμός. Τα πορίσματα των επιτροπών πρέπει να είναι κτήμα του λαού, ο λαός πληρώνει για να μάθει την αλήθεια, έχει δικαίωμα προς αυτήν, θέλουμε πίσω τη χώρα μας, ο σεβασμός και η αξιοπρέπεια δεν έβλαψε κανένα.
ΥΓ. Είναι καλό να νοιάζεσαι για τη δικαιοσύνη, να σώζεις ζωές, να απεχθάνεσαι το ψέμα, την αλαζονεία. Ας υπάρξει και μια Ένωση Κέντρου.
