Ο Αντώνης Χατζηαντώνης, συνταξιούχος εκπαιδευτικός και πρόσφυγας από την Κερύνεια, εκθέτει την άποψή του για την τηλεοπτική σειράς «Famagusta».
Περιμέναμε εναγωνίως την πολυαναμενόμενη σειρά «Famagusta», στο κανάλι Alpha. Περίμενα κάτι, που θα μας έκανε να δακρύσουμε. Έστω σε 1-2 σκηνές. Αυτό δεν συνέβη. Ίσως σε ελάχιστους. Εμένα με απογοήτευσε. Περίμενα κάτι περισσότερο αληθινό, που να αγγίξει την ψυχή, όχι μόνο του Βαρωσιώτη πρόσφυγα, αλλά και του Κερυνιώτη, του Μορφίτη και λοιπά. Η πλοκή είναι καλή, δεν κάνει κοιλιές, που λέμε.
Η ιστορία εξελίσσεται, όταν μία 18χρονη κοπέλα, κατά τη φυγή από την πόλη τον Αύγουστο ’74,τραυματίζεται.. Κάποιος της αρπάζει το παιδί από την αγκαλιά και μέσα στον χαμό εκείνο, εξαφανίζεται. Δεν το ξαναβλέπει. Ο συγγραφέας, πλέκει τον μύθο του εξαφανισμένου παιδιού. Είναι και ήταν το πιο πιασάρικο και συγκινησιακό, το θέμα των αγνοουμένων. Παίζει με τα συναισθήματα και το θυμικό του τηλεθεατή.
Χειρίζεται αρκετά καλά, τον πόνο της μάνας, που βασανίζεται επί 50 χρόνια με τη σκέψη τού μωρού της να τη στοιχειώνει. 50 ολόκληρα χρόνια!
Κάτι που μας παραξενεύει κάπως, είναι το γεγονός ότι μισό αιώνα δεν ένιωσε την ανάγκη να πάει να δει το κατεχόμενο σπίτι της στην πόλη-φάντασμα, την Αμμόχωστο. Ο σκηνοθέτης κεντράρει τον φακό σε τρία στίγματα που είχε στο χεράκι του το βρέφος.
Χρειάστηκαν περίπου 60 λεπτά, για να δούμε τα σημαδάκια στο χέρι του Χρήστου Λούλη. Του Ελλαδίτη που ήρθε από το Λονδίνο για να φτιάξει ένα ντοκιμαντέρ για την Κύπρο. Ε, τότε αρχίσαμε να καταλαβαίνουμε ότι από δω και στο εξής, το θέμα θα ήταν, πότε θα τα δει η μητέρα του (Κοραλία Καράντη). Για να αγκαλιάσει μετά από 50 χρόνια, κλαίγοντας από χαρά το χαμένο της παιδί. Η μοίρα όμως –σύμφωνα με τον σεναριογράφο– θα παίξει ένα άσχημο παιχνίδι στην 65χρονη γυναίκα.
Ο μικρότερος της γιος, ενώ βρίσκεται σε μια ευτυχισμένη φάση της ζωής του, ως αρχαιολόγος, πρόκειται να προχωρήσει σε σημαντικές ανασκαφές, μαθαίνει από την γιατρό του, ότι μάλλον έχει την επάρατη ασθένεια. Του μένει λίγος χρόνος ζωής. Ωραία τα περιπλέκει εδώ, ο συγγραφέας. Χάνει το ένα της παιδί, η γυναίκα αυτή, αλλά ο Θεός δεν την εγκαταλείπει. Της στέλνει το αγνοούμενο, για μισό αιώνα, παιδί της!
Θα επακολουθήσουν συγκίνηση, αγκαλιές, φιλιά, σε βρήκα παιδί μου, μετά από 50 χρόνια και λοιπά και λοιπά. Εμένα αυτά μου θυμίζουν κάτι μελό ταινίες του ’60 με τον Νίκο Ξανθόπουλο. Ατυχής νομίζω και η επιλογή του σκηνοθέτη να δώσει τον ρόλο της Χαρίτας Μάντολες, στη Δέσποινα Μπεμπεδελη. Δεν μπόρεσε να μας πείσει η καλή ηθοποιός, ότι πονάει κατά τη διήγηση, μπροστά στην κάμερα, για την τραγωδία που έζησε στο χωριό Ελιά της Κερύνειας, όπου έχασε σύζυγο και άλλους συγγενείς από την τουρκική βαρβαρότητα. Ήταν ανάγκη να μιλάει και κυπριακά και «καλαμαρίστικα»; Βέβαια, σώζει κάπως την κατάσταση, ο αειθαλής, ακμαίος και αγαπητός ηθοποιός, Γιώργος Ζένιος.
Εν περιπτώσει, εμένα με απογοήτευσε, σε γενικές γραμμές το πρώτο αυτό επεισόδιο. Κάτι που το περίμενα βέβαια, ήταν ότι δεν θα γίνει καμία, έστω και έμμεση αναφορά, στο ποιος ευθύνεται για την καταστροφή. Ποιος άνοιξε την Κερκόπορτα στον Τούρκο να καταλάβει το μισό νησί. Κλείνοντας, ένα παράπονο: Γιατί να μην δούμε και κάτι παρόμοιο, πιο προσεγμένο βέβαια, με τίτλο «Kyrenia»; Εξάλλου, από εκεί μπήκαν στην Κύπρο οι οχτροί και μετά προχώρησαν προς την πόλη του Ευαγόρα.
