Ο Νίκος Τινής στηλιτεύσει τα κακώς έχοντα στον χώρο της εκπαίδευσης…
Το ερώτημα που τίθεται: Τα παιδιά μας, γιατί έπιασαν πάτο σε διεθνείς διαγωνισμούς; Γιατί οι εκπαιδευτικοί μας συμπεριφέρονται σαν συντεχνιακοί και όχι ως λειτουργοί Δημόσιας Εκπαίδευσης (έτω να ’ρκούμαστε να δουλεύκουμε να πιερονούμαστε τζιαι να φεύκουμε), οι γονείς και το Υπουργείο αγνοούν τους κανόνες, οι μαθητές αν δεν ρυμουλκούνται από τα κομματικά γραφεία, θα είχαν όλοι πολλά να διδαχθούν αν αφιερώσουν μια ώρα για ανάγνωση ενός βιβλίου ή στην επιμόρφωση. Μήπως στα σχολεία μας δεν υπάρχουν πλέον ένας Κυριάκος Χατζηιωάννου, ένας Αναγνωστόπουλος, ένας Σπυριδάκης, ένας Σέργης, ένας Νικολάου; Μήπως τα παιδιά μας, εν αντιθέσει με το παρελθόν, έχουν τα πάντα και νοιώθουν μια βαρεμάρα για μόρφωση, για γνώση, για κριτική και καταφεύγουν στις κάθε μορφές ηδονής;
Η Παιδεία διασύρεται από επαγγελματίες συντεχνιακούς, ίσως και από ανίδεους βουλευτές, που η δράση τους καθορίζεται από τα κομματικά γραφεία. Η ελευθερία πιέζεται αφόρητα από την κατοχική μπότα του Αττίλα και της Τουρκοκρατίας του 21ου αιώνα. Χωρίς παιδεία η εκπαίδευση μπορεί να είναι επικίνδυνη. Δυστυχώς, για τους νεοκύπριους, η αμάθεια, η μη γνώση, η εθνική και η ηθική τους εξαθλίωση να μην είναι ανατρέψιμη. Εδώ και μερικά χρόνια βρισκόμαστε στη δίνη μιας παρακμής της Παιδείας μας, κυριαρχεί το σύστημα της διαφθοράς, των βανδαλισμών των σχολείων (πρωτάκουστο) και της κομματοκρατίας που καθιστά τους μαθητές και μετέπειτα πολίτες, απαθείς, τόσο για το Κυπριακό (εθνικό θέμα), όσο και για το διεθνές περιβάλλον. Δυστυχώς, μέσα από τη μάθηση, βγαίνουν πολλοί μαθητές που δεν σέβονται μια κοινωνία, γιατί και αυτή δεν σέβεται την ιστορική της συνέχεια.
Όλα πλέον βαίνουν καλώς στο βωμό για το χρήμα. Δύσκολα πλέον βρίσκουμε την ανθρώπινη αξιοπρέπεια, την επιθυμία όχι μόνο για πραγματική δικαιοσύνη αλλά και θρησκευτική άμυνα.
Τα παιδιά δεν έχουν συναίσθηση της θλίψης που προκαλείται στους γονείς και στους δασκάλους (αυτό δεν είναι σίγουρο) από τα παιδιά και τους μαθητές τους, όταν δεν αποδίδουν τα όσα οι γονείς τους προσφέρουν και οι δάσκαλοι τους μαθαίνουν.
Η μετάδοση του πολιτισμού μιας χώρας δεν ξεκινά από τους δεκαοκτάρηδες, αλλά από το νηπιαγωγείο, προδημοτική, δημοτική εκπαίδευση, αποβάλλοντας τον εγωκεντρισμό έναντι του «εμείς». Η σωστή παιδεία, δεν είναι πλύση εγκεφάλου στα παιδιά, αλλά η αντίληψη του κινδύνου, η δύναμη της ενότητας (εν τη ενώσει η ισχύς), η γνώση του καλού και η διαφορά από το κακό, η συμπάθεια, η αγάπη, η μη καλλιέργεια του μίσους, η κριτική σκέψη, η απλότητα. «Μουσική ποίει και εργάζου», έλεγε ο Σωκράτης.
Όταν ένας μαθητής και μετέπειτα πολίτης της Κυπριακής Δημοκρατίας για το προσωπικό του κέρδος μπορεί να δοκιμάζει (χουλιγκανισμός) να ανατρέπει αποφάσεις για μέτρα προστασίας των σχολείων, για την κανονική ροή της μάθησης, ή της προστασίας της φύσης, τότε την αντίδραση του τη νοιώθει και την πληρώνει ολόκληρος ο πλανήτης. Εμείς ως Ελληνισμός, έχουμε την ανάγκη γνώσης της ιστορίας μας και μνήμης.
Όταν μια πέτρα είναι ριγμένη καταμεσής του δρόμου, μακάρι να γίνεις πρώτος που θα τη σηκώσει, για να μη σκοντάψουν άλλοι.
