Ο Τάσος Γ. Οικονόμου, κάτοικος Παραλιμνίου, σχολιάζει με αφορμή άρθρα του Λεόντιου Ιεροδιακόνου.
Έχασα τον παράδεισο μου, το περιβόλι μου με εσπεριδοειδή στο Βαρώσι, ευτυχώς όμως γλύτωσε το σπίτι μου στο Παραλίμνι. Τα γράφω αυτά, με αφορμή πέντε συνεχόμενα άρθρα του κυρίου Λεόντιου Ιεροδιακόνου, που μάλιστα συνεχίζονται ακόμη, όπως γράφει. Δημοκρατία έχουμε, δικαίωμα του καθενός να έχει τις απόψεις του. Ίσως, να είναι το λάθος μου, που διαβάζοντας, μου ξυπνούν μνήμες του παρελθόντος. Δεν φτάνει που μας κατέστρεψαν, βγαίνουν και από πάνω.
Προσπαθεί ο κύριος Ιεροδιακόνου, να μας πείσει, ότι η Κύπρος καταστράφηκε, διότι ο Μακάριος πήγαινε κόντρα με τις ελληνικές κυβερνήσεις. Έχω διαβάσει αρκετά βιβλία, και γνωρίζω σε μεγάλο βαθμό, την εξέλιξη της προσπάθειας του Μακαρίου, από την πρώτη μέρα που επέστρεψε στην Κύπρο, διακόπτοντας τις σπουδές του στην Αμερική, αφού τον κάλεσε η Εθναρχία. Τον εξέλεξαν μητροπολίτη, νομίζω στην ηλικία των 36 ετών.
Θυμάμαι τον αγώνα της ΕΟΚΑ, ως μαθητής στο Γυμνάσιο Αμμοχώστου, νεαρός τότε, το φρόνημα και τον ενθουσιασμό που κυριαρχούσε, στο ΕΙΝΑΙ του κάθε νέου, για την απελευθέρωση της πατρίδας μας και την ΕΝΩΣΗ με την Ελλάδα. Τα έχω ζήσει και αντικρύσει όλα, με τα ίδια μου τα μάτια. Δεν είμαι μάρτυρας εξ’ ακοής. Και όλα συμβαίναν, με την καθοδήγηση από τους πύρινους λόγους του Μακαρίου. Βίωνε τότες ο κυπριακός λαός, μεγαλειώδη επανάσταση.
Είναι τότες, που ξεκίνησε το μεγάλο …«άππωμα» των στρατιωτικών ηγητόρων, που υπερτίμησαν τις δυνάμεις τους. Κανένας δεν μπορούσε να τους ελέγξει, αφού πίστευαν ότι, με ένα νεύμα τους, μπορούσαν να κατατροπώσουν την Μεγάλη Βρετανία, και την Τουρκία, να την ρίξουν στη θάλασσα αν τολμούσε να έρθει. Είναι αλήθεια το γεγονός ότι, η Ελλάδα την συγκεκριμένη εποχή, μετά τη λήξη του Β’ παγκοσμίου πολέμου, ζούσε σε εξαθλίωση, με τη φτώχεια να κυριαρχεί. Είναι όμως και πάλιν αλήθεια ότι, με τη λήξη του πολέμου, υπόδουλοι λαοί, άρχισαν να κερδίζουν την ελευθερία τους. Οι Έλληνες της Κύπρου, ως κυρίαρχη κοινότητα, επιζητούσαν Ένωση με την Ελλάδα. Είναι γεγονός ότι, δεν υπήρχαν τότες στην Κύπρο φορείς, ειδήμονες, μελετητές, επαγγελματίες, που να μπορούσαν να σταθμίσουν τα γεγονότα. Ίσως, να ξεκινήσαμε λαθεμένα. Στην εξέλιξη των γεγονότων, ο Μακάριος, πολύ σωστά κινείτο.
Φτάσαμε στις Συμφωνίες Ζυρίχης – Λονδίνου, που όλοι σήμερα τις αναπολούν. Τις Συμφωνίες, εκτός από τους Ακελικούς και ελάχιστους από τον υπόλοιπο κυπριακό λαό, δεν τις ήθελαν, και εργάζονταν ή έσπρωχναν προς την κατάργηση τους. Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, πρωθυπουργός της Ελλάδας, ο άνθρωπος που υπέγραψε τις Συμφωνίες Ζυρίχης – Λονδίνου, δεν τόλμησε να επισκεφτεί την Κύπρο, διότι φοβόταν την αντίδραση του Κυπριακού λαού που δεν ήθελαν τις Συμφωνίες. Είμαι σίγουρος ότι, ο Μακάριος ενεργούσε, νιώθοντας το πιστόλι στον κρόταφο.
ΥΓ. Το μεγάλο λάθος του Μακαρίου ήταν, που εμπιστεύθηκε την ηγεσία του ένοπλου αγώνα, σε ένα άτομο αδίστακτο, που παρέδωσε την τότε νεολαία, στα χέρια των πραξικοπηματιών. Να τους χαίρεστε κύριε Ιεροδιακόνου.
