Ο Χάρης Χειλέτης απευθύνεται στην προσωπική απεσταλμένη του ΓΓ του ΟΗΕ στο Κυπριακό, Μαρία Άνχελα Ολγκίν Κουεγιάρ.
Έπειτα από πολλές προσπάθειες και παρακάλια, καταφέραμε επιτέλους να μας στείλουν αντιπρόσωπο του ΟΗΕ. Για να προσπαθήσει να βρει διέξοδο στα αδιέξοδα. Πολλοί ισχυρίζονται ότι είναι το τελευταίο σκαλοπάτι για να αποφύγουμε την διχοτόμηση και τα δύο κράτη. Αλλά κι αν αυτό δεν συμβαίνει, βέβαιο είναι ότι η επόμενη φάση, θα είναι ότι συμβαίνει κατ’ επανάληψη. Χειρότερη. Ή κάθε πέρσι και καλύτερα.
Η κα Ολγκίν φαίνεται μια συμπαθητική κυρία. Δείχνει να ξέρει καλά τη δουλειά της και της ευχόμαστε κάθε επιτυχία στην αποστολή της. Προσωπικά, θα ήθελα να της προσφέρω ένα μικρό δώρο. Το μυστρί, της το πρόσφεραν άλλοι. Εγώ θα της πω μια ανατολίτικη ιστορία. Για να τη χρησιμοποιεί σε κάθε συνάντηση της με τα ενδιαφερόμενα μέρη του κυπριακού προβλήματος.
Κάποτε, ενώ περπατούσε κάποιος, διαπίστωσε ότι οι τρεις χρυσές λίρες που είχε χάθηκαν. Υπέθεσε ότι του έπεσαν στον δρόμο και άρχισε να ψάχνει πάνω κάτω να τες βρει. Στον δρόμο όμως συνάντησε κάποιον φίλο του και του είπε το πρόβλημά του. Κι αυτός του απάντησε ότι ήδη βρήκε τρεις χρυσές λίρες. Άρχισαν να μαλλώνουν. «Είναι δικές μου», έλεγε ο ένας, «αφού εγώ τες είχα πριν τες χάσω». «Είναι δικές μου», αντέτεινε ο άλλος, «αφού εγώ τες βρήκα». Ο καβγάς τους δεν είχε τέλος, οπότε και κατέφυγαν σ’ έναν καδή (δικαστή) γνωστό για τη σοφία του. Αυτός αφού πήρε τες λίρες, τους εξήγησε πως αν δεν τα βρούν μεταξύ τους, θα τες χάσουν διότι θα τες κρατήσει ο ίδιος. Εκτός, αν δεχθούν προκαταβολικά την κρίση του (επιδιαιτησία). Έτσι και οι δύο, την ανάγκη φιλοτιμίαν ποιούμενοι, απεδέχθησαν την πρόταση του. Αυτός προχώρησε.
«Θα πάρετε», τους είπε, «από δύο χρυσές λίρες. Έτσι ο καθένας θα χάσει μία λίρα. Ο ένας από αυτές που έχασε, ο άλλος από αυτές που βρήκε κι εγώ αυτή που έβαλα από τα δικά μου χρήματα. Όμως ταυτόχρονα όλοι θα είμαστε κερδισμένοι, διότι ο καθένας από εσάς θα μπορεί να χρησιμοποιήσει αυτά που έχει χωρίς αμφισβήτηση. Κι εγώ θα έχω την ικανοποίηση ότι με τη λίρα που έδωσα κέρδισα την ειρήνη και δύο καλούς φίλους».
Αφού η κα Ολγκίν πει την ιστορία σε κάθε ενδιαφερόμενο μέρος, γύρω από το Κυπριακό, μετά να ζητά τη γνώμη τους. Και στο τέλος, ο καθένας να προσδιορίσει τη θέση του σε πιο μέρος της ιστορίας ανήκει. Κάπως έτσι μοιάζει και το πρόβλημα του Κυπριακού. Και θεωρώ ότι 50 χρόνια εισβολής και κατοχής το καταλάβαμε. Εκτός αν είμαστε αθεράπευτα αργόστροφοι ή φτηνοί συμφεροντολόγοι. Το προσδοκόμενο όφελος από μια ειρηνική συμβίωση, θα είναι πολύ μεγαλύτερο από την πρόσκαιρη νίκη οποιουδήποτε μέρους.
Είχα πρόσφατα μια τηλεφωνική επικοινωνία με τον κ. Παναγιώτη Δημητρίου, μέλος της διαπραγματευτικής μας ομάδας και σημαντικό στέλεχος του ΔΗΣΥ. Με συγκλόνησε ο επίλογος του. «Θεωρώ», μου είπε «ότι ο κυπριακός Ελληνισμός αντιμετωπίζει πρόβλημα ύπαρξης». Και προσθέτω. Θα μπορέσουμε άραγε να κληρονομήσουμε στες μελλοντικές γενιές, τουλάχιστον δυό χρυσές λίρες; Για να προσπαθήσουν με υπομονή και επιμονή να τες αυξήσουν; Ή θα τους κληρονομήσουμε τους καβγάδες μας που ποιος ξέρει ποιο θα είναι το τελικό αποτέλεσμα;
Ισχύει ασφαλώς και η λύση του πραγματικού αγώνα για απελευθέρωση. Που χρειάζεται όμως θυσίες και ρίσκο. Υπάρχει τέτοια πρόθεση; Ας μιλήσουν όσοι ανένδοτοι παλληκαράδες πολιτικοί μας υποστηρίζουν κάτι τέτοιο και ας δώσουν πρώτοι το παράδειγμα. Και ας μην επαναπαυόμαστε ότι εμείς είμαστε η Κυπριακή Δημοκρατία, ενώ τα εδάφη μας τα κατέχει και τα εκμεταλλεύεται βάναυσα ο κατακτητής. Μοιάζουμε με εκείνο τον ανόητο χωρικό, που ενώ του έκλεψαν την κατσίκα, διακήρυσσε ότι δεν είχε πρόβλημα επειδή κρατούσε τον «ττεσκερέ». Ττεσκερές ήταν ο τίτλος ιδοκτησίας ενός ζώου στα χρόνια της Τουρκοκρατίας. Ο Θεός ας μας ελεήσει έστω και με απλή λογική.
