Η φιλόλογος Σκεύη Χατζήπαπα, γράφει για τον πατέρα της Νίκο Χατζήπαπα, αγωνιστή της ΕΟΚΑ, καθώς σήμερα συμπληρώνονται 40 ημέρες από τον θάνατο του.
Έφυγες αναπάντεχα, λατρεμένε μας σύζυγε, πατέρα και παππού, για ένα ταξίδι που δεν προγραμμάτισες, που δεν ήμασταν ακόμη έτοιμοι να σου πούμε το τελευταίο μας «αντίο», ποιος άλλωστε είναι, όταν καλείται σε μια απρόσμενη στιγμή, που μοιάζει άχρονη να βιώσει τον αιφνίδιο και απότομο αποχωρισμό. Σαράντα μέρες τώρα και εμείς μετράμε την απουσία σου, σαράντα μέρες τώρα σε ψάχνουμε παντού, σου λέμε την πρώτη μας καλημέρα και το βράδυ κοιτάζοντας τον ουρανό, το βλέμμα μας πέφτει στο πιο φωτεινό αστέρι και αυτό γίνεται το παρηγορητικό μας αστέρι.
Στις 5/2/24 σε αποχαιρετήσαμε, αγαπημένε μας, αλλά το αποτύπωμα σου στο νου και την καρδιά μας είναι πιο δυνατό από την φυσική σου απουσία, το φως σου πιο δυνατό από το σκοτάδι και τη θλίψη μας. Νηφάλιος στο πνεύμα, όρθιος στην ψυχή, έδινες απλόχερα σε όλους τους συνανθρώπους σου την ψυχή σου, το χαμόγελο σου, την αγκαλιά μιας μεγάλης καρδιάς, που χωρούσε κάθε πρόβλημα, κάθε ανάγκη, κάθε άνθρωπο. Χαμογελούσες στη ζωή χωρίς μεμψιμοιρίες, έζησες με ήθος, αντιστάθηκες στην αδικία, είπες «ναι» στην Αξιοπρέπεια, τον Άνθρωπο και τον Ανθρωπισμό, είπες «ναι» στο κάλεσμα της Πατρίδας. Και όταν στα 18 σου χρόνια, η σάλπιγγα των καιρών ήχησε 1η Απριλίου 1955, ένιωσες ότι έφτασε η δική σου στιγμή. Με τον νεανικό ενθουσιασμό, που συνεπήρε ολόκληρη τη γενιά σου, δήλωσες παρών, χωρίς δεύτερες σκέψεις.
Δεν λιποψύχησες όταν σε συνέλαβαν οι Άγγλοι. Δεν λιποψύχησες, όταν στα 19 σου χρόνια υπέστης τα βασανιστήρια του κρατητηρίου. Δεν λιποψύχησες, όταν ο Άγγλος Δικαστής ανέγνωσε την ποινή σου. Στάθηκες όρθιος απέναντι του και με απαράμιλλο θάρρος, στις 6/12/1956, ημέρα της ονομαστικής σου γιορτής, άκουσες την ποινή που σου επιβλήθηκε. «Ευρέθης ένοχος κατηγορίας συνεπαγομένης ποινήν φυλακίσεως μέχρι ισοβίων δεσμών. Το Δικαστήριον φρονεί, ότι η ελαχίστη ποινή, την οποίαν δύναται να σου επιβάλη, είναι η φυλάκισις τριών ετών».
Σπάνια μας μιλούσες για εκείνα τα τρία χρόνια, σεμνά και ταπεινά τα κράτησες για σένα. Δεν εξαργύρωσες ποτέ την προσφορά σου στην πατρίδα και μέχρι τη μέρα που έφυγες η έγνοια σου ήταν η Κύπρος, μια έγνοια αληθινή και ανιδιοτελής, μια έγνοια που αποτυπώνει την ενεργό συμμετοχή σου στο κοινωνικό και πολιτικό γίγνεσθαι του τόπου μας, που αποτυπώνει τον γνήσιο πατριωτισμό σου.
Σαράντα μέρες πέρασαν, αγαπημένε μας και η απουσία σου γίνεται έντονη παρουσία. Δεν έφυγες, γιατί η ενέργεια σου διαχέεται παντού, βάλσαμο στον πόνο που προκαλεί η απουσία σου. Αυτή μας δίνει δύναμη, αυτό που πάντα έκανες, και ναι μπορούμε τώρα να σε αισθανόμαστε με ένα άλλο τρόπο κοντά μας, γιατί σε νιώθουμε παντού, είσαι παντού. Περιμένουμε και πάντα θα περιμένουμε ότι από κάπου θα φανείς, με εκείνο το γνωστό, γρήγορο, αποφασιστικό σου βήμα, περιμένουμε να δούμε στο κινητό μας την κλήση σου, αναζητούμε τη συντροφιά σου, το σπινθηροβόλο βλέμμα σου, το χαμόγελο σου που μας έλεγε ότι «όλα θα πάνε καλά…».
Σε βλέπουμε, με τα μάτια της ψυχής, να είσαι στις κερκίδες του Άρη, κάθε φορά που αγωνίζεται η αγαπημένη σου ομάδα, χαρούμενος και χαμογελαστός, να πανηγυρίζεις σε κάθε της νίκη. Σε νιώθουμε κοντά μας στις απλές, καθημερινές μας στιγμές. Θα είσαι μαζί μας και φέτος το καλοκαίρι στις αγαπημένες σου Πλάτρες, να απολαμβάνεις τον καθαρό αέρα και την παρέα των φίλων σου μαζί με την αγαπημένη σου σύζυγο Ελπίδα, τη γυναίκα που στάθηκε δίπλα σου με απόλυτη αφοσίωση, φροντίδα, σεβασμό και αγάπη 60 χρόνια· τον πιο δικό σου άνθρωπο, ο πιο δικός της άνθρωπος, ο Νίκος της…
