Ο Δημήτρης Λεβέντης Ο επικήδειος λόγος του Δημήτρη Λεβέντη για την αδελφή του ήρωα Πέτρου Γιάλλουρου και αγωνίστρια Μαρία Γιάλλουρου Χαραλάμπους.
Κάθε φορά που φεύγει ένας αγωνιστής ή μια αγωνίστρια της ελευθερίας, φεύγει κι ένα κομμάτι της Πατρίδας. Έφυγε και η Μαρία μας και μείναμε με λιγότερη Πατρίδα.
Τα 98 χρόνια που έζησε η Μαρία Γιάλλουρου Χαραλάμπους, ήταν γεμάτα με πολλές εμπειρίες και ποικίλα βιώματα. Γνώρισε την αγροτική κοινωνία του Ριζοκαρπάσου, με τους γονείς και τα αδέλφια της, παντρεύτηκε στην Αμμόχωστο τον Μιχάλη Χαραλάμπους, που είχε κατάστημα στην κεντρική οδό Ερμού, κατοίκησε σε παραλιακό σπίτι δίπλα στο εκκλησάκι της Αγίας Τριάδας. Στα σαράντα της χρόνια έχασε νωρίς τον άντρα της, αλλά, ως αγωνίστρια και στην ιδιωτική ζωή, μεγάλωσε τα τέσσερα άξια παιδιά της με πολλή φροντίδα: Τον Χαράλαμπο, τον Πέτρο, την Άννα και τη Ζαχαρούλα. Πέρασε τον τελευταίο μισό αιώνα της ζωής της στη Λευκωσία, όπου μετακόμισε για επαγγελματικούς λόγους της οικογένειας.
Εκείνο όμως που κυριάρχησε στη ζωή σου, Μαρία, ήταν η αφοσίωσή σου στις ενέργειες και στις μνήμες του απελευθερωτικού και ενωτικού αγώνα της ΕΟΚΑ. Συμπαραστεκόσουν στον αγωνιστή αδελφό σου, τον Πέτρο, τελειόφοιτο μαθητή του Ελληνικού Γυμνασίου Αμμοχώστου κατά τη σχολική χρονιά 1955-56, που έμενε μαζί σου, για τον οποίο υπήρξες αδελφή και μάνα. Θα θυμάμαι πάντα τη φιλοξενία σου, όταν κάποιες φορές ερχόμουν με τον Πέτρο στο σπίτι σου, ύστερα από τις βόλτες μας στους δρόμους της πόλης.
Αγωνίστρια κι εσύ, διέθεσες το σπίτι σου για την εγκατάσταση του πολυγράφου της Οργάνωσης, που κατά διαστήματα άλλαζε τόπο για λόγους ασφαλείας. Πολυγραφούσατε τα φυλλάδια με τις συναγωνίστριές σου, οι οποίες τα μετέφεραν στους τόπους διανομής.
Η διατήρηση της μνήμης του ήρωα αδελφού σου, που έπεσε στις 7 Φεβρουαρίου 1956 από βρετανική σφαίρα κατά τη διάρκεια διαδήλωσης, απετέλεσε κυρίαρχο μέλημα της ζωής σου, με τα τακτικά μνημόσυνα, στα οποία μιλούσαν αγωνιστές, λογοτέχνες, υπουργοί. Με την παρουσία σου στα μνημόσυνα άλλων ηρώων, αναπτύχθηκαν φιλικοί δεσμοί της οικογένειάς σου με τις οικογένειές τους και ιδιαίτερα του Παναγιώτη Τουμάζου, του Χρίστου Σαμάρα, του Ανδρέα Κάρυου, του Μόδεστου Παντελή, του Μάκη Γιωργάλλα και του Αλέκου Κωνσταντίνου.
Στα μνημόσυνα πήγαινες και με τα παιδιά σου, στα οποία μιλούσες για τον Αγώνα και σε άκουγαν με περηφάνια. Στις διηγήσεις σου αναφερόσουν και σε μια καταπακτή, που είχατε στο σπίτι για τη φύλαξη οπλισμού. Τη διατήρηση της μνήμης του Πέτρου ενίσχυες και με τη συγκέντρωση και φύλαξη τεκμηρίων της ζωής του και με τη συνεργασία σου με ιστορικούς και δημοσιογράφους που ήθελαν να γράψουν για τον Πέτρο.
Πολλές φορές πίναμε τον καφέ μας στο σπίτι σου στη Μακεδονίτισσα, αναδιφώντας τα έγγραφα, τις επιστολές, τις φωτογραφίες και άλλα τεκμήρια, φέρνοντας στη μνήμη την αξέχαστη εκείνη εποχή, απολαμβάνοντας τα χειροποίητα εδέσματά σου και συζητώντας για τις συμμετοχές μας σε ραδιοφωνικές και τηλεοπτικές εκπομπές για τον Πέτρο.
Μην ανησυχείς Μαρία. Ο Πέτρος δεν θα λησμονηθεί. Είναι παρών με το όνομά του στους δρόμους των πόλεων του Ελληνισμού. Είναι παρών με την προτομή του στην είσοδο του Λυκείου Παραλιμνίου. Είναι παρών στα ποιήματα και στα συγγράμματα και καθοδηγεί τους νέους στα υψηλά ιδανικά. Καλό σου ταξίδι Μαρία. Καλή αντάμωση με τον Πέτρο. Θα σε θυμόμαστε πάντα.
